Κυριακή Γ’ Νηστειών τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ὑψηλές ἀλήθειες μᾶς ἀποκαλύπτει καί ἑρμηνεύει στή σημερινή περικοπή, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, ὁ ἀπ. Παῦλος
Μᾶς ὁμιλεῖ γιά τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί μᾶς παρακαλεῖ, ἐπειδή «πολύς ἡμῖν ὁ λόγος καί δυσερμήνευτος» (Ἑβρ. 5,11) νά ἀποβάλουμε τή νωθρότητα τῆς ἀκοῆς καί νά ἐμβαθύνουμε στά θεῖα λόγια. Ἡ διδασκαλία αὐτή εἶναι μιά πολύτιμη παρηγοριά, διότι μᾶς βεβαιώνει ὅτι κύριο γνώρισμα τοῦ Σωτῆρος καί Λυτρωτοῦ μας εἶναι ἡ συμπάθεια πρός τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πραγματικός καί αἰώνιος Ἀρχιερεύς τῶν ἀνθρώπων, ὁ ὁποῖος ἔχει πειρασθεῖ μέ ὅλους τούς τρόπους, ὅμοια μέ ἐμᾶς χωρίς ὅμως νά ὑποπέσει σέ καμιά ἁμαρτία. Πρός αὐτόν τόν Ἀρχιερέα πλησιάζουμε μέ θάρρος καί ἄφοβη πεποίθηση, γιατί ἀπό τό θρόνο του ἐκπηγάζει ἡ Χάρη, ἡ ὁποία στήν ὥρα τῶν πειρασμῶν μᾶς δίνει βοήθεια.
Ἐνώπιόν μας σήμερα προβάλλει ὁ θρόνος τοῦ μαρτυρίου τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός, τόν ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία προσκυνεῖ καί ὑψώνει γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει αὐτές τίς ἀλήθειες, τίς ὁποῖες ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπογραμμίζει.
Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Δέν εἶναι ἁπλός ἄνθρωπος διαλεγμένος ἀπό τόν ποιμενόμενο λαό, ὅπως συνέβαινε μέ τούς ἀρχιερεῖς τῶν Ἑβραίων ἀλλά Θεός ἐνανθρωπήσας, ἄναρχος καί αἰώνιος, «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ» (Ἑβρ. 5,10). Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ παρουσία τοῦ Μελχισεδέκ προεικονίζει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε «ἐκ τοῦ Πατρός πρό πάντων τῶν αἰώνων». Ἔτσι καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του πέρασε τούς οὐρανούς καί εἰσῆλθε στήν αἰώνια κατάπαυση. Ὁ θάνατος δέν τόν κράτησε. Μέ τόν δικό του θάνατο νίκησε τό θάνατο. Τό ἀρχιερατικό του ἔργο δέ θά παύσει ποτέ. «Καί τῆς Βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» ὁμολογοῦμε στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
Ὁ μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι «ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν καί ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν» (Ἑβρ. 7,26). Ὡς ἄνθρωπος εἶναι ἀφοσιωμένος στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός. Εἶναι ἀπαλλαγμένος ἀπό κάθε κακία καί ἀμόλυντος ἀπό κάθε ἁμαρτία. Εἶναι ἀκόμα ἀνώτερος καί ἀπό αὐτά τά οὐράνια πνεύματα. Γεύθηκε τό πικρό ποτήρι τῆς δοκιμασίας ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἀλλά δέν ἁμάρτησε. Φάνηκε πιστός. Ἄν καί ἦταν Υἱός τοῦ Θεοῦ «ἔμαθεν ἀφ΄ ὧν ἔπαθε τήν ὑπακοήν» (Ἑβρ. 5,8) καί ἀποδείχθηκε τέλειος καί ἔγινε σέ ὅλους ὅσοι τόν ὑπακούουν «αἴτιος σωτηρίας αἰωνίου».
Κύριο ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά θεώσει τόν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο. Κήρυξε τό Εὐαγγέλιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλήθειας καί φώτισε τούς «ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους» (Λουκ. 1,79). Θαυματούργησε καί δώρησε τή ζωή καί τήν ἴαση στούς πονεμένους. Τέλος, ἔπαθε, σταυρώθηκε καί τάφηκε «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. 2,8) γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Ἡ ἐπί τοῦ Σταυροῦ θυσία Του ἀποκαλύπτει τό μέγεθος τῆς ἀγάπης Του. Ἔδωσε τή δική Του ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν. 15,14). Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκατέστησε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Μέ τό αἷμα Του καθάρισε τή συνείδησή μας ἀπό τά νεκρά ἔργα τῆς ἁμαρτίας. Ἡ θυσία Του ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι θυσία τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, ἔχει αἰώνια ἰσχύ καί κύρος. Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε εἶναι ἱκανή νά ἐξαλείψει τίς ἁμαρτίες ὁλόκληρου τοῦ κόσμου.
Ἡ θυσία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό βασικώτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας του. Μέσα στήν Ἐκκλησία λαμβάνει ὑπερχρονική διάσταση διά τοῦ μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας στό ὁποῖο πάλι ὁ Χριστός θυσιάζεται «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Γιά νά γίνουμε μέτοχοι τῶν ἀγαθῶν τῆς ἀρχιερωσύνης του καί γιά νά ἔχουμε ζωντανή πάντοτε τήν ἐνθύμηση τῆς θυσίας του πρέπει νά ζοῦμε τό γεγονός τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Μόνο ἔτσι γινόμαστε κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματός του.
Τό μεγαλεῖο τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τοῦ Χριστοῦ δέν τόν καθιστᾶ ἀπρόσιτο, ἀλλά δημιουργεῖ στίς καρδιές τῶν ἁμαρτωλῶν τήν πεποίθηση τῆς σωτηρίας καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀφέσεως. Ὁ Χριστός εἶναι παρών καί στήν σημερινή πραγματικότητα «μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καί πλανωμένοις» (Ἑβρ. 5,2), δηλαδή, εἶναι σέ θέση νά δείχνει ἀνοχή σ΄ ὅσους ζοῦν στήν ἄγνοια καί τήν πλάνη. Ἀπό τότε πού ὁ Λόγος φανερώθηκε στόν κόσμο, βρίσκεται στήν καρδιά τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας καί ἀντί τῆς ἑβραϊκῆς δικαιοσύνης δίνει τή διάσταση τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης. Μοναδικός φίλος πού συμπαθεῖ, καλύπτει, ἀνέχεται, συγχωρεῖ καί ἀγαπᾶ γνήσια κάθε ἄνθρωπο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτή τήν πίστη ἄς κρατήσουμε σταθερά. Εἶναι ἡ μοναδική δύναμη πού μπορεῖ νά μᾶς κρατήσει ἀπό τόν ὁρμητικό χείμαρο τῆς κακίας καί νά μᾶς εἰσαγάγει στή χώρα τῆς ἀτελευτήτου χαρᾶς. Ἀπό ἐμᾶς ἐπιζητεῖ τήν ὑπακοή καί τήν πίστη, γιά νά καταπέμψει τήν ἄφεση καί τό ἔλεος.
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Μέ τίς ἁμαρτίες μας ἀνασταυρώνουμε πάλι τό Χριστό καί διακόπτουμε κάθε σχέση μέ τό μέγα Ἀρχιερέα. Εἶναι εὐκαιρία καθώς σήμερα ἀτενίζουμε τόν «δι΄ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους» ἑκουσίως σταυρωθέντα Κύριο καί προσκυνοῦμε τόν ἁγιότερο ἀρχιερατικό θρόνο τῆς χάριτος, δηλαδή τόν Ζωοποιό Σταυρό, νά ἐνισχύσουμε τούς δεσμούς τῆς ἀγάπης μέ τόν Σωτήρα μας, γιά νά ἐλπίζουμε, ὅτι θά λάβουμε ἔλεος καί χάρη. Στήν ἀπελπισία τοῦ κόσμου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ὁ ἐπ΄ αὐτοῦ Ἑσταυρωμένος μέγας Ἀρχιερεύς εἶναι ὁ φάρος τῆς ἐλπίδος. Ἐκεῖνος εἶναι «ὁ προσφέρων καί προσφερόμενος», «ὁ προσδεχόμενος» κάθε ἄνθρωπο μέ συμπάθεια καί «διαδιδόμενος» στόν καθένα γιά νά ζήσει.
