«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ’ αὐτόν, καὶ αὐτός ποιήσει».
Φανέρωσε στὸν Κύριο μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν δρόμο καὶ τὶς ἐπιδιώξεις καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς σου καὶ ἔλπισε σ’ Αὐτὸν καὶ θὰ κάνει ἐκεῖνα ποὺ ζητᾶς καὶ χρειάζεσαι.
Μ’ αὐτὴ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ ἐλπίδα, ὁ Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ἱκέτευαν προσευχόμενοι τὸν Θεὸ νὰ τοὺς χαρίσει παιδί, νὰ τὸ ἔχουν γλυκειὰ παρηγοριὰ στὰ γεράματά τους. Καὶ τὴν ἐλπίδα τους, ὁ Θεὸς, τὴν ἔκανε πραγματικότητα. Τοὺς χάρισε τὴν Παρθένο Μαριάμ, ποὺ ἦταν ὁρισμένη νὰ γεννήσει τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ νὰ λάμψει σὰν ἡ πιὸ εὐλογημένη μεταξὺ τῶν γυναικών. Ἦταν ἐκείνη, ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμελλε νὰ προέλθει Αὐτὸς ποὺ θὰ συνέτριβε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως.
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δόθηκαν οἱ προτυπώσεις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Μία εἶναι καὶ ἡ βάτος στὸ Σινᾶ, τὴν ὁποία ἐνῷ εἶχαν περιζώσει φλόγες φωτιᾶς, αὐτὴ δὲν καιγόταν. Ἦταν ἀπεικόνιση τῆς Παρθένου, ποὺ θὰ γεννοῦσε τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ συγχρόνως θὰ διατηροῦσε τὴν παρθενία της.
Ἔτσι, ἡ Ἄννα καὶ ὁ Ἰωακείμ, ποὺ ἦταν ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαβίδ, μὲ τὴν κραταιὰ ἐλπίδα ποὺ εἶχαν στὸν Θεὸ ἀπέκτησαν ἀπ’ Αὐτὸν τὸ ἐπιθυμητὸ δῶρο, ποὺ θὰ συντροφεύει τὸν κόσμο μέχρι συντέλειας αἰώνων.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν· καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν· καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν, ζωὴν τὴν αἰώνιον.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’.
Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ Γεννήσει σου. Αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον.
Σήμερον γεννᾶται περιφανῶς, ἐξ ἐπαγγελίας, ἡ Θεόνυμφος Μαριάμ, ἡ προορισθεῖσα, τῷ Λόγῳ πρὸς αἰώνων· ὑμνήσωμεν οὖν πάντες ταύτης τὴν γέννησιν.
Οἱ Ἅγιοι Ροῦφος καὶ Ρουφιάνος οἱ Μάρτυρες
Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Σέβηρος ὁ Μάρτυρας
Μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ἀρτεμίδωρος ὁ Μάρτυρας
Μαρτύρησε διὰ πυρός.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Νεομάρτυρας
Καταγόταν ἀπὸ μία κωμόπολη τῆς Θεσσαλονίκης τὴν Κουλιακιᾶ. Ὁ πατέρας του ἦταν προεστὸς τῆς χώρας ἐκείνης καὶ ὀνομαζόταν Πολύχρους, ἡ δὲ μητέρα του Λούλουδα. Ἦταν δὲ καὶ οἱ δύο εὐσεβεῖς χριστιανοί.
Στὴν ἀρχὴ ὁ Ἀθανάσιος παρακολούθησε μαθήματα στὸ Ἑλληνικὸ Σχολεῖο τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἀργότερα μαθήτευσε κοντὰ στὸν Ἀθανάσιο τὸν Πάριο. Ἀργότερα φοίτησε στὴ Σχολὴ τοῦ Βατοπεδίου στὸν Ἄθωνα, κοντὰ στὸν Παναγιώτη Παλαμά.
Ὕστερα ᾖλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ ἐπιστρέψει καὶ πάλι στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ μετὰ ἐπανῆλθε στὴν πατρίδα του Κουλιακιᾶ. Ἐκεῖ κατηγορήθηκε ψευδῶς, ὅτι ὁμολόγησε τὴν μουσουλμανικὴ θρησκεία καὶ ἔτσι τὸν πίεζαν καθημερινὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Χριστιανισμό. Ὁ Ἀθανάσιος ὅμως, ἔμεινε ἀκλόνητος στὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ φυλακίστηκε. Μετὰ ἀπὸ διάφορες προσπάθειες τῶν Τούρκων, κατὰ τὴν πολυήμερη φυλάκισή του, νὰ ἐξισλαμιστεῖ, ὁ μάρτυρας ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ σὰν ἀληθινὸ Θεό.
Ἔτσι τὸν ἀπαγχόνισαν ἔξω ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη στὶς 8 Σεπτεμβρίου 1774.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος
Ὁ Ἅγιος Σωφρόνιος ἐπίσκοπος Ἀχταλείας τῆς Ἰβηρίας, γεννήθηκε στὸν Πόντο ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη στὰ Θεῖα καὶ ἰδιαίτερα στὴν μοναχικὴ ζωή. Τὸ πρῶτο ὄνομα τοῦ Σωφρονίου ἦταν Συμεών.
Στὶς Μονὲς διδάχτηκε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν μοναχικὴ ζωή. Τότε ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Σωφρόνιος καὶ κατόπιν ἱερέας. Μετὰ ὁ ἡγούμενος τὸν στέλνει στὸ μεταλλεῖο στὴν Ἰβηρία σὲ ἕνα χωριὸ μὲ τὴν ὀνομασία Δάλ – βέρ. Ἐκεῖ προσέλκυσε τὸ σεβασμὸ τῶν κατοίκων ποὺ τὸν χειροτονοῦν ἐπίσκοπο. Τότε δέχτηκε μία βαρβαρικὴ ἐπιδρομὴ ποὺ κατέστρεψαν τὰ πάντα.
Ὁ Σωφρόνιος πιάστηκε αἰχμάλωτος καὶ πουλήθηκε σὲ μία γυναῖκα, ἡ ὁποία τὸν ἀπελευθέρωσε καὶ τὸν ἔστειλε στὴν Τραπεζούντα. Ἄφησε τὴν τελευταία του πνοὴ στὸ χωριό του.
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του ἔγινε τὸ 1824 στὴν Ἱερὰ Μονὴ Βαζέλωνος.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Παραμονὴ τῆς μεγάλης Ἑορτῆς.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαβίδ, ἡ Θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν· διὸ καὶ χαίρει ἡ σύμπασα καὶ καινουργεῖται· συγχαίρει τε ὁμού, ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ. Αἰνέσατε αὐτὴν, αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν· Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ Παρθένος σήμερον, καὶ Θεοτόκος Μαρία, ἡ παστὰς ἡ ἄλυτος, τοῦ οὐρανίου Νυμφίου, τίκτεται, ἀπὸ τῆς στείρας θεοβουλήτως, ὄχημα, τοῦ Θεοῦ Λόγου εὐτρεπισθῆναι· εἰς τοῦτο γὰρ καὶ προωρίσθη, ἡ θεία πύλη, καὶ Μήτηρ τῆς ὄντως ζωῆς.
Μεγαλυνάριον.
Ἐκ λαγόνων ἤδη στειρωτικῶν, τὴν καρποφορίαν, γεωργοῦσα τῶν ἀγαθῶν, ἡ Ἁγνὴ Παρθένος, προέρχεται τῷ κόσμῳ· λαοὶ μετ’ εὐφροσύνης, προεορτάσατε.
Ὁ Ἅγιος Σώζων ὁ Μάρτυρας
Ὁ Ἅγιος Σώζων, καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Λυκαονία τῆς Μ. Ἀσίας.
Βοσκὸς στὸ ἐπάγγελμα, γρήγορα βαπτίστηκε χριστιανὸς καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Σώζων. Ἦταν ἄνθρωπος ἐνάρετος καὶ θεοσεβής. Μελετοῦσε τὶς ἅγιες γραφὲς καὶ κήρυττε τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου.
Κάποια μέρα μπῆκε σὲ ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναὸ ὅπου εἶδε ἕνα ἄγαλμα φτιαγμένο ἀπὸ χρυσό. Ὀργίστηκε μὲ τὴν σκέψη ὅτι πολλοὶ ἄνθρωποι πεθαίνουν ἀπὸ τὴν πεῖνα, καὶ οἱ εἰδωλολάτρες φτιάχνουν πολυτελὴ εἴδωλα. Ἔτσι ἔκοψε τὸ ἕνα χέρι τοῦ ἀγάλματος καὶ ἀφοῦ τὸ πούλησε μοίρασε τὰ χρήματα στοὺς φτωχοὺς χριστιανούς.
Ὁ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς ὅταν ἔμαθε τί εἶχε συμβεῖ ἄρχισε νὰ συλλαμβάνει καὶ νὰ τιμωρεῖ χριστιανούς. Ὁ Σώζων τότε παρουσιάστηκε στὸν ἡγεμόνα καὶ ὁμολόγησε μὲ θᾶρρος καὶ χωρὶς νὰ ἔχει μετανιώσει.
Ἔπειτα ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια παρέδωσε τὸ πνεῦμά του μαρτυρικὰ στὸν Θεό.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Δι’ ὀμφὴς οὐρανίου πιστωθεὶς πρὸς τὰ κρείττονα, τοὺς τῆς εὐσεβείας ἀγῶνας, ἀπτοήτως διέδραμες· καὶ ὤφθης τοῦ Σωτῆρος κοινωνός, ἀθλήσας Μάρτυς Σώζων ἀνδρικῶς· διὰ τοῦτο διασώζεις ἐκ πειρασμῶν, τοὺς πίστει προσιόντας σοι. Δόξα τῷ παρασχόντι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Νεανίας ἄλκιμος, ὡς ἐπιστὰς τῷ σταδίῳ, στρατιώτης ἄριστος τοῦ Ζωοδότου ἐδείχθης· τούτου γάρ, τὴν δυναστείαν διεζωσμένος, ἔλυσας, τῶν παρανόμων τὰς ἐπινοίας, καὶ νομίμως ἐναθλήσας, Σῶζον θεόφρον, σώζεις τοὺς δούλους σου.
Μεγαλυνάριον.
Σώζων τοῦ Σωτῆρος ὁ ἀριστεύς, ὁ τὰς παρατάξεις, διολέσας τῶν δυσμενῶν, σῶζε τοὺς δούλους, τῆς τούτων ἐπηρείας, Χριστὸν καθικετεύων, σωθῆναι ἅπαντας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θαυματουργός Ἀρχιεπίσκοπος Νοβογορδίας (Ρῶσος)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Εὔοδος καὶ Ὀνησιφόρος οἱ Ἀπόστολοι
Ὁ Εὔοδος ἀνήκει στὴν χορεία τῶν ἑβδομήκοντα Ἀποστόλων καὶ ἔγινε ἐπίσκοπος στὴν μεγάλη Ἀντιόχεια, ὑστέρα ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Αὐτὸς λοιπόν, ἀφοῦ ἔγινε μεγαλόφωνος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἔλαμψε σὲ ὅλες τὶς ἀρετές, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Ὁ δὲ Ὀνησιφόρος, ἦταν χριστιανὸς οἰκογενειάρχης στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου. Τὸν ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν Β’ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολὴ (κεφ. α’ 16 – 18). Αὐτὸς λοιπόν, ἔγινε ἐπίσκοπος Κολοφῶνος τῆς Μ. Ἀσίας καὶ διακρίθηκε στὴν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ ὁποῖο ὑπερασπίσθηκε μὲ ἀνδρεία μέχρι αἵματος.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Εὐψύχιος ὁ Μάρτυρας
Ἀνήκει στὶς εὐσεβεῖς δόξες τῆς Καισαρείας στὴν Καππαδοκία. Ὁ πατέρας του Διονύσιος, πέθανε ἀλλὰ αὐτὸς δὲν ἀπέμεινε ὀρφανός. Κατηχήθηκε στὴ χριστιανικὴ πίστη, βαπτίστηκε καὶ ἔγινε ὑπήκοος καὶ μακαριστὸς γιὸς τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα, τὰ μοίρασε στοὺς φτωχούς.
Ζοῦσε μὲ μεγάλη ἁπλότητα καὶ ἀφιερώθηκε στὴν ὑπηρεσία τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν. Γι’ αὐτὸ λοιπόν, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἀνδριάνας (117 μ.Χ.), καταδιώχτηκε καὶ καταδικάστηκε.
Στὴν ἀρχὴ τοῦ ξέσκισαν τὰ πλευρὰ καὶ ἔτσι αἱμόφυρτο τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή. Τελικά, ἀφοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσουν τὸν ἀποκεφάλισαν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ὅσιος Πέτρος τοῦ Βαθέος Ρύακος
Αὐτὸς ἦταν μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Βασιλείου τοῦ κτήτορα τῆς Μονῆς τοῦ Βαθέος Ρύακος, ποὺ μετὰ ἀπὸ αὐτὸν ἀνέλαβε τὴν ἡγουμενία. Καταγόταν ἀπὸ τὴν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Καππαδοκῶν καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν αὐστηρή του εὐλάβεια καὶ τὴ θεοφιλὴ ζωή του. Ἀσκητικὰ ἀφοῦ ἔζησε, ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ὅσιος Λουκᾶς ἀπὸ τὴν ἐπαρχία Λυκαόνων
Αὐτὸς ἔγινε μοναχὸς καὶ στὴ συνέχεια ἡγούμενος, τρίτος στὴν σειρὰ ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως τῆς Μονῆς Βαθέος Ρύακος, ποὺ βρίσκεται στὴν Τριγλία καὶ ἦταν ἀφιερωμένη στὸ ὄνομα τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Διαδέχτηκε τὸν Πέτρο τὸν Εὐλαβὴ ἀπὸ τὴν Καππαδοκία.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ Ὁσία Κασσιανή
Εἶναι ἡ γνωστὴ Κασσιανὴ ποιήτρια, ποὺ ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιὰ Θεοφίλου (829 – 842). Τὴν μνήμη της δὲν ἀναφέρει κανένας Συναξαριστής. Καὶ ὅμως οἱ Κάσιοι, ἀπὸ τὴ συγγένεια τοῦ ὀνόματός της μὲ τὸ νησί τους, καθιέρωσαν τὴν μνήμη αὐτῆς τὴν 7η Σεπτεμβρίου καὶ ὁ Γεώργιος Σασσὸς ὁ Κάσιος φιλοπόνησε καὶ εἰδικὴ Ἀκολουθία, ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ 1889 στὸ τυπογραφεῖο τῆς «Μεταρρυθμίσεως».
Τὸ παράδοξο ὅμως εἶναι, ὅτι ἡ Ἀκολουθία αὐτὴ ἀφιερώθηκε στὸν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρόνιο, ποὺ ὁ ἴδιος στὴν συνέχεια τὴν ἔδωσε γιὰ ἐκτύπωση στὸν Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανὸ (τὴν 1η Σεπτεμβρίου 1889) καὶ ἔτσι, ἐπισημοποιήθηκε κατὰ κάποιο τρόπο ἡ ἁγιοποίηση τῆς Κασσιανῆς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, ὅπως τὸ ποθοῦσαν oι κάτοικοι τῆς Κάσου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Σὲ κάποιο μέρος τῆς Φρυγίας χτίσθηκε ἕνας ναὸς στὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἀπὸ ἕναν χριστιανὸ ποὺ εἶχε γιατρευτεῖ ἡ κόρη του ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο.
Στὸ ναὸ ζοῦσε ἕνας εὐσεβὴς ἀσκητὴς ὁ Ἄρχιππος, ἐναντίον τοῦ ὁποίου στράφηκαν οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ ἐκδικηθοῦν γιὰ τὰ θαύματα ποὺ γίνονταν. Ὅρμησαν τότε νὰ καταστρέψουν τὸ ναὸ καὶ νὰ δολοφονήσουν τὸν Ἄρχιππο.
Ἐπενέβη ὅμως ὁ Ἀρχάγγελος, ὁ ὁποῖος ἐξουδετέρωσε τοὺς εἰδωλολάτρες. Αὐτοὶ ὅμως δὲ σταμάτησαν θέλησαν νὰ ἐκτρέψουν ἕνα ποταμὸ νὰ πνίξουν τὸν Ἄρχιππο, καὶ νὰ καταστρέψουν τὸ ναό. Τότε ὁ Ἀρχάγγελος μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ σταματᾷ τὰ νερὰ καὶ προστάζει νὰ χωνευθοῦν, κατὰ παράδοξο τρόπο ἕως καὶ σήμερα στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τὰ νερὰ χωνεύονται καὶ γι’ αὐτὸ τὸ μέρος ὀνομάστηκε Χώναις.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὡς νεφέλη ὡράθης ἐπισκιάζουσα, Μιχαὴλ Ταξιάρχα τῷ σῷ ἁγίῳ ναῷ, ὑετίζων δαψιλῶς ὕδωρ ἀθάνατον· ὅθεν ὡς ἄλλην κιβωτόν, διεφύλαξας αὐτόν, καὶ ῥείθρων τῶν ποταμίων, τὸν ῥοῦν ἠκόντισας πόρρω, πρὸς εὐφροσύνην τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Στάσιν ἔμφρονα, ἀνειλημμένος, νεύσει κρείττονι, Μιχαὴλ ὤφθης, στρατηγέτης τῶν ἀΰλων Δυνάμεων· σὺ γὰρ ἰδὼν Ἑωσφόρου τὸν ὄλισθον, στῶμεν ἐβόας καλῶς τῷ Θεῷ ἡμῶν. Ἀρχιστράτηγε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Ὁ τῇ Τριάδι παρεστὼς ὁλόφωτος, μετὰ πασῶν τῶν οὐρανίων τάξεων, καὶ τὸ ἔνθεον μελῴδημα, σὺν αὐταῖς ἀναφωνῶν Μιχαήλ, καὶ τὴ γῆν θείᾳ νεύσει διερχόμενος, καὶ τέρασι μεγίστοις θαυμαζόμενος, μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον.
Κρήνην ἰαμάτων ἀνελλιπῆ, τὸν σὸν θεῖον οἶκον, ἀναδείξας ἐν Κολοσσαῖς, ψυχῶν σωτηρίαν, καὶ τῶν σωμάτων ῥῶσιν, ἐν τούτῳ ἀπεργάζῃ, Μιχαὴλ ἔνδοξε.
Οἱ Ἅγιοι Εὐδόξιος, Ρωμύλος, Ζήνων, Μακάριος, 11.000 Μάρτυρες καὶ 1.104 Στρατιῶτες οἱ Μάρτυρες
Ἀπ' αὐτοὺς ὁ μὲν Ρωμύλος ἦταν πραιπόσιτος στὸ ἀξίωμα στὰ χρόνια τοῦ σκληροῦ διώκτη τῶν Χριστιανῶν Τραϊανοῦ (97 – 117).
Στὴν ἀρχὴ καὶ ὁ Ρωμύλος ἦταν διώκτης τῶν Χριστιανῶν καὶ ὁ Τραϊανὸς τὸν ἔστειλε στὴ Γαλλία γιὰ νὰ ἐξαναγκάσει τοὺς ἐκεῖ χριστιανοὺς στρατιῶτες νὰ προσκυνήσουν τὰ εἴδωλα. Δὲν τὸ κατάφερε ὅμως καὶ ἐξόρισε 11.000 ἀπὸ αὐτοὺς στὴν Ἀρμενία, ὅπου ὅλοι θανατώθηκαν στὴ Μελιτινή.
Ὁ Ρωμύλος ὅμως μεταμελήθηκε καὶ ἔλεγξε μὲ θάρρος τὴν σκληρότητα τοῦ Τραϊανοῦ. Τότε ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.
Ὁ δὲ Εὐδόξιος, κόμης στὸ ἀξίωμα καὶ χριστιανὸς στὸν ἐπὶ Διοκλητιανοὺ διωγμό, συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἄρχοντα Μελιτινὴς καὶ ἀφοῦ σκληρὰ βασανίστηκε, τελικὰ ἀποκεφαλίστηκε μαζὶ μὲ τὸν Μακάριο, τὸν Ζήνωνα καὶ 1.104 (κατ’ ἄλλους 1.134) στρατιῶτες.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ Ἁγία Καλοδότη ἡ Μάρτυς
Ἦταν γυναῖκα κάποιου Κύρου, ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Συνελήφθη κατὰ τὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸ καὶ ἀποκεφαλίστηκε ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα καὶ κουρίκτορα Οὐαλεριανό, ἐνῷ ἦταν ἔγκυος.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Φαῦστος ὁ Μάρτυρας ὁ Πρεσβύτερος
Μαρτύρησε στὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸ στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανό, ὁ ὁποῖος, μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια τὸν ἀποκεφάλισε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Μακάριος καὶ Ἀνδρέας οἱ Μάρτυρες
Ἀπὸ αὐτοὺς ὁ μὲν Μακάριος ἦταν πολιτευόμενος, ὁ δὲ Ἀνδρέας κουρικτοριανός. Καὶ οἱ δυὸ κατὰ τὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμό, συνελήφθηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανὸ καὶ ἀφοῦ ὑπέστησαν πολλὰ βασανιστήρια, τελικὰ ἀποκεφαλίστηκαν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Βίβος ὁ Ὁσιομάρτυρας
Αὐτὸς ἦταν μοναχὸς καὶ διάκονος. Συνελήφθη στὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμὸ ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανό, στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Καὶ ἀφοῦ ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια, ἀποκεφαλίστηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Κυριάκος, Διονύσιος καὶ Ἀνδρέας (κατ’ ἄλλους Ἀνδρόνικος) οἱ Μάρτυρες
Ἀπὸ αὐτοὺς ὁ μὲν Κυριάκος ἦταν ἀκόλουθος τοῦ πρεσβυτέρου Φαύστου, ὁ δὲ Διονύσιος ἀναγνώστης καὶ ὁ Ἀνδρόνικος (ἢ Ἀνδρέας) στρατιώτης. Ὅλοι μαρτύρησαν στὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμό, στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου καὶ ὑπέστησαν ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανὸ τὸν διὰ ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἁγίες Ἀνδροπελαγία καὶ Θέκλα οἱ Μάρτυρες
Οἱ παρθένες αὐτὲς ἦταν ἀδελφὲς μεταξύ τους καὶ συνελήφθηκαν στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανό. Αὐτὸς τὶς ὑπέβαλε σὲ σκληρὰ βασανιστήρια καὶ στὸ τέλος τὶς ἀποκεφάλισε. (Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι, πιθανὸν τὸ ὄνομα Ἀνδροπελαγία νὰ εἶναι μίξη τῶν δυὸ ὀνομάτων Ἀνδρέα ἢ Ἁδρόνικου καὶ Πελαγίας. Διότι στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 266, ἀναφέρεται ἡ μνήμη τῶν παρθένων ἀδελφῶν Πελαγίας καὶ Θέκλης καὶ πιὸ κάτω Ἀνδρόνικου τοῦ Στρατιώτη. Μερικοὶ Συναξαριστές, τὴν μνήμη τῶν Ἁγίων αὐτῶν, ἀναφέρουν καὶ τὴν 3η Νοεμβρίου, καθὼς καὶ τὴν Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων).
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Θεόκτιστος ὁ Μάρτυρας ὁ ναύκληρος
Καὶ αὐτὸς συνελήφθη στὸν ἐπὶ Δεκίου διωγμό, ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Οὐαλεριανό, στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου. Καὶ ἀφοῦ βασανίστηκε σκληρά, ἀποκεφαλίστηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Κυριάκος ὁ Μάρτυρας ὁ δημότης
Ἦταν ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας τῆς Αἰγύπτου καὶ καταδιώχτηκε στὸν ἐπὶ Δεκίου (250) διωγμό. Συνελήφθη μὲ πολλοὺς ἄλλους μαζὶ καὶ ἀφοῦ ποικιλοτρόπως βασανίστηκε, στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Σαραπάβων ὁ Μάρτυρας ὁ βουλευτὴς
Πληροφορίες γιὰ τὴν ζωή του ἔχουμε λιγοστές. Ξέρουμε ὅτι ἔζησε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ λυσσώδης διώκτης τῶν χριστιανῶν Δέκιος, τὸ 250 μ.Χ. Ὁ ἄρχοντας Οὐαλέριος, ἀφοῦ δὲν μπόρεσε νὰ τὸν φοβίσει, ὥστε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ὀργισμένος τὸν σκότωσε μὲ τὸ ἴδιο του τὸ σπαθί. Τὸ λείψανό του τάφηκε μὲ πολλὴ εὐλάβεια ἀπὸ εὐσεβεῖς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τιμοῦσαν τὸν ζῆλο καὶ τὴν σοφία του, καὶ ἦταν εὐγνώμονες γιὰ τὰ συχνὰ εὐεργετήματα ποὺ τοὺς ἔκανε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἐγκαίνια Ναοῦ Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἰς τὸ Δεύτερον ἐν τῷ οἴκῳ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης (κατ’ ἄλλους Ἁγίας Ἄννης)
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ζαχαρίας, πατέρας τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστή, ἔζησε στὰ χρόνια του Ἡρῴδη, βασιλιὰ τῆς Ἰουδαίας. Κατὰ τὴ γνώμη τοῦ Χρυσοστόμου, καθὼς καὶ ἄλλων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ζαχαρίας δὲν ἦταν ἁπλὸς ἱερέας, ἀλλὰ ἀρχιερέας ποὺ ἔμπαινε στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων.
Σύζυγο εἶχε τὴν Ἐλισάβετ καὶ δεν εἶχαν παιδί. Κάποια μέρα λοιπόν, τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποῦ ἄκουγε; Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι θὰ μείνει κωφάλαλος μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ.
Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε καὶ ἔκανε γιό. Ὅταν θέλησαν νὰ δώσουν ὄνομα στὸ παιδί, ὁ Ζαχαρίας ἔγραψε πάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης. Ἀμέσως δὲ λύθηκε ἡ γλῶσσα του καὶ ὅλοι μαζὶ δόξασαν τὸ Θεό.
Βέβαια, ἡ χάρη αὐτὴ ἔγινε ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν Ζαχαρία, διότι ἦταν «δίκαιος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενος ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτος». Ἦταν, δηλαδή, δίκαιος μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ ζοῦσε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτος ἀπὸ κάθε σοβαρὴ ἐνοχή.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.
Ἱερωσύνης στολισμόν, περιβαλλόμενος σοφέ, κατὰ τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, ὁλοκαυτώματα δεκτά, ἱεροπρεπῶς προσενήνοχας Ζαχαρία· καὶ γεγονὸς φωστήρ, καὶ θεατὴς μυστικῶν, τὰ σύμβολα ἐν σοί, τὰ τῆς χάριτος, φέρων ἐκδήλως πάνσοφε, καὶ ξίφει ἀναιρεθεὶς ἐν τῷ ναῷ τοῦ Θεοῦ· Χριστοῦ Προφῆτα, σὺν τῷ Προδρόμῳ, πρέσβευε σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τῇ ἐπιπνοίᾳ, ἱεράτευσας, Θεῷ ἀμέμπτως, ἱερωσύνην νομικήν ἐνδυσάμενος· καὶ τὸν Σωτῆρα ἀσπόρως σαρκούμενον, Ἀνατολὴν τὴν ἐξ ὕψους ἐκήρυξας. Ἀλλὰ πρέσβευε, Ζαχαρία Προφῆτα ἔνδοξε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ὁ Προφήτης σήμερον, καὶ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, Ζαχαρίας προὔθηκεν, ὁ τοῦ Προδρόμου γενέτης, τράπεζαν, τῆς αὐτοῦ μνήμης πιστοὺς ἐκτρέφων, πόμα τε, δικαιοσύνης τούτοις κεράσας. Διὸ τοῦτον εὐφημοῦμεν, ὡς θεῖον μύστην, Θεοῦ τῆς χάριτος.
Μεγαλυνάριον.
Χρῖσμα κατὰ νόμον περιβληθείς, Θεῷ τὰς λατρείας, ἀναφέρεις τὰς τυπικάς, καὶ τὴν τῶν συμβόλων, φανέρωσιν κηρύξας, Προφῆτα Ζαχαρία, ξίφει ἐκτέτμησαι.
Ἡ Ἁγία Ραΐς(ἢ Ἠραίς)
Ἡ μνήμη της ἑορτάζεται την 23η Σεπτεμβρίου, ὅπου καὶ ὁ βίος της.
Ἄγνωστο γιατί επαναλαμβάνεται σήμερα.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ἀβδαῖος ὁ Ἐπίσκοπος
Ἀτρόμητος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἔζησε τὸν πέμπτο αἰῶνα μετὰ Χριστόν.
Κήρυττε ἄφοβα τὸν Χριστὸ καὶ καταγγέλθηκε μπροστὰ στὸν Πέρση βασιλιὰ Ἰσδιγέργη, ὁ ὁποῖος τὸν παρέπεμψε στὸν ἀρχιμάγο τοῦ παλατιοῦ. Μετὰ ἀπὸ πολύωρη συζήτηση μὲ αὐτόν, ὁ Ἀβδαῖος στήριξε τὴν ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ καὶ δήλωσε ὅτι κανένα μαρτύριο δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁμολογία αὐτή. Τότε ὁ ἀρχιμάγος διέταξε καὶ τὸν κτύπησαν μὲ βέργες τριανταφυλλιάς, ποὺ ἦταν γεμάτες ἀγκάθια.
Ἔτσι ὁ Ἀβδαῖος, γεμάτος αἵματα καὶ πληγὲς μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στὸ σπίτι του, ὅπου καὶ παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν τίμια ψυχή του.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
(Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀβδαίου, ἑορτάζεται – σὰν Αὐδᾶς – καὶ τὴν 31η Μαρτίου).
Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος Ἡγούμενος τῆς Μονῆς Μπρέστ, (Ρῶσος † 1648)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Μέδιμνος, Οὐρβανός, Θεόδωρος καὶ 80 Ἱερεῖς καὶ Διάκονοι
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ διώχθηκαν ἀπὸ τὸν Ἀρειανόφιλο βασιλιὰ Οὐάλεντα (364) καὶ ἀφοῦ ὑπέφεραν πολλὰ βάσανα καὶ ταλαιπωρίες, τελικά τους ἔβαλαν μέσα σὲ πλοῖο καὶ τοὺς ἄφησαν στ’ ἀνοιχτὰ τῆς θάλασσας.
Ὅταν ἔφτασαν στὸν Ἀστακινὸ κόλπο, οἱ Ἀρειανοὶ ἔστειλαν δικούς τους ἀνθρώπους μὲ μία βάρκα καὶ ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πλοῖο.
Ἔτσι ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι, παραδόθηκαν ἀνήμποροι στὶς φλόγες τῆς φωτιᾶς καὶ στὸ βυθὸ τῆς θάλασσας (35ος τόμος Migne).
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἐγκαίνια Νοαῦ Ἁγίου Πέτρου ἐν τῷ Ἀθηρᾷ
Μᾶλλον πρόκειται περὶ ἐγκαινίων ναοῦ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὸ συγκεκριμένο τόπο.
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Alto (Σκωτσέζος)
Λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρετανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθήναι 1985.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ἔζησε κατὰ τὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Νουμεριανός, ὁ ὁποῖος δολοφόνησε τὸν γιὸ τοῦ βασιλιὰ τῶν Περσῶν τὸν ὁποῖο κρατοῦσε αἰχμάλωτο.
Τὴν ἐνέργεια αὐτὴ ὁ ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας Βαβύλας τὴν ἀποδοκίμασε ἔντονα. Καὶ ὅταν κάποια στιγμὴ θέλησε ὁ Νουμεριανὸς νὰ παρακολουθήσει τὴν λειτουργία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀντιοχείας, τοῦ ἀπαγόρευσε τὴν εἴσοδο λέγοντάς του ὅτι στὸ ναὸ δὲν ἔχουν θέση κοινοὶ ἐγκληματίες σὰν αὐτόν. Ὁ αὐτοκράτορας ὀργισμένος διέταξε νὰ τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν φυλακίσουν.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα τὸν ἀποκεφάλισαν. Τρεῖς μαθητὲς τοῦ Βαβύλα ἔτρεξαν νὰ τοῦ συμπαρασταθοῦν. Συνελήφθησαν καὶ αὐτοί, καὶ ἀποκεφαλίστηκαν ἀφοῦ δὲν δέχτηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἱεραρχίας τῷ φωτὶ ἀπαστράπτων, δικαιοσύνης φυτοκόμος ἐδείχθης, ἀποτεμὼν τὴν ἄκανθαν τῆς πλάνης ἀληθῶς· ὅθεν τῶν αἱμάτων σου, φοινιχθεῖς ταῖς ῥανίσι, τῷ Χριστῷ παρέστηκας, ἀνακράζων Βαβύλα· Ἰδοὺ ἐγὼ καὶ τὰ παιδὶα Ἰησοῦ· ὅθεν προσδέχου, ἡμᾶς ὡς ηὐδόκησας.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Μεγαλεῖα πίστεως ἐν τῇ καρδίᾳ, περιθεὶς ἐφύλαξας, Ἱερομάρτυς Βαβύλα, μὴ δειλιάσας τὸν τύραννον, Χριστοῦ θεράπον· διὸ ἠμᾶς φύλαττε.
Μεγαλυνάριον.
Πλήρης ὢν σοφίας τῆς θεϊκῆς, λόγοις εὐσεβείας, τοὺς τρεῖς παῖδας παιδοτριβεῖς, πρὸς ἄθλησιν θείαν, Βαβύλα Ἱεράρχα, μεθ’ ὧν καὶ ἀριστεύσας, νομίμως ἔστεψαι.
Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς
Ὁ Προφήτης καὶ Θεόπτης Μωϋσῆς, ὑπολογίζεται ὅτι γεννήθηκε στὴν Αἴγυπτο τὸ 1569 π.Χ. Ὅταν ὁ Φαραὼ διέταξε νὰ σφάξουν τὰ νήπια τῶν Ἑβραίων ἡ μητέρα του τὸν ἔβαλε σ’ ἕνα κιβώτιο καὶ τὸν ἄφησε στὶς ὄχθες τοῦ Νείλου, τὸν βρῆκε ὅμως ἡ κόρη τοῦ Φαραώ, τὸν υἱοθέτησε καὶ τὸν μόρφωσε ἄριστα στὴν Αἰγυπτιακὴ σοφία.
Ὅταν ἦταν σαράντα χρονῶν σκότωσε κάποιον καὶ κατέφυγε στὴν γῆ Μαδιάμ, ὅπου ἔγινε βοσκός. Ἐκεῖ παντρεύτηκε καὶ ἀπέκτησε δυὸ γιούς.
Ὅταν βοσκοῦσε τὰ πρόβατα εἶδε ἕνα θαῦμα, τὴν καιόμενη ἀλλὰ μὴ φλεγόμενη βάτο καὶ ἄκουσε τὴν φωνὴ τοῦ Θεοῦ ποὺ τοῦ ζητοῦσε νὰ ἐλευθερώσει τοὺς Ἑβραίους ἀπὸ τὸν Φαραώ, πρᾶγμα ποὺ τελικὰ ἔγινε.
Τελικὰ ὁ Μωυσῆς δὲν ἀξιώθηκε νὰ δεῖ τὴν γῆ τῆς ἐπαγγελίας παρὰ μόνο ἀπὸ μακριά, στὴν κορυφὴ τοῦ ὄρους Νεβῶ ὅπου πέθανε καὶ τάφηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Γνόφον ἄϋλον, τεθεαμένος, νόμον ἔνθεον, πλαξὶν ἐδέξω, ὡς θεάμων μυστηρίων τοῦ Πνεύματος· καὶ καταπλήξας τὴν Αἴγυπτον θαύμασι, δημαγωγὸς Ἰσραὴλ ἐχρημάτισας. Μωσῆ ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς θεωρὸν τῆς τοῦ Θεοῦ ἐνανθρωπήσεως
Καὶ μυστογράφον τῆς αὐτοῦ συγκαταβάσεως
Μακαρίζομεν Θεόπτα σε ἐπαξίως.
Ἀλλ’ ὡς πέφυκας μεσίτης ἀξιόθεος
Ἐκ παντοίων ἡμᾶς λύτρωσαι κακώσεων,
Ἵνα κράζωμεν· χαίροις μάκαρ Μωσῆ σοφέ.
Μεγαλυνάριον.
Τὸν χρηματισθέντα ἐν τῷ Σινᾷ, καὶ ἐξαγαγόντα, ἐξ Αἰγύπτου τὸν Ἰσραήλ, τὸν ὑπερκοσμίων, ἐπόπτην θεαμάτων, Μωσέα τὸν θεόπτην, ὕμνοις τιμήσωμεν.
Οἱ Ἅγιοι Κέγουρος, Σεκενδίνος, Σέκενδος καὶ ἡ μητέρα τους Ἱεροσαλήμ οἱ Μάρτυρες οἱ ἐν Βεροίᾳ
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Βαβύλας ὁ Μάρτυρας ὁ διδάσκαλος στὴ καὶ οἱ 84 Μαθητές του οἱ Μάρτυρες
Ὁ Ἅγιος αὐτὸς Βαβύλας εἶναι μεταγενέστερός του Ἁγίου Βαβύλα ἐπισκόπου Ἀντιοχείας. Αὐτὸς δίδασκε στὴ Νικομήδεια τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ στοὺς νέους.
Ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴ Νικομήδεια ὁ Μαξιμιανὸς (286–305), καταγγέλθηκε ὅτι διδάσκει στοὺς νέους τὴν χριστιανικὴ πίστη.
Συνελήφθη λοιπὸν μαζὶ μὲ 84 νεαροὺς μαθητές του καὶ ἀφοῦ ὑπέστη σκληρὰ βασανιστήρια, γέροντας πλέον, μαζὶ μὲ τοὺς 84 μαθητὲς του, ἀποκεφαλίστηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ Ἁγία Ἑρμιόνη
Ἦταν μία ἀπὸ τὶς 4 κόρες τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, ποὺ εἶχε καὶ αὐτὴ τὸ προφητικὸ χάρισμα (Πραξ. κα’ 8) καὶ ἀφοσιώθηκε στὸ ἀποστολικὸ ἔργο.
Ὅταν πῆγε μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή της Εὐτυχίδα στὴν Ἔφεσο γιὰ νὰ συναντήσει τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Θεολόγο, βρῆκε ἀντὶ αὐτοῦ, ποὺ εἶχε ἀποβιώσει, τὸν μαθητὴ του Πετρώνιο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο διδάχτηκε καὶ στηρίχτηκε περισσότερο στὸ εὐαγγελικὸ ἔργο.
Λέγεται μάλιστα, ὅτι κάποτε ἀπὸ τὴν Ἔφεσο πέρασε ὁ Τραϊανὸς γιὰ νὰ πάει νὰ πολεμήσει τοὺς Πέρσες, καὶ ἄκουσε πολλὰ γιὰ τὸ προφητικὸ χάρισμα τῆς Ἑρμιόνης. Τὴν κάλεσε λοιπὸν γιὰ νὰ προφητεύσει γι’ αὐτόν. Ἡ Ἑρμιόνη τοῦ εἶπε ὅτι θὰ νικήσει τοὺς Πέρσες, ἀλλὰ τὴν βασιλεία τῶν Ρωμαίων θὰ καταλάβει ὁ γαμπρὸς τοῦ Ἀδριανός, ποὺ πράγματι ἔγινε. Ἐπειδὴ ἡ προφητεία ἐπαληθεύτηκε, ὁ Τραϊανὸς διέταξε καὶ βασάνισαν σκληρὰ τὴν Ἑρμιόνη. Κατόπιν τὴν παρέδωσε στοὺς δήμιους γιὰ νὰ τὴ θανατώσουν, ἀλλὰ αὐτοὶ πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἄφησαν ἐλεύθερη.
Ἔτσι ἡ Ἑρμιόνη πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τάφηκε στὴν Ἔφεσο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχς δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Παρθένος ἀκήρατος, διατελοῦσα σεμνή, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι, τῷ ἐκ Παρθένου Ἀγνῆς, σαρκὶ ὁμιλήσαντι· ὅθεν τὴν σοὶ δοθεῖσαν, θεοπάροχον χάριν, ἄθλοις τῆς εὐσεβείας, τοῖς ἐν πλάνῃ ἐκφαίνεις· διό σε Ἑρμιόνη, ὁ Χριστὸς ἐδόξασε.
Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Βλαστὸς καρποτελής, καὶ ἀμάραντον ἄνθος, Φιλίππου τοῦ κλεινοῦ, ἐν σεπτοῖς Διακόνοις, ἐδείχθης θείᾳ χάριτι, Ἑρμιόνη πανθαύμαστε· καὶ ἀθλήσασα, παρθενικῶς προσηνέχθης, τῷ δοξάσαντι, τοὺς εὐαγεῖς σου ἀγῶνας, Χριστῷ τῷ Θεῷ ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον.
Κλάδος ἀνεδείχθης ἀειθαλής, Φιλίππου τοῦ θείου, Ἑρμιόνη πανευκλεής· ἔνθεν διατρέφεις, καρποῖς τῶν σῶν ἀγώνων, ἡμῶν τὰς διανοίας, τῶν εὐφημούντων σε.
Οἱ Ἅγιοι Θεότιμος (ἢ Τιμόθεος) καὶ Θεόδουλος
Ἦταν οἱ δήμιοι, ποὺ πίστεψαν στὸν Χριστὸ διὰ τῆς Ἁγίας Ἐρμιόνης. Ἀπεβίωσαν εἰρηνικά.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Πετρώνιος
Μᾶλλον εἶναι ὁ μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ποὺ συνάντησε ἡ Ἁγία Ἐρμιόνη στὴν Ἔφεσο, ὅταν πῆγε μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή της Εὐτυχίδα, καὶ τὴν ἑδραίωσε στὸ εὐαγγελικὸ ἔργο.
Ὁ ἅγιος Πετρώνιος ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ Ἁγία Χαριτίνη ἡ Μάρτυς
Ἐπειδὴ ἡ μνήμη της φέρεται μαζὶ μὲ αὐτὴν τοῦ Ἁγίου Πετρωνίου, τῆς Ἁγίας Ἐρμιόνης καὶ τῆς Εὐτυχίδας, θυγατέρων τοῦ Ἀποστόλου Φιλίππου, ἴσως καὶ αὐτὴ νὰ μαρτύρησε κατὰ τὴν παρουσία τοῦ Τραϊανοῦ στὴν Ἔφεσο, ὅταν πήγαινε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν Περσῶν.
Ἴσως ὅμως νὰ εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴ τῆς 5ης Ὀκτωβρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Σαρβῆλος (ἢ Ζάρβηλος) ὁ Μάρτυρας
Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισμοῦ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Κεντυρίων, Θεόδωρος, Ἀμμιανός, Ἰουλιανὸς καὶ Ὠκεανὸς οἱ Μάρτυρες
Ἦταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Κανδαύλη καὶ συνελήφθηκαν ἐπὶ βασιλέως Μαξιμιανοῦ (288).
Ἐπειδὴ ὅλοι ὁμολόγησαν μὲ θάρρος τὴ χριστιανική τους πίστη, τοὺς ἔκαψαν ζωντανοὺς καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἔνδοξο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Οἱ Ἅγιοι Θαθουὴλ καὶ Βεβαία
Ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καὶ ὑπῆρξαν στὰ χρόνια του βασιλιὰ Ἀδριανοῦ (κατ’ ἄλλους τοῦ Τραϊανοῦ) τὸ 116 μ.Χ.
Ὁ Θαθουὴλ ἦταν Ἱερέας τῆς δαιμονικῆς πλάνης καὶ διδάχτηκε τὸν χριστιανισμὸ ἀπὸ ἕναν ἐπίσκοπο. Αἰτία λοιπὸν αὐτῆς τῆς μεταστροφῆς του, μαστιγώνεται σκληρὰ ἀπὸ τὸν τοπάρχη Αὔγαρο καὶ στὴ συνέχεια τοῦ βγάζουν τὰ μάτια. Ἔπειτα τὸν κρέμασαν ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι, τοῦ ἔγδαραν τὴν κοιλιὰ καὶ μὲ φωτιὰ ἔκαψαν τὶς πλευρές του.
Τελικά, ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ καὶ τοὺς δύο ἀποκεφάλισαν.
Ὁ Σ. Εὐστρατιάδης στὸ Ἁγιολόγιό του ἀναφέρει, ὅτι οἱ μάρτυρες αὐτοὶ ἦταν ἀπὸ τὴν Ἔδεσσα τῆς Συρίας καὶ ἔγιναν χριστιανοὶ ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Βάρσιππο (ἢ Βαρσιμαῖο).
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ὅσιος Ἄνθιμος ὁ νέος ἀσκητὴς
Γεννήθηκε στὸ Ληξούρι τῆς Κεφαλονιᾶς τὸ 1727 καὶ πέθανε τὸ 1782 (κατ’ ἄλλους τὸ 1781). Ἑπτὰ μόλις χρονῶν ἔχασε τὸ φῶς του καὶ τὸ ξαναβρῆκε θαυματουργικά, χάρη τῶν προσευχῶν τῆς μητέρας του, Ἀντζουλέττας.
Ἀλλὰ ἐξ’ αἰτίας τῆς σκληρῆς μοναχικῆς του ζωῆς τὸ ξανὰ ἔχασε καὶ πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος. Παρὰ τὴν τύφλωσή του, ἀνέπτυξε σπουδαῖο κηρυκτικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο καὶ μάλιστα ἔκτισε πολλὲς Μονὲς σὲ διάφορα μέρη.
Φέρεται σὰν προστάτης τῆς Ἀστυπάλαιας καὶ ἐκδόθηκε Ἀκολουθία του τὸ 1911 ἀπὸ τὸν Ἐμμανουὴλ Καρασέλο. Ἐπίσης ἔκανε πολλὰ θαύματα καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἁγιοποιήθηκε στὶς 30 Ἰουλίου 1974.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τῆς Πάλλῃς τὸ βλάστημα, Κεφαλληνίας πυρσόν, τὸν θεῖον δομήτορα τῆς τῶν Λεπέδων Μονῆς, φαιδρῶς εὐφημήσωμεν, Ἄνθιμον τὸν ἀσκήσει τὸν ἐχθρὸν καθελόντα, χάριν δὲ ἰαμάτων ἐκ Κυρίου λαβόντα, πρεσβεύοντα ἐκτενῶς ἡμᾶς διασώζεσθαι.
Οἱ Ἅγιοι 3.608 (κατ' ἄλλους 3.628) Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴ Νικομήδεια
Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Μαξιμιανοῦ στὴ Νικομήδεια (290), κατὰ τὸν ὁποῖο κάηκε καὶ ὁ χριστιανικὸς ναός, κατέφυγαν στὰ βουνά, ἀλλὰ συνελήφθησαν καὶ θανατώθηκαν ἀπάνθρωπα.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ θαυματουργοῦ, τιμᾶται τὴν 9η Νοεμβρίου, ὅπου καὶ ὁ βίος του.
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.
Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.
Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. Τὸ 1876 ἐκάρη μοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνομασθεῖς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραμματεία τῆς Μητροπόλεως.
Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου μὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885. Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραμματέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Διετέλεσε ἐπίσης πατριαρχικὸς ἐπίτροπος στὸ Κάιρο.
Στὶς 15 Ἰανουαρίου 1889, χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Πενταπόλεως. Ἡ δράση του ὡς Μητροπολίτου ἦταν καταπληκτικὴ καὶ ἕνεκα αὐτοῦ ἦταν βασικὸς ὑποψήφιος τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου Ἀλεξανδρείας. Λόγω ὅμως φθονερῶν εἰσηγήσεων (αἰσχρῶν συκοφαντιῶν), πρὸς τὸν Πατριάρχη Σωφρόνιο, ὁ ταπεινόφρων Νεκτάριος, γιὰ νὰ μὴ λυπήσει τὸν γέροντα Πατριάρχη, ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα (1889).
Διετέλεσε Ἱεροκήρυκας (Εὐβοίας) (1891 – 1893), Φθιώτιδος καὶ Φωκίδας (1893 – 1894) καὶ διευθυντὴς τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς στὴν Ἀθήνα (1894 – 1904).
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου (1899), ὁ Νεκτάριος ἐκλήθη νὰ τὸν διαδεχθεῖ, ἀλλὰ ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε. Στὰ κηρύγματά του, πλῆθος λαοῦ μαζευόταν, γιὰ νὰ «ρουφήξει» τὸ νέκταρ τῶν ἱερῶν λόγων του. Τὸ 1904 ἵδρυσε γυναικεία Μονὴ στὴν Αἴγινα, τῆς ὁποίας ἀνέλαβε προσωπικὰ τὴν διοίκηση, ἀφοῦ ἐγκαταβίωσε ἐκεῖ τὸ 1908, μετὰ τὴν παραίτησή του ἀπὸ τὴ Ριζάρειο Σχολή.
Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράμματα, κυρίως βοηθητικὰ τοῦ θείου κηρύγματος. Ἡ ταπεινοφροσύνη του καὶ ἡ φιλανθρωπία του ὑπῆρξαν παροιμιώδεις.
Πέθανε τὸ ἀπόγευμα τῆς 8ης Νοεμβρίου 1920. Τόση δὲ ἦταν ἡ ἁγιότητά του, ὥστε ἐπετέλεσε πολλὰ θαύματα, πρὶν ἀλλὰ καὶ μετὰ τὸν θάνατό του. Ἐνταφιάστηκε στὴν Ι. Μονὴ Ἁγίας Τριάδος στὴν Αἴγινα.
Ἡ ἀνακομιδὴ τῶν Ἱερῶν λειψάνων τοῦ ἔγινε στὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1953 καὶ στὶς 20 Ἀπριλίου τοῦ 1961 μὲ Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διακηρύχθηκε Ἅγιος της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Σηλυβρίας τὸν γόνον καὶ Αἰγίνης τὸν ἔφορον, τὸν ἐσχάτοις χρόνοις φανέντα, ἀρετῆς φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ὡς ἔνθεον θεράποντα Χριστοῦ· ἀναβλύζει γὰρ ἰάσεις παντοδαπάς, τοῖς εὐλαβῶς κραυγάζουσι· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πάσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὀρθοδοξίας τὸν ἀστέρα τὸν νεόφωτον
Καὶ Ἐκκλησίας τὸ νεόδμητον προτείχισμα
Ἀνυμνήσωμεν καρδίας ἐν εὐφροσύνῃ.
Δοξασθεὶς γὰρ ἐνεργείᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος
Ἰαμάτων ἀναβλύζει χάριν ἄφθονον
Τοῖς κραυγάζουσι, χαίροις Πάτερ Νεκτάριε.
Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, ἐν ἐσχάτοις χρόνοις, τῇ ὁσίᾳ σου βιοτῇ· ὅθεν καταυγάζεις, πιστῶν τὰς διανοίας, ταῖς νοηταῖς ἀκτῖσι, Πάτερ Νεκτάριε.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν σεπτῶν σου λειψάνων, Ἱεράρχα Νεκτάριε, τὴν ἁγίαν ἐκ τάφου κομιδὴν ἑορτάζοντες, σωμάτων καὶ ψυχῶν ἁγιασμόν, καὶ ἴασιν παθῶν παντοδαπῶν, κομιζόμεθα προσπίπτοντες εὐλαβῶς, τῇ χάριτί σου κράζοντες· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι λαμπρῶς, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῶν σεπτῶν λειψάνων σου, τὴν ἐκ τοῦ τάφου, κομιδὴν γεραίροντες, Νεκτάριε θαυματουργέ, εὐσεβοφρόνως βοῶμέν σοι· χαίροις Πατέρων ἐν πᾶσιν ἰσότιμε.
Μεγαλυνάριον.
Χάριν ἀναβλύζοντα δαψιλῆ, ὤφθησαν ἐκ τάφου, τὰ σὰ λείψανα τὰ σεπτά, Νεκτάριε Πάτερ, οἷς πίστει προσιόντες, λαμβάνομεν ὑγείαν, ψυχῆς καὶ σώματος.
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Νικομήδειας
Ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ πατρίδα του ἦταν ἡ Νικομήδεια.
Ἀπὸ μικρὸς διακρίθηκε γιὰ τὸν εὐσεβῆ ζῆλο του πρὸς τὰ θεία. Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, ἡ ζωὴ του ἦταν ὑπόδειγμα σωφροσύνης καὶ ἀγάπης. Ἐπειδὴ πλούσια κατεῖχε τὸν θησαυρὸ τῶν θείων ἀληθειῶν, ἡ θερμή του διδασκαλία, ἐμπνεόμενη ἀπὸ ἀποστολικὸ ζῆλο, ἔβρισκε σχεδὸν πάντα ἀνταπόκριση στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ πνευματικὴ ἱκανότητα τοῦ Ἄνθιμου ὤθησε τοὺς χριστιανοὺς τῆς Νικομήδειας καὶ τὸν ἔπεισαν νὰ γίνει ἱερέας καὶ ἀργότερα ἐπίσκοπός τους.
Ὅταν, ὅμως, ἔγινε ὁ διωγμὸς ἐπὶ Διοκλητιανού, τὸν κυνήγησαν καὶ τὸν συνέλαβαν. Ὁ Διοκλητιανὸς τοῦ πρότεινε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεοὺς γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ζωή του, ἀλλιῶς τὸν περίμεναν φρικτὰ βασανιστήρια, καὶ τοῦ ἔδειξε τὰ ὄργανα ποὺ θὰ τὸν βασάνιζαν. Ὁ Ἄνθιμος εἶπε: «Γιατὶ μοῦ τὰ δείχνεις; Γιὰ νὰ μὲ φοβίσεις; Αὐτὰ ἂς τὰ φοβοῦνται ἐκεῖνοι, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ παροῦσα ζωὴ εἶναι μόνο ἡδονὴ καὶ τὴν στέρησή της θεωροῦν μεγάλη ἀπώλεια. Ἀλλὰ σὲ μένα, ὅπως καὶ σὲ κάθε χριστιανό, αὐτὰ δὲν ἀσκοῦν καμιὰ γοητεία. Τὸ σῶμά μου εἶναι πρόσκαιρο καὶ εὐτελές, ποὺ μόνη ἀξία ἔχει, ὅταν ἁγιασθεῖ διὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ δοθεῖ εἰς τὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Ἑπομένως, τιμωρίες καὶ βάσανα εἶναι γιὰ μένα πιὸ ποθητὰ ἀπὸ τοῦ νὰ ἀρνηθῶ τὸν Σωτῆρα μου».
Τότε, ἀφοῦ τὸν βασάνισαν φρικτά, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς φοῖνιξ ἐξήνθησας, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, καρποὶς τοῖς τῶν λόγων σου, τῶν εὐσεβῶν τὰς ψυχάς, ἐκτρέφων ἐν χάριτι· ὅθεν καὶ ἐναθλήσας, Πάτερ Ἄνθιμε χαίρων, ὤφθης Ἱερομάρτυς, εὐκλεής τοῦ Σωτῆρος, ᾧ πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Κοντάκιον . Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ
Ἐν ἱερεῦσιν ἀκριβῶς διαπρέψας, καὶ μαρτυρίου τὴν ὁδὸν διανύσας, τὰ τῶν εἰδώλων ἔσβεσας σεβάσματα, πρόμαχος γενόμενος, τῆς σῆς ποίμνης θεόφρον· διό σε καὶ γεραίρει νῦν, μυστικῶς ἐκβοῶσα· Ἐκ τῶν κινδύνων λύτρωσαι ἡμᾶς, ταῖς σαῖς πρεσβείαις, ἀοίδιμε Ἄνθιμε.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τοῦ Σωτῆρος μυσταγωγέ, τῶν Ἀρχιερέων, ὑποτύπωσις καὶ κανών· χαίροις τῶν Μαρτύρων, σύναθλος καὶ ἀλείπτης, Ἄνθιμε Ἱεράρχα, ἡμῶν ἀντίληψις.
Ἡ Ἁγία Φοίβη ἡ διακόνισσα
Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ «Μικρὸν Εὐχολόγιον ἢ Ἁγιασματάριον», ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἄλλου δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη της αὐτὴ τὴν ἡμέρα.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ὅσιος Θεόκτιστος συνασκητὴς τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου
Ὁ Ὅσιος καὶ μέγας αὐτὸς ἀσκητής, ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ κατέφυγε ἕξι μίλια ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου βρίσκεται ἡ Λαύρα Φάρα.
Ἐκεῖ κλείστηκε σὲ ἕνα κελὶ καὶ ἐπιδόθηκε σὲ αὐστηρότατους ἀσκητικοὺς ἀγῶνες. Στὰ χρόνια αὐτά, ἐγκαταστάθηκε σὲ ἕνα γειτονικὸ κελὶ τῆς Λαύρας αὐτῆς καὶ ὁ μέγας Εὐθύμιος.
Ὁ κοινὸς πόθος τῆς ἄσκησης συνέδεσε στενὰ τοὺς δυὸ διασήμους ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι μετὰ τὴν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῶν Φώτων πήγαιναν μακρύτερα μέσα στὴν ἔρημο, γιὰ αὐστηρότερη ἄσκηση. Ἐπέστρεφαν στὴν Λαύρα, τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων.
Μετὰ τὸ πέμπτο ἔτος, ἀποσύρθηκαν ὁριστικὰ στὴν ἔρημο μέσα σὲ μιὰ σπήλια. Ἡ φήμη ὅμως τῆς ἀρετῆς τους, ἔφερε κοντὰ τοὺς πολλοὺς μαθητὲς καὶ ἔτσι δημιουργήθηκε κοινόβιο, ποὺ μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, προϊστάμενος ἦταν ὁ Θεόκτιστος.
Μὲ τὴν μεγάλη ὑπόληψη καὶ ἀγάπη τῶν συνανθρώπων του, ὁ Ὅσιος Θεόκτιστος πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα τὸ 451 μ.Χ.. Στὴν κηδεία του πρωτοστάτησαν ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἀναστάσιος καὶ ὁ μέγας Εὐθύμιος, ποὺ τότε ἦταν 90 ἐτῶν.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Θεῷ ἐκ νεότητος, ἀνατεθεὶς ἱερῶς, κτιστῶν τὴν προσπάθειαν, ἀπεβδελύξω στερρῶς, Θεόκτιστε Ὅσιε· ὅθεν τῆς ἡσυχίας, διαλάμψας τοῖς τρόποις, ὤφθης τῶν Μοναζόντων, ἀκριβὴς παιδοτρίβης. Καὶ νῦν τοὺς προσιόντας σοι, Πάτερ κυβέρνησον.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Ὡς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως.
Ὡς Θεοῦ κτίσιν Ὅσιε, τὸ τῆς ψυχῆς ἀξίωμα, διατηρήσας κηλίδων ἀκήρατον, Κυρίῳ καθιέρωσας· οὗ τῇ θείᾳ ἐλλάμψει, τῶν ἀγώνων παιδεύεις τὰ ἀκροθίνια, Θεόκτιστε θεόφρον, τὴν κλῆσιν ἔργοις πιστούμενος.
Μεγαλυνάριον.
Κτίσας σου τὸν οἶκον τὸν τῆς ψυχῆς, ἐν θεμέθλῳ Πάτερ, τῆς ἀσκήσεως τῆς στερρᾶς, τῷ τῶν ὅλων Κτίστῃ, ναὸν ἡγιασμένον, Θεόκτιστε τρισμάκαρ, σαυτὸν ηὐτρέπισας.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός τοῦ Ρώστωφ
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ζήνων ὁ Μάρτυρας
Ἀφοῦ τὸν ἔριξαν μέσα σ' ἕνα καζάνι μὲ βραστὸ μολύβι, ἀπεβίωσε μαρτυρικά.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἡ Ἁγία Βασίλισσα
Ὑπῆρξε τὸ καύχημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Νικομήδειας, κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν Χριστιανῶν ἐπὶ Διοκλητιανού.
Καταγγέλθηκε σὰν χριστιανή, ποὺ ἀποσποῦσε νεαρὲς εἰδωλολάτρισσες ἀπὸ τὴν πολυθεΐα καὶ ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα Ἀλέξανδρο. Ἐκεῖ ἡ Βασίλισσα ὁμολόγησε χωρὶς κανένα δισταγμό, ὅτι εἶναι χριστιανὴ καὶ λατρεύει τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό. Μαστιγώθηκε σκληρὰ καὶ στὴ συνέχεια ὁ ἡγεμόνας διέταξε καὶ τὴν ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά. Ἀλλὰ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἡ Βασίλισσα, βγῆκε ἀπὸ τὴν φωτιὰ ἄθικτη. Οἱ εἰδωλολάτρες, θεώρησαν πὼς αὐτὸ ἦταν μαγικὴ ἐνέργεια καὶ ἔτσι τὴν ἔριξαν γιὰ τροφὴ σὲ δυὸ πεινασμένα λιοντάρια. Ἡ Βασίλισσα ὅμως, διὰ τῆς προσευχῆς πρὸς τὸν Θεό, ἔκανε τὰ δυὸ λιοντάρια νὰ σταθοῦν σὰν ἥμερα ἀρνιὰ μπροστά της. Τότε ἔγινε καὶ τὸ μεγαλύτερο θαῦμα. Ἄνοιξαν τὰ πνευματικὰ μάτια τοῦ ἡγεμόνα Ἀλεξάνδρου καὶ ἔπεσε μετανοημένος στὰ πόδια τῆς Βασίλισσας καὶ ζήτησε ἀπ’ αὐτὴν νὰ τὸν κατηχήσει στὴ χριστιανικὴ πίστη.
Ἡ Βασίλισσα, χαρὰ γεμάτη, τὸν παρέπεμψε στὸν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος κατήχησε καὶ βάπτισε τὸν Ἀλέξανδρο χριστιανό. Εὐτυχισμένος πλέον ὁ Ἀλέξανδρος, ζήτησε διὰ τῆς προσευχῆς ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ τὸν πάρει ὅσο γίνεται σύντομα κοντά Του, καὶ ἡ δέησή του εἰσακούστηκε.
Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ὁ Κύριος δέχτηκε καὶ τὴν ψυχὴ τῆς Βασίλισσας. Τὸ δὲ τίμιο λείψανό της, τάφηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Ἀντώνιο, κοντὰ σὲ μία πέτρα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἄλλοτε, μετὰ ἀπὸ προσευχή της, εἶχε ἀναβλύσει νερό.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Χαρίτων ὁ Μάρτυρας
Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν μέσα σὲ λάκκο μὲ βραστὸ ἀσβέστη.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ἀρχοντίων ὁ Μάρτυρας
Μαρτύρησε διὰ λιμοῦ (ὀνομασία κάποιου θηρίου).
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ Βασιλιὰς, ὁ Νέος ὁ ἐν τοῖς Ἁγίοις Ἀποστόλοις
Αὐτὸς φαίνεται, ὅτι εἶναι ὁ τέταρτος γιὸς τοῦ βασιλιὰ Ἡρακλείου, ποὺ βασίλευσε τὸ ἔτος 641 καὶ ὁ ὁποῖος, ἀπὸ ἄλλους μὲν καλεῖται Κωνσταντῖνος Ἡράκλειος, ἀπὸ ἄλλους δέ, Κωνσταντῖνος ὁ νέος.
Αὐτὸς ἦταν πολὺ πιστὸς βασιλιὰς καὶ βασίλευσε ἕξι μῆνες. Κατὰ τὸν Μελέτιο, ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δηλητηριάστηκε.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ὁ Ἅγιος Ἀριστίων ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἀλεξανδρείας
Ἐγεννήθη κατὰ τὰς ἀρχὰς τοῦ 2ου αἰῶνος μ.Χ., εἰς τὴν ἐπαρχία τῆς Συρίας Ἀπάμεια. Εἰλκύθη εἰς τὴν ἀληθινὴ τοῦ Χριστοῦ πίστιν ὑπὸ τοῦ μάρτυρος Ἀντωνίου. Εἰς ἡλικία μόλις 10 ἐτῶν ὁ Ἀντώνιος ὁδήγησε τὸν Ἀριστίωνα εἰς τὴν Χριστιανικὴν πίστιν.
Ὡς ἐνάρετος καὶ πνευματοφόρος ἀνήρ, ἐκλεγεῖς ὑπὸ τοῦ λαοῦ τῆς Ἀλεξανδρείας τῆς μικρῆς, εἰς Κιλικίαν τῆς Μ. Ἀσίας (παρὰ τὴν πόλιν Ἰσσόν), ἐγένετο ὁ δεύτερος ἐπίσκοπός της. Ὡς ποιμενάρχης ὁ Ἅγιος ἐποίμανε θεαρέστως τὸ ἐμπιστευθὲν ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ποίμνιό του.
Δίδασκε μετὰ παρρησίας μεγάλης καὶ κήρυττε τὴν τοῦ Κυρίου ἐν Σαρκὶ ἐπιδημίαν καὶ τὴν αἰωνίαν αὐτοῦ Βασιλείαν, ὥσπερ καὶ τὴν μακαριότητα καὶ τὴν χαρὰν τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.
Πολλοὺς ἐθνικοὺς ἔπειθεν, ὅπως ἀπαρνηθώσι τὴν πλάνην τους καὶ ἀκολουθώσι τὴν ἀληθινὴν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πίστιν, οὖς καὶ ἐβάπτιζεν.
Ἡ δρᾶσίς του αὐτὴ δὲν ἤρεσε εἰς τὸν Ρωμαῖον Ἔπαρχον τῆς περιοχῆς, ὅστις καὶ διέταξεν νὰ συλληφθῆ καὶ νὰ ριφθῆ εἰς τὸ πῦρ. Παραχρήμα οἱ στρατιῶτες αὐτοῦ, ἤναψαν μεγάλην κάμινον καὶ ἔρριψαν ἐντὸς αὐτῆς τὸν μάρτυρα τοῦ Χριστοῦ.
Ἐντὸς τῆς καμίνου ὁ Ἀριστίων, ὑμνῶν καὶ δοξάζων τὸν Θεόν, ἔλαβεν μακάριον καὶ ἐπίζηλον τέλος.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Χριστῷ ἱεράτευσας ὦ Ἀριστίων καλῶς, ὢ ὕστερον ἔθυσας σαυτὸν ὡς θῦμα σεπτόν, ἀθλήσας δι’ αἵματος· ὅθεν μὴ διαλίπης ἰκετεύειν ἀπαύστως, ὑπὲρ τῶν σὲ τιμώντων, καὶ θερμῶς ἐκζητούντων, εὐχᾶς τᾶς ἁγίας σου, μαρτύρων ἄριστε.
Ὁ Ἅγιος Πολύδωρος ὁ Νεομάρτυρας
Τὸ ὄνομά του δὲν εἶναι γνωστὸ στοὺς πολλούς. Κι ὅμως ἀποτελεῖ ἕνα πραγματικὸ στολίδι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἕνα ἡρωικὸ μαχητὴ καὶ νέο μάρτυρα τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως.
Γεννήθηκε στὴν Λευκωσία τῆς Κύπρου τὸ 1794. Χρόνια δύσκολα. Χρόνια σκοτεινά. Χρόνια μαύρης σκλαβιᾶς.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως οἱ γονεῖς του Χατζηλουκᾶς καὶ Λουρδανοῦ, ἄνθρωποι θεοφοβούμενοι κι εὐσεβεῖς φρόντισαν νὰ δώσουν στὸ παιδί τους μόρφωση χριστιανική.
Καὶ ἡ μόρφωση αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ποὺ κάνει κάθε ἄνθρωπο, ἀληθινὸ ἄνθρωπο. Φρόνιμο, σοφό, ἄνθρωπο ἀρετῆς.
Ὅταν ὁ Πολύδωρος μεγάλωσε, φύση ἔξυπνη καὶ δημιουργική, ἐπιδόθηκε στὸ ἐμπόριο. Γιὰ τὶς δουλειὲς του μάλιστα ἄρχισε νὰ ταξιδεύει σὲ διάφορα μέρη καὶ στὴν Αἴγυπτο. Γιὰ ἕνα διάστημα οἱ συμβουλὲς τῶν γονιῶν του, νὰ προσέχει στὶς συναναστροφές του, ἀντηχοῦσαν διαρκῶς στὰ αὐτιά του καὶ τὸν συγκρατοῦσαν.
Μὲ τὸν καιρὸ ὅμως ἡ προσοχὴ χαλαρώθηκε καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε καὶ γι’ αὐτὸν τραγικό. Σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ ταξίδια του στὴν χώρα τοῦ Νείλου γνωρίστηκε μ’ ἕναν πλούσιο ἐξωμότη ἀπὸ τὴν Ζάκυνθο καὶ προσλήφθηκε στὴν ὑπηρεσία του.
Στὴν ἐργασία αὐτὴ συνδέθηκε καὶ μὲ διάφορους τύπους τῆς ἡλικίας του. Τύπους ἄμυαλους καὶ διεφθαρμένους, τύπους ἀνήθικους καὶ αἰσχρούς. Στὴν ἀρχὴ ἀγωνίστηκε νὰ κρατηθεῖ. Ὅμως δὲν τὸ κατόρθωσε.
Καὶ ὁ λόγος; Εὔκολος καὶ ἁπλός. Τὰ μέσα, ποὺ θὰ τὸν συγκρατοῦσαν καὶ θὰ τὸν ἐνίσχυαν στὸν ἀγῶνα του, εἶχαν πρὸ πολλοῦ ἐγκαταλειφθεῖ. Στὴν ἀρχὴ ἐγκαταλείφθηκε ἡ προσευχή. Ὕστερα ἀκολούθησε ὁ ἐκκλησιασμὸς καὶ οἱ ἐπισκέψεις του σὲ πρόσωπα ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸν βοηθήσουν. Μετὰ ᾖλθε ἡ σειρὰ τοῦ πνευματικοῦ του. Τὸν παράτησε καὶ αὐτόν. Καὶ σ’ ἐπίμετρο ἄρχισε νὰ ξενυχτᾷ, νὰ πίνει καὶ νὰ μεθᾷ, νὰ χαρτοπαίζει καὶ νὰ νυχτοξημερώνεται στὰ διάφορα καταγώγια.
Μιὰ βράδια σ’ ἕνα ἀπὸ τὰ κέντρα αὐτὰ τῆς ἀκολασίας παρασύρθηκε καὶ ἤπιε τόσο ποὺ μέθυσε. Καὶ στὸ μεθύσι ἐπάνω, ἀλίμονο! Ἀλλαξοπίστησε. Ναί! ὁ Πολύδωρος μὲ τὴ χριστιανικὴ ἀνατροφὴ καὶ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ, ὁ νέος μὲ τὴ δυνατὴ πίστη καὶ τὸ θάρρος γιὰ τὴ ζωὴ λύγισε, νικήθηκε, ἔπεσε. Ἐγκατέλειψε τὸν πολύτιμο θησαυρό του, τὴν χαρὰ τῆς ψυχῆς του, τὴν χριστιανική του πίστη, τὴν πίστη τῶν γονιῶν του καὶ ἀσπάσθηκε τὸν μωαμεθανισμό. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὅμως τὰ ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας δὲν τὸν ἱκανοποίησαν. Ἡ νέα θρησκεία δὲν τοῦ πρόσφερε καμιὰ χαρά. Ἐκεῖνος ποὺ ἔζησε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ἱκανοποιηθεῖ μὲ τὸ φῶς τῶν πυγολαμπίδων. Ἔτσι καὶ ἡ καινούργια θρησκεία δὲν τοῦ πρόσφερε, δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ προσφέρει καὶ τὴν ἐλάχιστη ψυχικὴ ἱκανοποίηση. Παρὰ τὰ χρήματα ποὺ κέρδιζε καὶ τὶς θέσεις καὶ τὰ μεγαλεῖα ποὺ ἐξασφάλισε μὲ τὴ νέα του ζωή, καμιὰ χαρὰ δὲν εἶδε. Ἀντίθετα οἱ τύψεις ποὺ ἄρχισαν νὰ ξυπνοῦν μέσα του καὶ ποὺ μεγάλωναν μέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ πλήθαιναν δὲν τὸν ἄφηναν νὰ ἡσυχάσει. Ἡ συνείδησή του, μαστίγιο σκληρὸ καὶ ἀνελέητο, τὸν ἔδερνε φρικτὰ καὶ χωρὶς οἶκτο.
Κάποια βραδιὰ σὲ μία τέτοια ψυχικὴ ἀναστάτωση, θυμήθηκε μὲ γλυκιὰ νοσταλγία τὸ σπίτι του. Ἀγράμματοι ἦταν οἱ γονεῖς του. Μὰ εἶχαν τὴ μόρφωση τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν μόρφωση ἀγωνίστηκαν νὰ δώσουν καὶ σ’ αὐτόν. Στὴν ἀθῴα παιδικὴ ψυχή του φρόντισαν νὰ σταλάζουν καθημερινὰ τῆς χάριτος τὴν δροσιὰ μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τοῦ Θεοῦ τὰ ἔργα. Πόση εἰρήνη ἦταν τότε χυμένη στὶς καρδιές! Πόση γαλήνη!
Καὶ ἡ προσευχὴ πόσο συγκινοῦσε καὶ ξεκούραζε! Πρὶν νὰ πᾶνε γιὰ ὕπνο τὸ βράδυ καὶ ὑστέρα ἀπὸ τὴν σκληρὴ δουλειὰ καὶ τοὺς κινδύνους τῆς κάθε ἡμέρας, τοὺς κινδύνους ποὺ δημιουργοῦσε ἡ βαρβαρότητα τοῦ Τούρκου δυνάστη καὶ ἡ μαύρη σκλαβιά, γονάτιζαν ὅλοι μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα τῆς Μεγαλόχαρης καὶ τοῦ ἀφέντη, τοῦ Χριστοῦ. Γονάτιζαν καὶ ἄκουαν μὲ εὐλάβεια τὴ μανοῦλα νὰ λέει ἀργὰ καὶ κατανυχτικὰ μιὰ τέτοια περίπου προσευχή:
— Σ’ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, ποὺ μᾶς φύλαξες καλὰ καὶ τούτη τὴν ἡμέρα. Σ’ εὐχαριστοῦμε καὶ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἡ ἀγάπη σου μᾶς χάρισε. Σὲ παρακαλοῦμε, Κύριε, φύλαξέ μας καὶ τούτη τὴ νύχτα. Φύλαξέ μας ἀπὸ τοῦ Τούρκου τὴν μανία καὶ τὸ μαχαῖρι. Φύλαξέ μας ἀπὸ κάθε κακό.
Φύλαξέ μας ἀπ’ τοῦ Τούρκου τὴ μανία!... Ἀλίμονο! Αὐτοῦ τοῦ Τούρκου τὴ θρησκεία ἀσπάσθηκε τώρα. Κι αὐτοῦ τὴ συντροφιὰ διάλεξε. Ὢ Θεέ μου! Τί συμφορά! Τί τραγῳδία! Κάποια στιγμὴ ἐκεῖ ποὺ ὁ πόνος σὰν δίκοπο μαχαῖρι τοῦ τρυποῦσε τὴν καρδιά, μιὰ ἀχτίδα ἐλπίδας πέρασε ἀπὸ τὸ κουρασμένο μυαλό του κι ἕνα παρήγορο φῶς πρόβαλε καὶ φώτισε τὰ δακρυσμένα μάτια του. Ἦταν τὰ λόγια καὶ πάλι τῆς καλῆς του μάνας. Τοῦ τὰ εἶπε σὲ μία περίπτωση, ποὺ ἔκανε κάτι ποὺ δὲν ἔπρεπε καὶ ἦταν ἀνήσυχος καὶ στενοχωρημένος, Παιδί μου, τοῦ εἶχε πεῖ, τὴν ταραγμένη συνείδηση ἕνα πρᾶγμα μόνο τὴν καθησυχάζει καὶ τὴν γαληνεύει: Ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐξομολόγηση. Τὰ λόγια αὐτὰ τῆς μάνας του θυμήθηκε ἐκείνη τὴν στιγμή. Καὶ ἡ θύμηση αὐτὴ τὸν ἐνίσχυσε κάπως. Μὰ καὶ τὸν ἔσπρωξε χωρὶς καμιὰ καθυστέρηση ἢ ἀναβολὴ νὰ ἀφήσει τὴν Αἴγυπτο καὶ νὰ φύγει γιὰ τὴ Βηρυτό. Σὰν ἔφτασε, μὲ λαχτάρα ἔτρεξε νὰ ἰδεῖ τὸν Δεσπότη. Καὶ ὅταν τὸν βρῆκε, μὲ βαθιὰ συντριβὴ ἔπεσε μπροστά του καὶ τὸν παρακάλεσε νὰ δεχθεῖ τὴν ἐξομολόγησή του.
-Δέσποτά μου! Πατέρα μου! Ψέλλισε μὲ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα. Εἶμαι ἕνας ἄθλιος ἁμαρτωλός. Συγχώρεσέ με. Ναί! Συγχώρεσέ με, πατέρα... Τὰ εἶπε ὅλα. Τίποτα δὲν ἀπέκρυψε. Ὁ Δεσπότης ἕνας εὐλαβὴς κληρικός, τὸν ἄκουσε μὲ συμπόνια καὶ δάκρυα στοργῆς. Στὸ τέλος, ἀφοῦ τὸν παρηγόρησε καὶ τὸν ἐνίσχυσε, τὸν συμβούλεψε γιὰ ἀσφάλειά του καὶ γιὰ ξεκούρασμα νὰ καταφύγει σὲ κανένα μοναστῆρι. Ἐκεῖ μὲ τὸ πρόγραμμα ψυχικῆς περισυλλογῆς καὶ τὴν ὅλη πνευματικὴ ζωή, τὴν τακτικὴ προσευχή, τὴ λιτὴ τροφή, τὴν ἀποκοπή σου ἀπὸ τὶς παλιὲς συναναστροφὲς καὶ τὴν ὅλη εἰρηνικὴ ἀτμόσφαιρα, θὰ ξεκουραστεῖς. Θὰ γαληνέψεις. Θὰ ἠρεμήσεις.
Ὁ Πολύδωρος τὸν ἄκουσε μὲ προσοχή. Ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸν καλὸ γέροντα ἔφυγε. Ἔσπευσε νὰ ἐκτελέσει τὴν συμβουλή του. Κατέφυγε σ’ ἕνα μοναστῆρι. Λίγο καιρὸ ὅμως ἔμεινε ἐκεῖ. Ἀπὸ φόβο μήπως ἐκθέσει τὸν πνευματικό του πατέρα ἔφυγε νωρίς. Περιῆλθε διάφορους τόπους καὶ κατέληξε στὸ μυροβόλο νησὶ τῆς Χίου. Ἐδῶ ἐπισκέφθηκε κάποιο ἄλλο πνευματικό, ἐξομολογήθηκε καὶ πάλι μὲ πόνο ψυχὴς καὶ ζήτησε νὰ ξαναγίνει δεκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ πνευματικὸς δέχτηκε τὴ μετάνοιά του. Τοῦ διάβασε τὴ συγχωρητικὴ εὐχή, τὸν ἔχρισε μὲ ἅγιο μύρο καὶ τὸν κοινώνησε τὰ ἄχραντα Μυστήρια.
Μετὰ τὴν ἀποκατάστασή του αὐτὴ στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πολύδωρος ἀναχώρησε γιὰ τὴ Νέα Ἔφεσο. Ὁ πόθος του νὰ ἐπανορθώσει πραγματικὰ τὸ ἁμάρτημά του, δὲν τὸν ἀφήνει ἥσυχο. Μιὰ σκέψη στριφογυρίζει ἀδιάκοπα στὸ μυαλό του. Ἡ σκέψη νὰ ἐπισκεφθεῖ τὶς τουρκικὲς ἀρχὲς καὶ μὲ παρρησία νὰ διακηρύξει μπροστὰ σ’ αὐτοὺς τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀφοσίωσή του στὸ θέλημά του. Καὶ τὸ ἔκαμε.
Μιὰ μέρα παρουσιάστηκε μπροστὰ στὸν μουφτὴ καὶ χωρὶς περιστροφὲς τὸν ρώτησε:
-Πές μου, ἀφέντη. Εἶναι νόμιμο καὶ σωστὸ νὰ δώσω πίσω ἕνα πρᾶγμα κάλπικο, ποὺ μοῦ ἔδωκαν πρὶν λίγο καιρὸ μὲ ἀπάτη;
Ὁ μουφτὴς ἀπήντησε καταφατικά. «Ναί, τοῦ εἶπε. Εἶναι νόμιμο».
Τότε ὁ ἀθλητὴς πρόσθεσε:
— Δῶσε μου, σὲ παρακαλῶ, αὐτὴ τὴν ἀπόφαση γραπτῶς.
Ὁ μουφτὴς ἔγραψε τὴν ἀπόφαση καὶ τοῦ τὴν ἔδωσε. Μόλις ὁ ἡρωικὸς ἀγωνιστῆς πῆρε στὸ χέρι τὴν ἀπόφαση (τὸν φετφά), χωρὶς νὰ χάσει καιρό, ἔτρεξε στὸν ἱεροδικαστὴ (Καδή) καὶ δείχνοντας τὴν ἀπόφαση τοῦ μουφτῆ τοῦ εἶπε:
— Πρὶν δέκα χρόνια μὲ ξεγελάσατε καὶ μὲ κάματε νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστη μου. Πέταξα τὸ χρυσάφι ποὺ κρατοῦσα γιὰ νὰ πάρω τὸ χῶμα. Τώρα μετανιώνω. Λυπᾶμαι γι’ αὐτὸ ποὺ ἔκαμα καὶ στενοχωροῦμαι καὶ κλαίω. Πᾶρτε τὸ χῶμα σας καὶ ἐγὼ ξαναπαίρνω τὸ χρυσάφι μου. Ἤμουνα χριστιανός! Μένω χριστιανός! Κι εἶμαι ἕτοιμος νὰ πεθάνω χριστιανός!
Στὰ λόγια τοῦ ὁμολογητῆ ὁ καδὴς μὲ κόπο συγκράτησε τὸν θυμό του. Δοκίμασε κάτι νὰ πεῖ. Ἄρχισε τὶς κολακεῖες. Προχώρησε στὶς ὑποσχέσεις. Προσπάθησε νὰ μεταπείσει τὸν Πολύδωρο τάζοντας χρήματα καὶ θέσεις καὶ τιμές... Καὶ κατέληξε.
— Ἕναν καιρὸ ἤσουν χριστιανός. Τώρα ὅμως εἶσαι μωαμεθανός.
— Ὄχι! Ὄχι! Διαμαρτυρήθηκε ἔντονα ὁ ἀθλητής. Εἶμαι χριστιανός. Καὶ θὰ πεθάνω χριστιανός. Ἐγὼ Γραικὸς γεννήθηκα, Γραικὸς θὲ νὰ πεθάνω.
Ὁ καδὴς δὲν ἀπογοητεύθηκε. Συνέχισε τὶς ὑποσχέσεις. Ὑποσχέσεις δελεαστικές. Ἀπίθανες. Μὰ τίποτα. Στὸ τέλος, σὰν ἀντιλήφθηκε, πὼς οἱ προσπάθειες τοῦ ἦταν χαμένες, διέταξε νὰ ἁρπάξουν τὸν Πολύδωρο, νὰ τὸν κλείσουν στὴ φυλακὴ καὶ νὰ ἀρχίσουν τὰ βασανιστήρια.
Βασανιστήρια! Νὰ μία λέξη ποὺ προκαλεῖ ἀσυναίσθητα τὴν φρίκη. Βασανιστήρια! Μιὰ λέξη τόσο γνωστὴ καὶ στὴν ἐποχή μας. Θεέ μου! Ποῦ καταντᾷ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπ’ τὴν καρδιὰ του φύγει ὁ αὐτοσεβασμός. Ὅλη νύχτα οἱ δήμιοι βασάνιζαν τὸν μάρτυρα. Νὰ ἀριθμήσει κανεὶς τὰ βασανιστήρια; Εἶναι ἀδύνατο. Τοῦτο μόνο λέγουμε. Τὴν ἑπομένη ὁ μακάριος ἀθλητὴς μὲ τὸ πρόσωπο ἀλλοιωμένο ἀπὸ τὶς ὁλονύχτιες κακώσεις καὶ τὸ κορμὶ τσακισμένο ἀπὸ τοὺς ἀλύπητους ξυλοδαρμοὺς ὁδηγήθηκε μπροστὰ σ’ ἕνα συμβούλιο ἀπὸ Τούρκους ἄρχοντες. Γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ συντετριμμένος ἀγωνιστὴς τῆς ἀλήθειας μὲ σταθερότητα καὶ παρρησία ζηλευτὴ διακήρυξε πάλι τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀμετάκλητη ἀπόφασή του νὰ πεθάνει γι’ Αὐτόν. Σ' ὅλες τὶς ἀπειλὲς καὶ τὶς πιέσεις ποὺ τοῦ ἔκαμναν ἡ ἀπάντησή του ἦταν:
— Εἶμαι χριστιανός! Θὰ μείνω χριστιανός! Καὶ θὰ πεθάνω χριστιανός.
Ἡ ἄκαμπτη ἐπιμονή του εἶχε ἐξοργίσει ὅλα τὰ μέλη τοῦ Συμβουλίου, ποὺ γιὰ νὰ δώσουν μία διέξοδο στὸ ἀδιέξοδο, διέταζαν νὰ ρίξουν καὶ πάλι τὸν ἅγιο στὴν φυλακὴ καὶ νὰ ἐπαναλάβουν τὰ βασανιστήρια. Οἱ δήμιοι μὲ ἀσυγκράτητη μανία ἅρπαξαν τὸ θῦμα ξανὰ καὶ τὸ πέταξαν σ’ ἕνα σκοτεινὸ κελί. Ἐκεῖ μὲ καννιβαλίστικο πάθος, τόσο γνωστὸ καὶ στὴν ἐποχή μας, ἄρχισαν τὸ μακάβριο ἔργο τους. Ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια τοῦ μάρτυρος γιὰ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ μετακινηθεῖ καὶ μὲ μαστίγια τὸν κτυποῦσαν συνέχεια παντοῦ. Τὸ ἅγιο κορμὶ ἔγινε μία πληγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία τὸ αἷμα ἔτρεχε ἄφθονο. Ὕστερα τοῦ ἔβαλαν σίδερα καυτὰ καὶ τοῦβλα πυρωμένα στοὺς ὤμους καὶ τὶς μασχάλες καὶ ἄλλοι τὴν ἴδια ὥρα τοῦ φοροῦσαν στὸ κεφάλι ἕνα πυρακτωμένο τάσι γιὰ σκοῦφο. Δὲν θὰ ἀναφέρουμε ἄλλα βασανιστήρια. Μᾶς εἶναι ἀδύνατο. Ἄλλωστε καὶ νὰ τ’ ἀκούει κανεὶς δυσκολεύεται. Τοῦτο μόνο σημειώνουμε. Ὁ καρτερόψυχος ὁμολογητὴς τὰ ὑπέμεινε ὅλα μὲ θάρρος καὶ καρτερία μοναδική. Τὰ ὑπέμεινε προφέροντας μὲ πίστη: «Κύριε, συγχώρησέ με». Εἶχε πιὰ ἀποφασίσει τὸν θάνατο καὶ ἔτσι ὁ πόνος δὲν τὸν φόβιζε. Τὸν φόβιζε μονάχα μήπως λυπήσει ξανὰ τὸν Χριστό μας. Ἀκόμη λίγο σκεφτόταν καὶ τὸ μαρτύριο θὰ μεταβληθεῖ σὲ πηγὴ χαρὰς καὶ ἀγαλλίασης. Θὰ γίνει ἡ σκάλα ποὺ θὰ μὲ ἀνεβάσει κοντὰ στὸν Χριστό μου, τὸν Σωτῆρα καὶ Λυτρωτή μου. «Βαρὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος. Ἀλγεινὴ ἡ ψῦξις ἀλλ’ ἠδεία ἡ ἀπόλαυσις». Αὐτὰ μποροῦσε νὰ λέει κι ὁ Πολύδωρος μαζὶ μὲ τοὺς Σαράντα Μάρτυρες τῆς Σεβάστειας.
Μὲ τὰ μαρτύρια πέρασε ὅλη ἡ νύχτα. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ ὅραμα τοῦ Χριστοῦ νὰ στέκεται μπροστά του. Νὰ τὸν κοιτάζει μὲ εἰρηνικὸ χαμόγελο. Νὰ τοῦ δροσίζει τὰ καμένα ἀπ’ τὸν πόνο χείλη του. Νὰ τοῦ δείχνει τὸν Παράδεισο. Ὅταν ξημέρωσε, μερικοὶ δήμιοι πῆραν τὸν μάρτυρα καὶ τὸν ὁδήγησαν μὲ φωνὲς καὶ βρισιὲς στὴν πλατεῖα, μπροστὰ στὸν κριτή, ποὺ περίμενε καθισμένος σὲ μία ψηλὴ ἐξέδρα ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἐπίσημους μωαμεθανούς.
Λίγο πιὸ κάτω ἦταν στημένη μία ἀγχόνη. Ὁ μάρτυρας κοίταξε πρῶτα τὴν ἀγχόνη καὶ ὑστέρα τὸν κριτή. Ἕνα αἴσθημα παρηγοριὰς ἔνοιωσε βλέποντας τὴν πρώτη. Μιὰ ἀηδία σὰν ἀντίκρισε τὸν δεύτερο.
— Ἄϊ! τί λές; τοῦ φώναξε ὁ κριτὴς μὲ ἕνα γέλιο σαρδόνιο. Ἔβαλες μυαλὰ ἢ ἀκόμα ἐπιμένεις στὶς ἀπόψεις σου;
— Τὰ μυαλά μου τὰ ἔχασα μόνο, ὅταν παρασύρθηκα καὶ ἀντάλλαξα τὴν πίστη μου μὲ τὴ δική σας. Τρέλα εἶναι νὰ πετᾶ κανεὶς τὸ χρυσάφι, γιὰ νὰ πάρει τὸ χῶμα. Τώρα τὰ ἔχω τετρακόσια τὰ μυαλά μου. Τώρα ποὺ ξαναγύρισα στὸν Χριστό μου. Στὰ λόγια τοῦ μάρτυρα ὁ κριτὴς ἔχασε τὴν ὑπομονὴ καὶ φώναξε:
— Κρεμᾶστε τὸν γκιαούρη νὰ γλυτώσουμε. Κρεμάστε τον. Εἶναι ἀγύριστο κεφάλι. Οἱ δήμιοι ὁδήγησαν τὸν Πολύδωρο πρὸς τὴν ἀγχόνη. Καὶ αὐτὸς ἀφοῦ μὲ σταθερὸ βῆμα πλησίασε, ἀσπάστηκε μὲ σεβασμὸ τὸ σχοινί της, ἔκαμε μὲ εὐλάβεια τὸν σταυρό του καὶ γαλήνιος δέχτηκε τὸ σχοινὶ στὸν λαιμό του. Δοξολόγησε ξανὰ τὸν Κύριο γιὰ τὴν τιμὴ καὶ στὰ λίγα δευτερόλεπτα ποὺ μεσολάβησαν προσευχήθηκε θερμὰ γιὰ τοὺς ἐκτελεστές του καὶ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους. Κύριε, εἶπε. Συγχώρησε τοὺς βασανιστές μου! Χριστέ μου! Δῶσε τὴ λευτεριὰ στὴ Ρωμιοσύνη! Ὁ δήμιος ἔσυρε τὸ σχοινί. Τὸ κορμὶ ὑψώθηκε μετέωρο, ἐνῷ ἡ ἁγία ψυχὴ τοῦ μάρτυρα πέταξε στὰ γαλανὰ χάη τοῦ οὐρανοῦ, γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ κοντὰ στὸν Χριστό μας. Τὸ ἅγιο λείψανο ἔμεινε τρεῖς ἡμέρες στὴν ἀγχόνη. Τὴν τρίτη μέρα οἱ Τοῦρκοι διέταξαν τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸ πάρουν καὶ νὰ τὸ θάψουν. Μερικὲς ἁγνὲς ψυχὲς κατέβασαν τὸ ἅγιο σκήνωμα ἀπὸ τὴν ἀγχόνη, τὸ ξέπλυναν μὲ καθαρὸ νερὸ καὶ τὸ ἔθαψαν ραίνοντάς το μὲ τὰ δάκρυα τοῦ θαυμασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης τους.
Σὲ κάποια στιγμὴ πειρασμοῦ καὶ ἀπροσεξίας ὁ νεαρὸς Πολύδωρος γλίστρησε κι ἔπεσε. Ἀρνήθηκε ὅτι πολυτιμότερο ἔχει ὁ ἄνθρωπος στὸν κόσμο τοῦτο. Τὴν πίστη του. Παράξενο; Ὄχι! Φυσικὸ τὸ πρᾶγμα κι ἀνθρώπινο. «Ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητας αὐτοῦ» λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ὅμως μὲ μία εἰλικρινὴ μετάνοια, ἀλλὰ καὶ σταθερὴ ὁμολογία καὶ αὐτὸ τὸ μαρτύριο τοῦ θανάτου ζήτησε καὶ θέλησε ὁ καρτερόψυχος ἀθλητὴς γιὰ νὰ ἐπανορθώσει τὸ σφάλμα του. Καὶ τὸ πέτυχε.
Τὸ μαρτυροῦν τὰ πολλὰ θαύματά του.
Θὰ ἀναφέρομε δυό:
α) Στὴ Ν. Ἔφεσο ζοῦσε κάποιος χριστιανὸς ποὺ λεγόταν Νικόλαος. Ὁ δυστυχισμένος εἶχε προσβληθεῖ ἀπὸ δαιμόνιο, ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα του καὶ σὰν τὴν παιδίσκη τῶν Φιλίππων φανέρωνε πολλὲς φορὲς καὶ τὰ μυστικὰ ἐκείνων ποὺ κατέφευγαν σ’ αὐτόν. Κάποια μέρα γνώρισε τὸν ἄρρωστο ἕνας κληρικός, ποὺ εἶχε στὴν κατοχή του λείψανα τοῦ Ἁγίου Πολυδώρου καὶ ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ σχοινὶ τῆς ἀγχόνης καὶ τὸν λυπήθηκε. Πῆρε τὰ ἱερὰ κειμήλια καὶ πῆγε στὸ σπίτι του. Μόλις ἔφτασε στὴν πόρτα καὶ τὸν εἶδε ὁ δαιμονισμένος ἔβαλε τὶς φωνές:
-Ἐσὺ ἐδῶ; Ἐσὺ ἐδῶ; Τί ᾖρθες νὰ κάμεις; Τί θέλεις ἀπὸ μένα;
Ὁ ἱερέας χωρὶς νὰ χάσει καιρό, ἔβγαλε ἀπὸ τὸν κόρφο του τὰ ἅγια λείψανα κι ἔκαμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ πρὸς τὸν ἄρρωστο.
Ὁ ἱερέας πλησίασε. Ἔβαλε πάνω στὸν ἄρρωστο τὰ λείψανα καὶ τὸ κομμάτι τοῦ σχοινιοῦ ποὺ κρατοῦσε καὶ ὦ τοῦ θαύματος! Ὁ ἄρρωστος ἔβγαλε μία δυνατὴ κραυγὴ κι ὕστερα ἠρέμησε. Τὸ δαιμόνιο ἔφυγε καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔγινε πιὰ καλά.
β) Τὶς θλιβερὲς καὶ μαῦρες ἐκεῖνες μέρες ποὺ ὁ Ἑλληνισμὸς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας ξεριζωνόταν ἀπὸ τὴν κοιτίδα του, τὴν Μ. Ἀσία καὶ ἔφευγε κυνηγημένος, ἕνας Ἱερομόναχος, ὁ Πρωτοσύγκελος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ἐφέσου Κύριλλος Ψύλλος ἅρπαξε τὴν ἁγία κάρα τοῦ μάρτυρος γιὰ νὰ τὴν σώσει. Ἡ μανία τῶν Τούρκων ἐνάντια στοὺς κληρικοὺς καὶ ὁ ἔλεγχός τους γιὰ τὴν ἀνεύρεσή τους ἦταν ἀπίστευτος. Ἡ μανία τους στρεφόταν ἀκόμη καὶ ἐνάντια στοὺς ναοὺς καὶ τὰ ἱερὰ κειμήλια. Ὅταν ἀνακάλυπταν κληρικοὺς ἢ ἄλλα πρόσωπα νὰ κρατᾶνε εἰκόνες, λείψανα κ.ἄ. τοὺς ἔσφαζαν χωρὶς καμιὰ κουβέντα. Ἡ πράξη τοῦ Πρωτοσύγκελου ἦταν πολὺ τολμηρή. Ἂν τὸν ἀνακάλυπταν, θὰ πλήρωνε ἀμέσως μὲ τὴ ζωή του αὐτὸ ποὺ πήγαινε νὰ κάμει. Ὁ εὐλαβὴς ὅμως ἐργάτης τοῦ Χριστοῦ τὸ ἀποφάσισε. Ντύθηκε σὰν γερόντισσα, πῆρε μαζί του τὸν πολύτιμο θησαυρό του, ἔκαμε τὸν σταυρό του καὶ προχώρησε. Ἀτέλειωτη σειρὰ περίμενε μπροστὰ του γιὰ ἔλεγχο. Σὰν ἔφτασε στὸ τούρκικο φυλάκιο γιὰ τὴν ἔρευνα, οἱ Τοῦρκοι ἦσαν μανιασμένοι. Εἶχαν ἀνακαλύψει μερικοὺς μεταμφιεσμένους καὶ εἶχαν γίνει ἔξαλλοι. Τὴν ὥρα ἐκείνη ποὺ οἱ ἄπιστοι βρίζανε καὶ κτυποῦσαν τὰ θύματά τους καὶ οὔρλιαζαν σὰν θεριὰ ᾖρθε καὶ ἡ σειρὰ τοῦ μεταμφιεσμένου Κύριλλου γιὰ ἔλεγχο.
Ὁ πιστὸς κληρικός, χωρὶς νὰ χάσει τὴν ψυχραιμία του, ἕσφιξε στὰ στήθη τὸν θησαυρό του, τὴν κάρα τοῦ Ἁγίου καὶ ψιθύρισε μέσα του:
-Ἅγιε Πολύδωρε, σῶσέ με. Καὶ τὸν ἔσωσε.
- Γκὶτ πὲ χανοὺμ (γκρεμίσου χανούμισσα) φώναξε ὁ Τοῦρκος καὶ τὸν ἔσπρωξε μπροστά. Σὲ λίγο ὁ ἱερομόναχος βρισκόταν πεταγμένος στὴ βάρκα σωτηρίας μὲ τὸν θησαυρό του. Πῶς ἔγινε τοῦτο; Ὁ ἴδιος δὲν θυμᾶται. Δὲν κατάλαβε. Ἕνα εἶναι τὸ γεγονός: Σώθηκε. Σώθηκε καὶ αὐτὸς κι ἡ ἁγία κάρα τοῦ μάρτυρος. Ὅταν ἔφτασε στὴν Ἀθῆνα, τὴν κατέθεσε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τῆς Πλάκας. Ἐκεῖ βρίσκεται καὶ σήμερα. Δεκάδες πιστῶν περνᾶνε κάθε μέρα γιὰ νὰ τὴν προσκυνήσουν. Καὶ χιλιάδες κάθε χρόνο στὶς 3 τοῦ Σεπτέμβρη, ποὺ εἶναι ἡ μέρα τῆς γιορτῆς του, τρέχουν νὰ τιμήσουν τὸν μάρτυρα, τὸν ἐξωμότη, ποὺ μετανόησε, καὶ νὰ ζητήσουν τὴν χάρη του. Τρομερὸ κακὸ στὸν ἄνθρωπο ἡ πτώση. Πολὺ τρομερό! Μεγάλη ἡ ἀξία τῆς μετάνοιας. Πολὺ μεγάλη. Ἡ πτώση καταστρέφει, ἐξευτελίζει. Ἡ μετάνοια ἀποκαθιστᾷ, σῴζει. Ἀποκαθιστᾷ τὸν ἄνθρωπο στὸ πατρικὸ σπίτι. Καὶ τὸν σῴζει. Τὸν κάνει «συμπολίτην τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖον τοῦ θεοῦ».
Ναί! συμπολίτη τῶν ἁγίων καὶ οἰκιακό τοῦ Θεοῦ.
Πραγματικά! Τί ὡραία νὰ θυμόντουσαν συχνὰ οἱ ἄνθρωποι τούτη τὴν ἀλήθεια!.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’.
Μέγα καύχημα τῆς Λευκωσίας, μέγα στήριγμα πόλει Ἐφέσου, μέγα κλέος τε τῶν δυὸ πόλεων τῆς μὲν γὰρ γόνος σεπτὸς ἐχρημάτισας τὴν δὲ τὰ σὰ ἐπορφύρωσαν αἵματα, ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Πολύδωρε, ἶνα ρυσθῶμεν κινδύνων καὶ θλίψεων.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός τοῦ Οὔγγλις, Ἱερεὺς (Ρῶσος)
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr
Σελίδα 272 από 415