(Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σπορέα )
Ἀκούγοντας τήν παραβολή τοῦ καλοῦ σπορέα, Χριστιανοί μου, μεταφερθήκαμε νοητά σέ παλαιότερες ἐποχές, ὅσοι τίς ζήσαμε, ὅπου ὁ ἄνθρωπος δούλευε τή γῆ μέ τά χέρια του καί ζοῦσε ἀποκλειστικά ἀπό αὐτήν. Σήμερα, στήν ἐποχή τῆς τεχνολογίας καί τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης τῶν πάντων, οἱ ἀγροτικές ἐργασίες αὐτοῦ τοῦ εἴδους γιά τούς παλαιότερους εἶναι μιά γλυκειά νοσταλγία καί γιά τούς νέους μας κάτι τό ἄγνωστο.
Καί βέβαια ἀτόφια ἡ ἀλήθεια προσφέρθηκε καί προσφέρεται καί θά προσφέρεται στόν κόσμο στά λόγια τοῦ Χριστοῦ μας. Αὐτός εἶναι ὁ σπόρος καί ὁ καλός Σπορέας εἶναι ὁ Χριστός μας. Τό ἔδαφος εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καί ἀνάλογα μέ τό πώς δεχόμαστε τό λόγο τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουμε καί στό ἀνάλογο ἔδαφος ( πετρῶδες, ἀκανθῶδες, μέ ζιζάνια, εὔφορο ).
Καί βέβαια ἡ εὐθύνη ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν πού γνωρίσαμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ εἶναι τεράστια ὄχι μόνο νά τόν ἀποδεχθοῦμε, ἀλλά καί μέ τή ζωή μας νά δώσουμε τήν καλή μαρτυρία πρός τούς συνανθρώπους μας.
Εἶναι γεγονός ὅτι σέ ὅλους ἔρχεται ὁ διάβολος καί βάζει σκέψεις καί λογισμούς ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Σέ ὅλους οἱ ρίζες τῆς πνευματικῆς ζωῆς στεροῦνται τοῦ ἀναγκαίου βάθους γιά νά καρπίσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅλοι κατακλυζόμαστε ἀπό μέριμνες καί ἐπιθυμίες πού πνίγουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ μέσα μας.
Ἀλλά καί ὅλοι ἔχουμε μέσα μας γῆ ἀγαθή, τόπο ὅπου μπορεῖ νά πέσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί νά καρποφορήσει δίνοντας καρπό ἑκατονταπλασίονα. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό δέν ἀρκεῖ νά ἀποδεχθοῦμε τό Θεό διανοητικά (ἀκόμα καί οἱ «ἄθεοι» τό κάνουν αὐτό), ἀλλά βιωματικά. Νά πεισθοῦμε ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἡ χαρά μας, εἶναι ἡ ζωή μας, εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί ἡ πνευματική ζωή ( ἐξομολόγηση, νηστεία - ἐγκράτεια, Θεία Λατρεία, Θεία Κοινωνία, ἀγάπη γιά τό συνάνθρωπο ) εἶναι ἡ πορεία πρός τήν ἀλήθεια, πρός τό Θεό.
Ἐμεῖς ψάχνουμε τήν χαρά, τήν ἀλήθεια, στά ἐφήμερα τῆς καθημερινότητας πού ἐξυπηρετοῦν τήν ἡδονή μας καί τήν καλοπέραση μας. Καί ἔτσι ὁδηγούμαστε στήν ἁμαρτία, πού εἶναι μιά ὑποκατάσταση τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, μέ ἀπόπειρα τοῦ ἀνθρώπου νά βρεῖ τή χαρά, τή λαθεμένη χαρά ὅμως.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας λένε πώς ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία δέν εἶναι ἡ ὥρα της διάπραξής της, ἀλλά ἡ ἐμμονή μας σέ αὐτήν καί ἡ ἀμετανοησία μας. Μᾶς λένε ἀκόμα πώς μέ δύο δρόμους φθάνουμε στήν κατά Θεόν καρποφορία: μέ τήν προσευχή καί τή φιλαδελφία. Ὁ ἄνθρωπος, λένε, πού δέν προσεύχεται καί δέν μετέχει τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ἐσωτερικά νεκρός καί κενός. Ἡ φιλαδελφία εἶναι ν' ἀγαπᾶμε τόν ἄνθρωπο, ὄχι μόνο κάνοντας κάποιο κοινωνικό ἔργο, ἀλλά προσωπικά. Ὅταν ἐμεῖς αὐτόν πού μᾶς ἀδικεῖ, μᾶς πικραίνει, ἀγωνιζόμαστε νά τόν ἀγαπήσουμε, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης δέν θά ἀνοίξει τούς οὐρανούς στήν καρδιά μας;
Τό σημερινό εὐαγγέλιο μᾶς δηλώνει καί κάτι ἄλλο, πώς κανείς δέν στερεῖται τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, παρά μόνο αὐτός πού πεισματικά τό ἐπιλέγει. Ὁ Χριστός κατερχόμενος στόν Ἄδη, μᾶς φανέρωσε πώς εἶναι ἀδελφός καί συμπαραστάτης τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμα καί στήν κόλαση, διαταράσσοντας τήν ἀπόλυτη μοναξιά πού ἀναζητᾶ ὁ ἁμαρτωλός.
Ἅς ὠφεληθοῦμε, Χριστιανοί μου, ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη δίχως ὅρια τοῦ Χριστοῦ μας, ἁρπάζοντας κάθε εὐκαιρία πού μᾶς δίνει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία γιά τήν καλλιέργεια τοῦ χωραφιοῦ τῆς ψυχῆς μας. ΑΜΗΝ.
π. Π.Μεγ
Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Κυθήρων και Αντικυθήρων
