Ἡ ἱερότητα τοῦ ὄρους Σινᾶ ἦταν ἑπόμενο νὰ ἑλκύσει ψυχὲς Ὁσίων καὶ Ἀναχωρητῶν, οἱ ὁποῖοι κατὰ τοὺς πρώτους αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, ζητοῦσαν τὴν ἐλεύθερη λατρεία, τὴν ἡσυχία καὶ τὴν προσευχὴ σὲ ἐρημικοὺς τόπους. Ὁ τόπος ἐκεῖνος χωρὶς νὰ δίνει ἀνέσεις ἦταν κατάλληλος γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνύψωση τῆς ψυχῆς. Ἐπιπλέον δὲ οἱ ἐντυπώσεις ποὺ ἔρχονταν στὸ νοῦ ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιὰ τὸ ὄρος Σινᾶ ἐνίσχυαν τὴν ἡσυχία τοῦ τόπου καὶ τὴν ὁλόψυχη ἀφοσίωση πρὸς τὸν Θεό.

Ἐπειδὴ τότε δὲν ὑπῆρχε κτισμένο μοναστήρι, οἱ παλαιοὶ ἐκεῖνοι Ἀναχωρητὲς καὶ Ἀσκητὲς χρησιμοποιοῦσαν ὡς κελιά τους, σπήλαια ἢ καλύβες, τὶς ὁποῖες ἔκτιζαν σὲ μικρὴ ἀπόσταση τὴ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη.

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Πατέρες ἐφονεύθησαν ἀπὸ τοὺς Βλέμμυες, βάρβαρο λαὸ ποὺ κατοικοῦσε σὲ ὅλη τὴν ἔρημο, ἀπὸ τὴν Ἀραβία μέχρι τὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Ἐρυθρὰ Θάλασσα καὶ ἄρχισε τὶς ἐπιδρομὲς τὸ 373 μ.Χ.

Ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῆς βασιλείας τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ) καὶ ὅταν Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας ἦταν ὁ Πέτρος (300 – 311 μ.Χ.), ἐφονεύθησαν καὶ ἄλλοι Ὅσιοι Πατέρες ποὺ ἡσύχαζαν στὸ ὄρος Σινᾶ. Συγκεκριμένα, στὸ ὄρος Σινᾶ κατοικοῦσαν καὶ Σαρακηνοί. Αὐτοί, ὅταν πέθανε ὁ ἀρχηγός τους, ξεσηκώθηκαν καὶ σκότωσαν πολλοὺς ἀσκητές. Ὅσοι ἀπὸ αὐτοὺς διέφυγαν τὸ θάνατο κατέφυγαν σὲ ἕνα ὀχύρωμα. Τότε, κατὰ θεία πρόνοια, φάνηκε τὴν νύχτα στοὺς Σαρακηνοὺς μία φλόγα ποὺ κατάκαιγε ὅλο τὸ ὄρος Σινᾶ καὶ ἔφθανε ὡς τὸν οὐρανό. Μόλις εἶδαν τὴν φλόγα αὐτὴ οἱ Σαρακηνοί, φοβήθηκαν πολύ, ἄφησαν κάτω τὰ ὅπλα τους καὶ ἔφυγαν.

Οἱ Ἀσκητὲς ποὺ ἐφονεύθησαν ἦταν τριάντα ὀκτὼ καὶ εἶχαν διάφορες πληγὲς στὰ σώματά τους. Ἄλλων δηλαδὴ εἶχαν ἀποκοπεῖ οἱ κεφαλές, ἐνῶ ἄλλων μόλις κρατοῦνταν ἀπὸ ἕνα μικρὸ τμῆμα δέρματος. Κάποιους μάλιστα, οἱ βάρβαροί τους ἔκοψαν στὴ μέση καὶ χώρισαν τὰ σώματά τους σὲ δυὸ μέρη.
Ἀπὸ τὰ φονικὰ σπαθιὰ διεσώθησαν δύο Ἅγιοι, ὁ Σάββας καὶ ὁ Ἡσαΐας, οἱ ὁποῖοι καὶ ἔθαψαν τοὺς φονευθέντες καὶ διηγήθηκαν τὰ σχετικὰ μὲ αὐτούς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἁγιόλεκτος τοῦ Λόγου χορεία, ἐν τῷ Σινᾷ καὶ Ῥαϊθῷ οἱ Ἀββάδες, ἀγγελικῶς ἠρίστευσαν ἀγῶσιν ἱεροῖς· ἱδρῶσι γὰρ ἀσκήσεως, τῶν αἱμάτων τοὺς ὄμβρους, μυστικῶς κεράσαντες, χαρισμάτων κρατῆρα, πνευματικῶς προτίθενται ἡμῖν, ἐξ οὗ τρυφῶντες, αὐτοὺς μακαρίσωμεν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καὶ πρὸς γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καὶ ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων ὁμόσκηνοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις πανοσία παρεμβολή, Ῥαϊθῶ πολῖται, καὶ Σιναίου οἱ οἰκισταί· χαίρετε οἱ πόνοις, ἀθλητικοῖς στεφθέντες, βαρβαρικῆς μανίας, θύματα ἄμωμα.

Οἱ Ἅγιοι 33 Πατέρες Ἀββάδες οἱ ἐν τῇ Ραϊθῷ ἀναιρεθέντες 

Ἕως δύο μέρες μακριὰ ἀπὸ τὸ ὄρος Σινᾶ, πρὸς τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, ἦταν ἡ ἔρημος Ραϊθώ, στὸ ἐσωτερικὸ τῆς ὁποίας ζοῦσαν Χριστιανοὶ Ἀναχωρητὲς καὶ Ἀσκητές. Αὐτοὶ οἱ μακαριστοὶ Πατέρες διένυαν τὸν ἀσκητικὸ ἀγώνα ἐκεῖ ποὺ εἶναι οἱ δώδεκα πηγὲς τῶν ὑδάτων καὶ ἑβδομήντα στέλεχοι τῶν φοινίκων. Οἱ μοναχοὶ αὐτοὶ πραγματοποιοῦσαν παράλληλα πρὸς τὸ ἀσκητικό τους ἔργο καὶ τὴ μεγάλη ἐντολὴ τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου στοὺς ἀλλοεθνής. Ἀλλὰ τὴν ἴδια ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία ἔγινε ἡ σφαγὴ τῶν Πατέρων στὸ Σινᾶ, οἱ βάρβαροι ἀποφάσισαν νὰ ἐξολοθρεύσουν καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ραϊθώ.

Οἱ τριακόσιοι Βλέμμυες πῆραν αἰχμαλώτους τὶς γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ τῶν Φαρανιτῶν καὶ πῆγαν στὸ Κάστρο, ὅπου εἶχαν τὴν ἐκκλησία τους οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ἐκεῖνοι, μόλις ἀντελήφθησαν τοὺς βαρβάρους, ἔκλεισαν τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ καὶ περίμεναν τὸν θάνατο. Ὁ προεστὸς τῆς μονῆς, Παῦλος, ὁ ὁποῖος θεωρεῖται ὅτι καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Πατρῶν, θύμισε στοὺς ἀδελφοὺς ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς τους εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ἡ βασιλεία Του καὶ ὅτι ὑπὲρ αὐτῆς ἦσαν ἡ προσευχή τους, ἡ μελέτη τους, οἱ πόθοι καὶ τὰ ἔργα τους καὶ τώρα παρουσιάζεται λαμπρὴ εὐκαιρία νὰ ἀποκτήσουν τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου, χύνοντας καὶ αὐτὸ τὸ αἷμά τους ὑπὲρ τοῦ Κυρίου καὶ μισθαποδότου τους. Τοὺς παρακίνησε δέ, νὰ εὐχηθοῦν ὑπὲρ τῶν φονέων τους, οἱ ὁποῖοι ἦταν πραγματικὰ δυστυχεῖς καὶ ἐξέφρασε τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ θυσία αὐτὴ θὰ συντελέσει στὴν αὔξηση τοῦ δένδρου τῆς πίστεως. Οἱ Πατέρες ἐπικρότησαν τὰ λόγια αὐτὰ καὶ προσευχήθηκαν. Οἱ Βλέμμυες τότε, ἔσπασαν τὴν πόρτα, εἰσῆλθαν μέσα καὶ ἔσπειραν τὸν θάνατο κατὰ διαφόρους τρόπους. 
Τὶς σφαγὲς αὐτὲς καὶ τὶς ἀναιρέσεις διηγοῦνται ὁ μακάριος Νεῖλος ὁ Ἀσκητής, ὁ ὁποῖος εἶχε διατελέσει ἔπαρχος Κωνσταντινουπόλεως, ὁ Ἀμμώνιος μοναχὸς στὴ Διήγησή του, καθὼς καὶ ὁ Ἀναστάσιος μοναχὸς ὁ Σιναΐτης κατὰ τὸν 7^ο μ.Χ. αἰώνα. Ἀρχικὰ ἡ μνήμη τους ἑορταζόταν στὶς 28 Δεκεμβρίου, ἐπικράτησε ὅμως νὰ ἑορτάζεται σήμερα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἁγιόλεκτος τοῦ Λόγου χορεία, ἐν τῷ Σινᾷ καὶ Ῥαϊθῷ οἱ Ἀββάδες, ἀγγελικῶς ἠρίστευσαν ἀγῶσιν ἱεροῖς· ἱδρῶσι γὰρ ἀσκήσεως, τῶν αἱμάτων τοὺς ὄμβρους, μυστικῶς κεράσαντες, χαρισμάτων κρατῆρα, πνευματικῶς προτίθενται ἡμῖν, ἐξ οὗ τρυφῶντες, αὐτοὺς μακαρίσωμεν.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐκ τῆς κοσμικῆς, συγχύσεως ἐφύγετε, καὶ πρὸς γαληνήν, κατάστασιν μετέστητε, μαρτυρίου αἵμασι, καὶ ἀσκήσεως πόνοις στεφόμενοι· ὅθεν ἀνεδείχθητε, Μαρτύρων καὶ Ὁσίων ὁμόσκηνοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις πανοσία παρεμβολή, Ῥαϊθῶ πολῖται, καὶ Σιναίου οἱ οἰκισταί· χαίρετε οἱ πόνοις, ἀθλητικοῖς στεφθέντες, βαρβαρικῆς μανίας, θύματα ἄμωμα.

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος υἱὸς τοῦ Ἁγίου Νείλου τοῦ Σοφοῦ 

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος ἦταν υἱὸς τοῦ σοφοῦ Νείλου, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔπαρχος Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ ἄφησε τὴν δόξα τοῦ κόσμου καὶ ἔγινε μοναχὸς στὸ ὄρος Σινᾶ μαζὶ μὲ τὸν υἱό του. Οἱ Ὅσιοι ἔζησαν πρὸ τῶν μέσων τοῦ 5^ου αἰῶνος μ.Χ. ἐπὶ βασιλείας Θεοδοσίου Β’ (408 – 450 μ.Χ.).

Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ διέμεναν, ὁ Νεῖλος, ὁ υἱός του Θεόδουλος καὶ οἱ ἄλλοι μοναχοί, ξαφνικὰ τοὺς ἐπιτέθηκαν βάρβαροι καὶ ἄρχισαν νὰ τοὺς κατασφάζουν. Ὁ Νεῖλος κατόρθωσε νὰ διαφύγει. Τὸν υἱό του ὅμως, Θεόδουλο τὸν πῆραν μαζί τους αἰχμάλωτο. Στὴν ἀρχὴ θέλησαν νὰ τὸν φονεύσουν, ἀλλὰ κατόπιν τὸν πούλησαν καὶ τὸν ἀγόρασε ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Λούζης, ὁ ὁποῖος καὶ τοῦ ἀπέδωσε τὴν ἐλευθερία του.

Ἀργότερα, ὁ Ὅσιος Θεόδουλος συναντήθηκε μὲ τὸν πατέρα του, τὸν Ὅσιο Νεῖλο, ὁ ὁποῖος εἶχε διαφύγει ἀπὸ τὴν σφαγὴ τῶν Ἀββάδων τοῦ Σινᾶ καὶ μετέβη μαζί του σὲ ἐρημικὸ τόπο γιὰ ἄσκηση καὶ προσευχή. Κατὰ τὴν ἐκεῖ παραμονή τους συνέγραψαν λόγους καὶ ἐπιστολὲς μὲ πολύτιμες πνευματικὲς συμβουλὲς περὶ τοῦ τρόπου κατὰ τὸν ὁποῖο ὀφείλουν νὰ ζοῦν οἱ μοναχοί, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν Θεό.

Ὁ Ὅσιος Θεόδουλος, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Τὰ ἱερὰ λείψανά του μετεκομίσθησαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἰουστίνου, ὅπου καὶ τὰ κατέθεσαν στὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ὁσίου Θεοδούλου καθὼς καὶ ἄλλων Ἁγίων Ἀσκητῶν ἐτελεῖτο στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ Ναὸ τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου ποὺ βρίσκεται στὸ ὀρφανοτροφεῖο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Στέφανος 

Ὁ Ὅσιος Στέφανος καταγόταν ἀπὸ μέρη τῆς Ἀνατολῆς, ἴσως τὴν Καππαδοκία καὶ ἦταν ἀπὸ εὐγενικὴ γενεά. Ἀγαποῦσε τὸν ἀσκητικὸ βίο ἀπὸ τὰ νεανικά του χρόνια. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἐπισκέφθηκε τὰ ἱερὰ μοναχικὰ καταφύγια ποὺ βρίσκονταν στὴν Παλαιστίνη, τοὺς ἀσκητὲς στὸν Ἰορδάνη ποταμό, τὶς Λαῦρες τοῦ Ἁγίου Σάββα, Εὐθυμίου καὶ Θεοδοσίου τῆς ἐρήμου, ὅπου ἔμεινε ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα καὶ ἔμαθε τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας.

Ὕστερα ἐπανῆλθε, τὸ 710 μ.Χ., στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐπὶ τῆς βασιλείας Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου (717 – 741 μ.Χ.). Ἐκεῖ φιλοξενήθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Γερμανό, ὁ ὁποῖος τοῦ δώρισε καὶ τόπο στὸν ὁποῖο ἔκτισε τὴν λεγόμενη Μονὴ τοῦ Χηνολάκκου, στὴν Τριγλία, κοντὰ στὴν θάλασσα, πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου Στεφάνου.

Ἐπὶ τῆς Ἡγουμενίας του ὁ Ὅσιος Στέφανος διακρίθηκε γιὰ τὴν πατρική του διοίκηση, τὴν τάξη τὴν ὁποία δημιούργησε, τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους. Ὁ Ὅσιος Στέφανος ἔζησε ὑποδειγματικά, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου καὶ ἀξιώθηκε ἤδη ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωὴ νὰ λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ τὰ χαρίσματα τῆς οὐράνιας δόξας καὶ μακαριότητος.
Ὁ Ὅσιος Στέφανος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἡ Ἁγία Νίνα ἡ Ἰσαπόστολος 

Ἡ Ἁγία Νίνα γεννήθηκε στὴν Καππαδοκία, ὅπου κατοικοῦσαν πολλοὶ Γεωργιανοὶ καὶ φέρεται ὡς συγγενὴς τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου. Ὁ πατέρας της, Ζαβουλῶν, εὐσεβὴς καὶ φημισμένος στρατιωτικός, πρὶν ἀκόμα νυμφευθεῖ, εἶχε φύγει ἀπὸ τὴν πατρίδα του Καππαδοκία, γιὰ νὰ προσφέρει τὶς ὑπηρεσίες του στὸν αὐτοκράτορα Μαξιμιανό. Ἡ μητέρα της, Σωσάννα, ἦταν ἀδελφὴ τοῦ Ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Ἰουβεναλίου. Ὁ πατέρας της, φλεγόμενος ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἔγινε, μὲ τὴν συγκατάθεση τῆς συζύγου του, μοναχὸς στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη. Ἡ μητέρα τῆς Ἁγίας Νίνας τοποθετήθηκε ὡς διακόνισσα στὸ Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Τὴν Ἁγία Νίνα τὴν παρέδωσαν στὴν εὐλαβέστατη Γερόντισσα Νιοφόρα, γιὰ νὰ τὴν ἀναθρέψει.

Ὅταν ἡ Ἁγία Νίνα μελετοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἔφθασε στὸ κεφάλαιο ποὺ ἔγραφε γιὰ τὴν σταύρωση τοῦ Κυρίου, ὁ λογισμός της σταμάτησε στὸν χιτώνα τοῦ Χριστοῦ. Ἀναρωτήθηκε ποὺ νὰ βρίσκεται ἄραγε ἡ ἐπίγεια πορφύρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τῆς εἶπαν, λοιπόν, ὅτι κατὰ τὴν παράδοση, αὐτὴ φυλασσόταν στὴν πόλη Μιτσχέτη τῆς Ἰβηρίας (Γεωργίας). Τὴν μετέφερε ἐκεῖ ὁ ραββίνος τῆς πόλεως ποὺ ὀνομαζόταν Ἐλιόζ, ὁ ὁποῖος τὴν εἶχε παραλάβει ἀπὸ τὸ στρατιώτη ποὺ τὴν κέρδισε στὴν κλήρωση κάτω ἀπὸ τὸν Σταυρό. Τὰ λόγια αὐτὰ χαράχτηκαν βαθιὰ στὴν καρδιά της. Καὶ παρακάλεσε τὴν Θεοτόκο νὰ τὴν ἀξιώσει νὰ πάει στὴν Χώρα τῶν Ἰβήρων, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸν χιτώνα τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ της. Ἡ Παναγία ἄκουσε τὴν προσευχή της καὶ ἐμφανίσθηκε στὸν ὕπνο τῆς Ἁγίας. Τὴν προέτρεψε νὰ πάει στὴν Ἰβηρία νὰ κηρύξει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς πρόσφερε ἕνα Σταυρὸ  ἀπὸ κληματόβεργες, ποὺ θὰ ἦταν ἡ ἀσπίδα καὶ ὁ φύλακάς της. Ἡ Ἁγία ξύπνησε καὶ εἶδε στὰ χέρια της τὸ θαυμαστὸ Σταυρό. Τὸν ἀσπάσθηκε, ἔκοψε μία κοτσίδα ἀπὸ τὰ μαλλιά της, τὴν ἔπλεξε στὸν Σταυρὸ καὶ πῆγε νὰ συναντήσει ἀμέσως τὸν θεῖο της Ἐπίσκοπο Ἰουβενάλιο. Ἐκεῖνος διέκρινε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἔδωσε τὴν εὐχή του.

Ἔτσι μετὰ ἀπὸ ἐντολὴ τῆς Θεοτόκου, κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο στὴ Γεωργία, περὶ τὸν 3^ο Αἰώνα μ.Χ. Ἡ ἀποστολική της δράση καὶ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας ὁδήγησαν τοὺς βασιλεῖς τῆς Γεωργίας Μιριὰν (265 – 342 μ.Χ.) καὶ Νάνα στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ Ἁγία βρῆκε τὸν τόπο, ὅπου εἶχε ἐναποτεθεῖ ὁ χιτώνας τοῦ Χριστοῦ, στὸν κῆπο τῶν ἀνακτόρων καὶ ἐκεῖ ἀνήγειρε τὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Στύλου.
Ἡ Ἁγία Νίνα κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη καὶ ὁ Θεὸς τὴν δόξασε διατηρώντας τὸ τίμιο λείψανό της ἄφθαρτο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἡ Ἁγία Ἁγνὴ ἡ Μάρτυς 

Δὲν ὑπάρχουν λεπτομέρειες γιὰ τὸν τόπο καὶ χρόνο τοῦ μαρτυρίου της. Τὸ μόνο στοιχεῖο ποὺ ὑπάρχει εἶναι ὅτι μαρτύρησε σὲ σκοτεινὴ ἀπομόνωση φυλακῆς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Ἀδάμ 

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ὁσίου. Πιθανότατα νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς 33 ἐν Ραϊθῷ Ὁσιομάρτυρες.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ πρῶτος Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας καὶ κτήτορας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου 

Ὁ Ἅγιος Σάββας ἦταν υἱὸς τοῦ ἡγεμόνα τῆς Σερβίας Στεφάνου Α’ Νεμάνια (στὶς βυζαντινὲς πηγὲς ἀναφέρεται Νεεμὰν) καὶ τῆς πριγκίπισσας Ἄννας. Τὸ λαϊκό του ὄνομα ἦταν Ρέσκο.

Ἡ ἵδρυση καὶ ὀργάνωση τοῦ πρώτου Σερβικοῦ κράτους ἀπὸ τὸ μέγα ζουπάνο Στέφανο Νεμάνια (1167 – 1169), τὸν πατέρα τοῦ Ἁγίου, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴ συνένωση ὅλων σχεδὸν τῶν Σέρβων σὲ ἑνιαῖο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴ βυζαντινὴ κυριαρχία κράτος μὲ ἐπίκεντρο τὴ Ρασκία. Ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου Ἰσαάκιος Β’ Ἄγγελος (1185 – 1195) συνῆψε, τὸ ἔτος 1190, εἰρήνη μὲ τὸ ζουπάνο τῶν Σέρβων. Ἡ ἵδρυση τοῦ κράτους ἀνέδειξε τὴν ἀνάγκη ἀναδιοργανώσεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπὸ ἀνεξέλεγκτη δράση τῶν αἱρετικῶν Βογομίλων. Σύμφωνα πρὸς τὶς ἱστορικὲς εἰδήσεις, ἂν καὶ ἡ παγίωση τοῦ Χριστιανικοῦ βίου στοὺς Σέρβους ἦταν ἀναντίρρητη, ἡ ἔλλειψη ἑνιαίας ἐκκλησιαστικῆς διοργανώσεως παρέτεινε τὴν σύγχυση δικαιοδοσιῶν καὶ διευκόλυνε τὴν δράση τῶν αἱρετικῶν. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ζουπάνου τῶν Σέρβων Στέφανου ἀποσύρθηκε σὲ ἡλικία μόλις δέκα ἕξι ἐτῶν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκάρη μοναχὸς στὴ Μονὴ Βατοπαιδίου καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Σάββας. Ἀργότερα, περὶ τὸ 1195, ἵδρυσε μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του Στέφανο, ποὺ ἔγινε μοναχὸς καὶ ὀνομάστηκε Συμεὼν († 13 Φεβρουαρίου), τὴ Μονὴ τοῦ Χιλανδαρίου μὲ χρυσόβουλο τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Γ’ τοῦ Ἀγγέλου (1195 – 1203).

Στὸ θρόνο τῆς Σερβίας ἀνῆλθε ὁ νέος ἡγεμόνας Στέφανος ὁ Πρωτοστεφῆς (1195 – 1228), υἱὸς τοῦ μοναχοῦ πλέον Συμεών, ποὺ εἶχε νυμφευθεῖ τὴν Εὐδοκία, θυγατέρα τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Γ’ τοῦ Ἀγγέλου (1195 – 1203).

Ὁ Ἅγιος Σάββας χειροτονήθηκε πρεσβύτερος ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνο Μεσοποταμίτη καὶ τὸ 1204 ἐπέστρεψε στὴ Σερβία, ὅπου ἀσχολήθηκε μὲ τὴν εἰρήνευση, τὸν φωτισμὸ καὶ τὴν ἀναδιοργάνωση τῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴ ὁ Ἅγιος συνειδητοποίησε πληρέστερα τὶς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ὁ ἀδελφός του Στέφανος δέχθηκε αὐθαίρετα τὸ στέμμα τοῦ κράλη τῆς Σερβίας ἀπὸ τὸν Πάπα Ὀνώριο Γ’ (1204 – 1222) καὶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μανουὴλ Α’ Σαραντηνὸ (1217 – 1222). Οἱ προτάσεις του ἔγιναν δεκτές, ἀλλὰ ὁ αὐτοκράτορας ἐπέμενε στὴ χειροτονία τοῦ Ἁγίου Σάββα ὡς Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἀντὶ τοῦ προταθέντος προσώπου τῆς συνοδείας τοῦ Ἁγίου. Πράγματι, ὁ Ἅγιος χειροτονήθηκε Ἀρχιεπίσκοπος Σερβίας ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μανουὴλ Α’ μετὰ τὴ συνοδικὴ ἀνακήρυξη τῆς αὐτοκεφαλίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας.

Σὲ αὐτὴν τὴν ἐνέργεια ἀντέδρασε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Δημήτριος Χωματηνός, ποὺ ἀμφισβήτησε ὄχι μόνο τὴν κανονικότητα τῆς χειροτονίας τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἀλλὰ καὶ τὰ κανονικὰ δίκαια τοῦ Πατριαρχείου καὶ τῆς βασιλικῆς αὐθεντίας.
Ὁ Ἅγιος Σάββας, ἀφοῦ ἐργάσθηκε κατὰ Θεόν, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὸ Τύρνοβο τὸ ἔτος 1236. Τὸ ἱερὸ λείψανό του βρέθηκε ἄφθορο, ἀλλὰ κάηκε τὸ ἔτος 1594 ἀπὸ τὸν Σινὰν πασᾶ στὸ Βελιγράδι.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀρετῶν ταῖς ἀκτῖσι καταλαμπόμενος, Ἀρχιερεὺς θεοφόρος ὤφθης καὶ θεῖος ποιμήν, τῆς Σερβίας ὁ φωστὴρ Σάββα μακάριε, καὶ Ἀποστόλων μιμητής, γεγονὼς ὡς ἀληθῶς, στηρίζεις τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ τῷ Σωτῆρι πρεσβεύεις, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς Ἀποστόλων μιμητὴν καὶ ἰσοστάσιον

Καὶ τῆς Σερβίας ποιμενάρχην καὶ διδάσκαλον

Ἀνυμνοῦμέν σε οἱ δοῦλοί σου Ἱεράρχα.

Ἀλλ’ ὡς πλήρης τῆς ἐλλάμψεως τοῦ Πνεύματος

Τῷ φωτὶ τῶν πρεσβειῶν σου φωταγώγησον
Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Σάββα Πατὴρ ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν ἐν Ἄθῳ ἄστρον λαμπρόν, καὶ τῆς ἐν Σερβίᾳ, Ἐκκλησίας ὑφηγητής, Σάββα Ἱεράρχα, τῆς εὐσεβείας στόμα, καὶ ἀρετῶν ὁσίων, θεῖον κειμήλιον.

Ὁ Ἅγιος Ἰωαννίκιος Ἀρχιεπίσκοπος Τυρνόβου 

Ὁ Ἅγιος Ἰωαννίκιος ἔζησε κατὰ τὸν 13^ο αἰώνα μ.Χ.
Ἐξελέγη Μητροπολίτης Τυρνόβου τῆς Βουλγαρίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Ἀκάκιος ἔζησε περὶ τὸν 16^ο αἰώνα στὴ Ρωσία. Ἔλαβε τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ τοῦ Βολοκολὰμκ καὶ ὀνομάσθηκε Ἀλέξανδρος. Τὸ 1522 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς περιοχῆς Τβὲρ καὶ Κασίν. Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1567 καὶ τὸ ἱερὸ λείψανό του μετακομίσθηκε στὴ μονὴ τοῦ Ζέλτικωφ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἕρμυλος καὶ Στρατόνικος ζοῦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Λικινίου (308 – 323 μ.Χ). Ὁ Λικίνιος, ὅπως εἶναι γνωστό, γιὰ νὰ εὐχαριστήσει τοὺς εἰδωλολάτρες ποὺ ἀντιπαθοῦσαν τὸν Μέγα Κωνσταντίνο, διέταξε, περὶ τὸ 320 – 322 μ.Χ., διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν.

Ὁ Ἅγιος Ἕρμυλος, κατὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη, ἦταν διάκονος. Ὅταν παρουσιάσθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστό, ὑποβλήθηκε σὲ φοβερὰ βασανιστήρια. Πρῶτα τὸν μαστίγωσαν μὲ ἀγκαθωτὰ μαστίγια. Οἱ φρικώδεις βασανισμοὶ δὲν ἔφεραν τὸ ποθούμενο ἀποτέλεσμα. Στὴ δεινὴ δὲ αὐτὴ κατάσταση εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος Ἕρμυλος, κλείσθηκε στὴν φυλακή. Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες καταβλήθηκε νέα προσπάθεια, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ ὁ Μάρτυς τὸν Χριστό. Ἐκεῖνος ἀπάντησε δοξολογώντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Ἅγιο Ὄνομα τοῦ Κυρίου.

Μεταξὺ ἐκείνων ποὺ παρευρίσκονταν στὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Ἑρμύλου, ἦταν καὶ ὁ φίλος του Στρατόνικος, ποὺ ὑπέφερε πολὺ γιὰ τὰ παθήματά του. Μπροστὰ στὸ θέαμα τοῦ μαρτυρίου τοῦ φίλου του, ὁ Στρατόνικος δὲν μπόρεσε νὰ κρατήσει τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὰ δάκρυά του. Ἀμέσως τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν κάλεσαν νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Καὶ ἐκεῖνος ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῆς καλῆς ὁμολογίας τοῦ φίλου του Ἑρμύλου. Τὸ μαρτύριο ἐπεκτάθηκε καὶ σ’ αὐτόν. Τὸν κτύπησαν καὶ ἀκολούθως τὸν ἔριξαν μαζὶ μὲ τὸν Ἕρμυλο στὸν ποταμὸ Ἴστρο (Δούναβη), ὅπου καὶ οἱ δυό τους ἐδέχθησαν τὸ μακάριο τέλος καὶ ἔλαβαν τοὺς στεφάνους τοῦ μαρτυρίου.

Κάποιοι Χριστιανοὶ ποὺ πληροφορήθηκαν τὰ γεγονότα, κατέβαλαν κάθε προσπάθεια, γιὰ νὰ βροῦν τὰ τίμια λείψανα τῶν Ἁγίων. Καὶ ὅταν, μετὰ τρεῖς μέρες, τὰ εἶδαν κάπου στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ, τὰ παρέλαβαν καὶ τὰ ἐνταφίασαν μαζί.
Ἡ Σύναξη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἑρμύλου καὶ Στρατονίκου ἐτελεῖτο στὸν εὐκτήριο οἶκο τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στὴν περιοχὴ ποὺ ὀνομάζεται Ὀξεία (νῆσος τῆς Προποντίδος), στὴ Φιρμούπολη, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Κωνσταντινούπολη, καὶ «ἐν τοῖς τοῦ Σπουδαίου» κοντὰ στὸ Ὀρφανοτροφεῖο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. 
Δυὰς ἔνθεος, ὁμολογοῦντες, τὴν Ὑπέρθεον, πιστῶς Τριάδα, ἀνεδείχθητε πανεύφημοι Μάρτυρες, ὁ εὐκλεὴς καὶ ἀήττητος Ἕρμυλος, καὶ ὁ στερρὸς καὶ θεόφρων Στρατόνικος. Ἀλλ’ ὡς σύμμορφοι, ἐν δόξῃ τῇ ὑπὲρ ἔννοιαν, αἰτήσασθε ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικός.
Ἀγώνων τῷ βυθῷ, τὸν ἐχθρὸν τὸν διώκτην, ποντίσαντες στερρῶς, Ἀθλοφόροι γενναῖοι, τὸ τέλος ἐδέξασθε, ποταμίοις ἐν ῥεύμασι, καὶ ἰθύνθητε, πρὸς ἀφθαρσίας τὸ ὕδωρ, θεῖε Ἕρμυλε, σὺν τῷ κλεινῷ Στρατονίκῳ, Χριστὸν μεγαλύνοντες.

Μεγαλυνάριον.
Γνώμῃ ὁμοψύχῳ καὶ σταθηρᾷ, Ἕρμυλος ὁ θεῖος, καὶ Στρατόνικος ὁ κλεινός, τοῦ Χριστοῦ τὸ πάθος, δοξάσαντες δι’ ἄθλων, τῆς ἀειζώου δόξης κατηξιώθησαν.

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος (4^ος αἰώνας μ.Χ.) ὑπῆρξε γέννημα καὶ θρέμμα τῆς πόλεως Νισίβεως τῆς Μεσοποταμίας. Ἀγάπησε ὅμως τὴν ζωὴ τῆς ἐρημίας καὶ τῆς ἡσυχίας. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πόλη καὶ πῆγε στὶς ὑψηλότατες κορυφὲς τῶν ὄρεων τῆς περιοχῆς, ὅπου καὶ διέμενε. Ἐκεῖ ἀντιμετώπιζε μὲ γενναιότητα καὶ καρτερία τὶς δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες ποὺ τὸν καταταλαιπωροῦσαν, τὸν ὑπερβολικὸ δηλαδὴ καύσωνα τοῦ καλοκαιριοῦ καὶ τὸν παγετὸ τοῦ χειμώνα.

Ὅπως ἀναφέρεται στὸ Συναξάρι του, ὁ Ὅσιος γιὰ τροφή του χρησιμοποιοῦσε ἀγριόχορτα καὶ λίγο νερό. Γιὰ ἐνδυμασία του εἶχε ἕνα ἁπλὸ καὶ μοναδικὸ χιτώνα. Καὶ μὲ αὐτή, λοιπόν, τὴν λιτὴ ἀσκητικὴ ζωὴ ἐξασθένιζε βέβαια τὸ σῶμα του, προσέφερε ὅμως συνεχῶς πνευματικὴ τροφὴ στὴν ψυχή του.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀσκητικῆς του ζωῆς ὑπῆρξαν πλούσια. Πρῶτα ὁ Ὅσιος ἀπέκτησε τὴν παρρησία πρὸς τὸν Θεό. Ἔπειτα, μὲ τὴν δύναμη καὶ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔλαβε τὴν ἱκανότητα νὰ προβλέπει τὰ μέλλοντα καὶ νὰ ἐπιτελεῖ θαύματα, ὅπως τὸ ἀκόλουθο :

Κάποτε, ἐνῶ διερχόταν ἀπὸ ἕναν τόπο, εἶδε σὲ κάποια πηγὴ μερικὲς νέες γυναῖκες νὰ κάνουν τὴν ἐργασία τους μὲ ἀναιδὴ καὶ ἄσεμνη ἐμφάνιση. Ὁ Ὅσιος δὲν ἀνέχθηκε αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἔτσι, μὲ τρόπο θαυματουργικό, ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἀποξήρανε τὴν πηγή, ἐνῶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔκαμε νὰ γίνουν ὁλόλευκα ἀπὸ μαῦρα τὰ μαλλιὰ τῶν ἀναίσχυντων γυναικών. Καὶ βέβαια, ὕστερα ἀπὸ παράκληση τῶν Χριστιανῶν, προσευχήθηκε καὶ ἡ πηγὴ ἔβγαλε πάλι νερό. Τὶς γυναῖκες ὅμως, τὶς ἄφησε νὰ μείνουν μὲ λευκὰ τὰ μαλλιὰ γιὰ σωφρονισμὸ καὶ διόρθωση πνευματική.

Ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος γιὰ τὶς πολλὲς ἀρετές του ἔγινε Ἐπίσκοπος τῆς πατρίδος του, τῆς Νισίβεως. Ὡς Ἐπίσκοπος ἔλαβε μέρος στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ ἔγινε τὸ 325 μ.Χ. στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ καθαίρεσε τὸν Ἄρειο, ὁ ὁποῖος δίδασκε πὼς ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ κτίσμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἄρειος ὅμως, παρὰ τὴν καθαίρεσή του, ἑτοιμαζόταν νὰ εἰσέλθει σὲ ἕνα ναό, γιὰ νὰ λειτουργήσει. Τότε συνέβη τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ γεγονὸς :

Ὕστερα ἀπὸ προσευχὴ τοῦ Ὁσίου Ἰακώβου, ὁ βλάσφημος Ἄρειος δὲν πρόφθασε νὰ πάει στὸ ναό, ἀφοῦ πέθανε ἀπὸ διάλυση τῶν σπλάχνων του.
Ὅμως ὁ Ὅσιος μαζὶ μὲ τὴν ἀκοίμητη εὐσέβειά του διαφλεγόταν καὶ ἀπὸ θερμότατη φιλοπατρία. Ὅταν οἱ Πέρσες πολιόρκησαν τὴν Νίσιβη, ὁ Ὅσιος συνετέλεσε τὰ μέγιστα διὰ τῆς δυνάμεως τῆς πίστεώς του καὶ τῆς ἠθικῆς ἐπιροῆς του στὴν ἀπόκρουση τῶν ἐχθρῶν καὶ τὴ διάλυση τῆς πολιορκίας. Διαπρέποντας σὲ τοῦτα τὰ μέγιστα μεγαλουργήματα ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος, ἀφοῦ ἔφθασε σὲ βαθύτατο γῆρας, κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος μαρτύρησε βασανιζόμενος μὲ ραβδιά.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου Μάρτυρα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Οἱ Ἅγιοι Παχώμιος καὶ Παπυρίνος οἱ Μάρτυρες

Οἱ δυὸ αὐτοὶ Ἅγιοι μαρτύρησαν, ὅταν ἐπνίγησαν ἀπὸ τοὺς διῶκτες τους σὲ ποτάμι.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος Ἐπίσκοπος Πικτώνων

Ὁ Ἅγιος Ἱλάριος καταγόταν ἀπὸ τὴν Γαλλία καὶ γεννήθηκε κατὰ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ. στὴν πόλη Πουατιέ. Οἱ γονεῖς του ἦσαν εἰδωλολάτρες καὶ ἐκεῖνος μετεστράφη πρὸς τὸν Χριστὸ καὶ ἔγινε Ἐπίσκοπος τῆς γενέτειράς του. Τὸ ἔτος 356 μ.Χ. ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνστάντιο (337 – 361 μ.Χ.) στὴ Φρυγία γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του. Στὴν ἐξορία, ὅπου ἔμεινε γιὰ τέσσερα συνεχὴ ἔτη, ἔγραψε τὸ «Περὶ τῆς Τριάδος» ἔργο του, καὶ τὸ «Περὶ Συνόδων», τὸ ὁποῖο ἀπηύθηνε πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως, γιὰ νὰ τοὺς πληροφορήσει περὶ τῶν ἀγώνων τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀνατολῆς κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ.

Ὁ Ἅγιος ἔλαβε μέρος στὴ Σύνοδο τῆς Σελευκείας τῆς Ἰσαυρίας, τὸ 359 μ.Χ., καὶ μετεῖχε τῆς ἐπιτροπῆς τῶν Ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὴ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ σκοπὸ νὰ γνωρίσουν στὸν αὐτοκράτορα τὶς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Ὁ Ἅγιος ζήτησε ἰδιαίτερη ἀκρόαση ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα, ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτὸς καὶ ἐκδιώχθηκε. Ἐπανῆλθε στὴ Γαλλία, ὅπου καὶ συνέχισε τοὺς ἀγῶνες του κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ τὴ δράση του ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας. Στὴ Σύνοδο τῶν Παρισίων, ποὺ ἔγινε τὸ ἔτος 361 μ.Χ., ὁ Ἅγιος Ἱλάριος κατόρθωσε νὰ ἀναθεματισθοῦν οἱ Ἀρειανοὶ καὶ οἱ ἀρχηγοί τους στὴ Δύση, Αὐξέντιος, Οὐρσάκιος, Οὐάλης καὶ Σατουρνίνος καὶ νὰ ἀναγνωρισθεῖ τὸ κύρος τῶν ἀποφάσεων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀπὸ τὴν Γαλλία ὁ Ἅγιος μετέβη στὴν Ἰταλία, ὅπου, τὸ ἔτος 364 μ.Χ., προήδρευσε τῆς Συνόδου τῶν Μεδιολάνων καὶ καταπολέμησε τὸν αἱρετικὸ Ἐπίσκοπο τῆς πόλεως αὐτῆς, Αὐξέντιο.
Ὁ Ἅγιος Ἰλάριος κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 366 – 368 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ρεμίγιος Ἐπίσκοπος Ρημῶν

Ὁ Ἅγιος Ρεμίγιος γεννήθηκε τὸ ἔτος 437 μ.Χ. στὴν πόλη Λαὸν τῆς Γαλλίας. Γενόμενος Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως τῶν Ρημῶν τῆς Γαλλίας, πούλησε τὴν μεγάλη του περιουσία, διένειμε τὰ χρήματα στοὺς φτωχοὺς καὶ σὲ ἄλλες ποικίλες ἀγαθοεργίες. Ἀφοσιώθηκε μὲ θεῖο ζῆλο στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, στὴν καταπολέμηση τῶν αἱρετικῶν καὶ τὸ ἱεραποστολικὸ ἔργο. Πρώτιστο μέλημά του ἦταν τὸ κήρυγμα τῆς ἀλήθειας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στοὺς Ἐθνικούς. Τὸ μεγάλο κατόρθωμα τῆς ἐπισκοπικῆς του δράσης ἦταν ἡ βάπτιση τοῦ βασιλέως τῶν Γάλλων Κλόβιος τοῦ Α’ κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 496 μ.Χ., τῶν δυὸ ἀδελφῶν αὐτοῦ καὶ 3.000 γυναικῶν καὶ παίδων. Γιὰ τὸ τεράστιο ἱεραποστολικό του ἔργο ὀνομάσθηκε «Ἀπόστολος τῆς Γαλλίας».
Ὁ Ἅγιος Ρεμίγιος μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ἔχασε τὴν ὅρασή του καὶ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 533 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Κεντιγκέρνος Ἐπίσκοπος Γλασκόβης 

Ὁ Ἅγιος Κεντιγκέρνος καταγόταν ἀπὸ τὴν Σκωτία. Περὶ τῶν παιδικῶν του χρόνων θρυλοῦνται πολλά. Λέγεται ὅτι ἦταν ἐξώγαμο παιδὶ κάποιας βασιλόπαιδος, τὴν ὁποία ὁ προσβεβλημένος πατέρας της τὴν ἔβαλε σὲ μία βάρκα ποὺ ἄφησε ἀκυβέρνητη στὸ πέλαγος. Ἡ βάρκα ἐξόκειλε κοντὰ στὴ Μονὴ τοῦ Κούλρος. Ὁ Ἡγούμενος Ἅγιος Σὲρφ εὐσπλαχνίστηκε τὴ μητέρα καὶ τὸ παιδὶ καὶ ἀνέλαβε τὴν προστασία τοῦ βρέφους. Ὁ Ἅγιος ὀνομαζόταν καὶ Μούνγκο, ποὺ σημαίνει «προσφιλής, ἀγαπητός» ἤ, κατ’ ἄλλους, «σκυλάκι, κουτάβι», λόγῳ τοῦ ὅτι ὁ Ἅγιος ἀκολουθοῦσε τὸν προστάτη του Ἅγιο Σέρφ.
Ὁ Ἅγιος ἐγκαταστάθηκε στὴ Γλασκόβη, ὅπου ἔγινε καὶ Ἐπίσκοπος. Ὁ βίος τοῦ ἦταν πολὺ ἀσκητικός. Ἡ ἐνδυμασία του ἦταν ἀπὸ δέρμα ζώων, διέμενε δὲ σὲ σπήλαιο ἀσκούμενος στὴν προσευχή. Θεωρεῖται ὅτι κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 612 μ.Χ. σὲ ἡλικία 85 ἐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Ἐλεάζαρος ἐκ Ρωσίας 

Ὁ Ὅσιος Ἐλεάζαρος τοῦ Ἀνζέρκυϊ καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ ἀσκήτεψε στὸ νησὶ τοῦ Σολόφσκι. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1656

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος ὁ Καυσοκαλυβίτης 

Ὁ Ὅσιος Μάξιμος δύναται νὰ παραβληθεῖ γιὰ τὴν αὐστηρότητα τοῦ βίου του καὶ τὴν ἀρετή του πρὸς τοὺς μεγάλους ἀσκητὲς τῆς Αἰγύπτου, τῶν ὁποίων τὸ βίο ζήλωσε. 
Καταγόταν ἀπὸ τὴν Λάμψακο καὶ ὀνομαζόταν προηγουμένως Μανουήλ. Ἔγινε μοναχὸς στὸ ὄρος Γάνος τῆς Προποντίδος. Τὸ μοναχικὸ σχῆμα καὶ τὸ ὄνομα Μάξιμος προσέλαβε ἀπὸ τὸν φημισμένο γέροντα Μᾶρκο. Ἐκεῖ ἀναδείχθηκε ἀκούραστος καὶ ἀκατάβλητος στὴν μελέτη, τὴν προσευχή, τὴν κυριαρχία τῆς γλώσσας καὶ τὴν ἀγάπη πρὸς τὴν εἰρήνη καὶ τὴν ὁμόνοια. Ἀκολούθως μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἦταν τόση ἡ ἀρετή του, ὥστε ὁ αὐτοκράτορας Ἀνδρόνικος ὁ Παλαιολόγος (1376 – 1379) τὸν κάλεσε στὰ ἀνάκτορα, γιὰ νὰ τὸν γνωρίσει καὶ νὰ συνομιλήσει μαζί του. Στὴ συνέχεια πῆγε στὴ Θεσσαλονίκη, γιὰ νὰ προσκυνήσει τὸ Ἅγιο λείψανο τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου καὶ μετὰ κατέφυγε στὴν ἔρημό του Ἄθω, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ φέρει σήμερα τὸ ὄνομά του. Ἐκεῖ ἔκτιζε ὅπου ἤθελε τὴν καλύβα του (τὸ κελί του) τὴν ὁποία στὴν συνέχεια ἔκαιγε ἀπὸ ἀρετή, γιὰ νὰ μένει ἀκτήμων. Γι’ αὐτὸ καὶ ὀνομάσθηκε Καυσοκαλυβίτης. Ἔζησε μὲ ὁσιακὸ τρόπο καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1320 μ.Χ. σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Μητρικῆς ἐκ νηδύος Ὅσιε Μάξιμε, ἐκλογῆς ὡς δοχεῖον ἀνατεθεὶς τῷ Θεῷ, τοῦ θείου γνόφου ὡς Μωσῆς κατηξίωσαι, καὶ τὰ πόρρω προορᾶν, κατὰ τὸν μέγαν Σαμουήλ, τοῦ Ἄθω τὸ θεῖον θαῦμα, τῆς Θεοτόκου ὁ μύστης· ᾗ καὶ πρεσβεύεις Πάτερ ὑπὲρ ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς ὑψηλῶν θεωριῶν φιλοθεάμονα

Καὶ προσευχὴς τῆς νοερᾶς ἐργάτην δόκιμον

Ἀνυμνοῦμέν σε οἱ δούλοι σου θεοφόρε.

Ἀλλ’ ὡς μύστης τῶν ἐνθέων ἀναβάσεων

Καθοδήγησον ἡμᾶς πρὸς βίον κρείττονα
Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Ὅσιε Μάξιμε.

Μεγαλυνάριον.
Αἴγλῃ ἀπροσίτῳ καταστραφθείς, τῇ ἐπιφανείᾳ, τῆς Παρθένου τε καὶ Ἁγνῆς, ὤφθης ὑψιβάμων, μετὰ σαρκὸς πολεύων, τὰ ὑπὲρ νοῦν καὶ λόγον, Ὅσιε Μάξιμε.

Ὁ Ὅσιος Εἰρήναρχος ὁ Ἔγκλειστος 

Ὁ Ὅσιος Εἰρήναρχος καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Κοντάκοβο τῆς Ρωσίας καὶ γεννήθηκε τὸ ἔτος 1548. Ἀπὸ νωρὶς ἔγινε μοναχὸς στὴν Μονὴ τῶν Ἁγίων Βόριδος καὶ Γκλὲμπ τοῦ Ροστώβ. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1616.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Τατιανὴ καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξάνδρου τοῦ Σεβήρου (222 – 235 μ.Χ.). Ὁ πατέρας της εἶχε διατελέσει ὕπατος.

Ἡ Ἁγία Τατιανὴ εἶχε τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἀξίωμα τῆς διακόνισσας καὶ στὴν ὑμνολογία παρίσταται ὡς μαθήτρια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου. Ἡ ἐπισημότητα τῆς καταγωγῆς της καὶ ὁ ἔνθεος ζῆλος μὲ τὸν ὁποῖο ἐκτελοῦσε τὰ διακονικά της καθήκοντα, ἔδωσαν στὴν Τατιανὴ περιφανὴ θέση μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν. Καὶ οἱ Ἐθνικοὶ ὅμως εἶχαν ἀκούσει περὶ αὐτῆς καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ δεχθοῦν τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια γυναίκα καταφρονοῦσε τὶς κοσμικὲς βλέψεις καὶ περιφρονοῦσε τὰ εἴδωλα, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ μὲ τόση αὐταπάρνηση τοὺς Χριστιανοὺς καὶ νὰ κηρύττει τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Κυρίου.
Ὅταν, ἐπὶ Σεβήρου, διατάχθηκε δίωξη τῶν Χριστιανῶν, ἡ Τατιανὴ συνελήφθη καὶ ἐπειδὴ διεκήρυττε τὴν πίστη της στὸν Χριστό, τὴν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸ βασιλέα καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸν εἰσῆλθε σὲ ἕνα εἰδωλολατρικὸ ναό. Ἐκεῖ ὅμως ἡ Ἁγία, μὲ μιὰ θερμὴ προσευχὴ στὸ Χριστό, συντάραξε τὰ ξόανα (τὰ ξύλινα ἀγάλματα) τῶν θεοτήτων τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τὰ γκρέμισε στὸ δάπεδο. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια. Τὴν κτύπησαν καὶ μὲ σιδερένια νύχια τῆς ξέσκισαν τὰ βλέφαρα. Ἔπειτα τὴν κρέμασαν καὶ τῆς ξύρισαν τὸ κεφάλι. Ἀκολούθως τὴν ἔριξαν πάνω σὲ φωτιά, ἀλλὰ δὲν ἔπαθε τίποτα. Κατόπιν τὴν ἔριξαν σὲ πεινασμένα ἄγρια θηρία, ἀλλὰ αὐτὰ δὲν τόλμησαν νὰ τὴν βλάψουν. Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, οἱ εἰδωλολάτρες, ἔκοψαν τὴν Τίμια κεφαλὴ καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ἁγία εἰσῆλθε μὲ τὸ στέφανο τῆς δόξας στὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου της.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. 
Ἰσχύϊ τῆς πίστεως, κραταιωθεῖσα σεμνή, νομίμως ἐνήθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Τατιανὴ ἔνδοξε· πάσας γὰρ τὰς ἰδέας, τῶν δεινῶν ἐνεγκοῦσα, ᾔσχυνας τὸν Βελίαρ, τῇ ἀτρέπτῳ σου στάσει· ἐξ οὗ τῆς κακοτροπίας πάντας ἀπάλλαξον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Παρθένος σεμνή, καὶ Μάρτυς ἀπερίτρεπτος, ἐδείχθης σαφῶς, Τατιανὴ θεόνυμφε· Χριστὸν γὰρ ποθήσασα, δι’ ἀγώνων τοῦτον ἐδόξασας· ὃν δυσώπει ῥῦσαι ἡμᾶς, παθῶν ἀδοξίας, καὶ παντοίων δεινῶν.

Μεγαλυνάριον.
Ἱερῶν αἱμάτων σου ταῖς βαφαῖς, βάψασα χιτῶνα, ἀφθαρσίας πορφυραυγῆ, ᾧ καὶ στολισθεῖσα, Τατιανὴ θεόφρον, πρὸς φῶς ἀθανασίας, χαίρουσι ἔδραμες.

Ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀβεσαλαμίτης

Ὁ Ἅγιος Μάρτυρας Πέτρος, διακρινόμενος γιὰ τὴν βαθιά του πίστη στὸν Χριστὸ καὶ γιὰ τὴν σωματική του εὐρωστία καὶ δύναμη, ὄντας σὲ νεαρὴ ἡλικία διεκήρυξε μὲ παρρησία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός.
Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὁ ἄρχοντας τῆς Ἐλευθερουπόλεως, ἀφοῦ δὲν κατόρθωσε νὰ δελεάσει μὲ κολακεῖες τὸν Ἅγιο καὶ νὰ τὸν τρομοκρατήσει μὲ ἀπειλές, γιὰ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, τὸν παρέδωσε στὸ πῦρ, ὅπου ὁ Μάρτυρας ἐτελειώθη καὶ ἔλαβε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Μέρτιος ὁ Μάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Μέρτιος κατετάγη, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ), στὸ στρατιωτικὸ τάγμα, τὸ καλούμενο τῶν Μαύρων, στὴ Μαυριτανία. Ἐκεῖ τὸν πίεζαν νὰ προσφέρει θυσία στὰ εἴδωλα. Ὁ Ἅγιος ὅμως δὲν πειθάρχησε στὶς ἐντολὲς τῶν εἰδωλολατρῶν.

Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἄρνηση τοῦ Ἁγίου Μερτίου νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, οἱ εἰδωλολάτρες τὸν κατήγγειλαν στὸν κυρίαρχό του, ὅτι αὐτὸς λάτρευε τὸν Ἰησοῦ. Τὸν ὁδήγησαν ἐνώπιόν του. Ὁ Μάρτυρας παρουσιάσθηκε καὶ στάθηκε μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα μὲ σεμνότητα, ἀλλὰ καὶ ἄφοβη γενναιότητα. Ὁ Μέρτιος ὑποκλίθηκε πρῶτα, γιὰ νὰ δείξει ὅτι τιμᾶ τὸν ἄρχοντα, ἀλλὰ ἔπειτα ἀνένευσε καὶ ἀρνήθηκε νὰ συμμορφωθεῖ πρὸς τὴν διαταγή. Καὶ δεικνύοντας τὶς πληγές, ποὺ εἶχε μαχόμενος κάτω ἀπὸ τὴν σημαία τοῦ αὐτοκράτορα, δήλωσε ὅτι εὐλαβεῖται τὸ βασιλέα, ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ δώσει τὸ αἷμά του ὑπὲρ τοῦ στρατιωτικοῦ καθήκοντος, ἀλλὰ ὅτι ἡ ψυχή του καὶ ἡ συνείδησή του ἀνήκουν στὴν λατρεία τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Διοκλητιανὸς ἐξαγριώθηκε καὶ ἄρχισε νὰ ὑποβάλλει τὸν Ἅγιο σὲ ταπεινώσεις καὶ βασανιστήρια. Πρῶτα διέταξε νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὴν ζώνη, ποὺ ἦταν τὸ διακριτικὸ γνώρισμα τοῦ στρατιωτικοῦ του ἀξιώματος. Μὲ ἄλλα λόγια, τὸν καθαίρεσαν ἀπὸ τὸ στρατιωτικό του ἀξίωμα. Ἔπειτα τὸν μαστίγωσαν ἀλύπητα. Ἐπειδὴ ὅμως ἄντεξε στὰ βασανιστήρια καὶ δὲν ἔβγαλε οὔτε τὴν παραμικρὴ κραυγή, προκάλεσε κατάπληξη στὸν τύραννο καὶ ἐπαύξησε τὴν ὀργή του. Ἔτσι τὸ βασανιστήριο συνεχίστηκε ἐπὶ πολλὴ ὥρα, μέχρι ποὺ ὅλο τὸ σῶμα τοῦ Μάρτυρα ἔγινε μία ἀνοιχτὴ πληγή. Τότε, μὲ ἐντολὴ τοῦ ἀδίστακτου τυράννου, σταμάτησαν τὴν μαστίγωση τοῦ Μερτίου καὶ τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή. Ἡ καρδιά του σκιρτοῦσε, διότι ἔμελλε ὁ εὐσεβὴς υἱὸς νὰ ὑπάγει πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα, ὁ πιστὸς στρατιώτης πρὸς τὸν Ἀρχιστράτηγο Χριστό, ὁ ἔνδοξος πρὸς τὸν μισθαποδότη Κύριο. Ἔτσι ὁ ἀθλητὴς αὐτὸς τοῦ Χριστοῦ, παρέδωσε τὴν τίμια ψυχή του στὶς πατρικὲς ἀγκάλες τοῦ Θεοῦ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Οἱ Ἅγιοι Ὀκτὼ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Ὀκτὼ Μάρτυρες κατάγονταν ἀπὸ τὴν Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ μαρτύρησαν διὰ ξίφους.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἡ Ἁγία Εὐθασία

Ἡ Ἁγία Εὐθασία μαρτύρησε διὰ ξίφους, προσφέρουσα στὸν Κύριο τὴν τιμία αὐτῆς κεφαλή.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Οἱ Ἅγιοι Τίγριος καὶ Εὐτρόπιος 

Οἱ Ἅγιοι Τίγριος ποὺ ἦταν Πρεσβύτερος καὶ Εὐτρόπιος ἔζησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἀρκαδίου (395 – 408 μ.Χ.).
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος μαρτύρησε στὴν Ἀντιόχεια τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ.
Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ἐϊλιανὸς ἐκ Ρώμης 

Ὁ Ἅγιος Ἐϊλιανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρώμη καὶ ἔζησε περὶ τὸν 6^ο αἰώνα μ.Χ. Ἦλθε στὴν Βρετανία, ὅπου ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴν περιοχὴ βόρεια τοῦ Ἀνγκλέσεϋ καὶ κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Ἠλιοὺ ὁ Θαυματουργός

Ὁ Ὅσιος Ἠλιοὺ ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους διδασκάλους καὶ καθηγητὲς τῆς ἐρήμου. Εἶδε τὴν πείνα καὶ δὲν τὴν λογάριασε. Τὰ ψύχη καὶ τὰ ἀψήφησε. Τὴν ἀγρυπνία καὶ τὴν καταφρόνησε. Τὶς στερήσεις καὶ τὶς καταπάτησε. Τοὺς τυράννους καὶ τοὺς ἀντέβλεψε. Μύριους κατατρεγμοὺς καὶ τοὺς κατήσχυνε.

Τί φοβόταν μόνο; Τρία πράγματα, ὅπως ἔλεγε : τὴν ὥρα, κατὰ τὴν ὁποία ἔμελλε ἡ ψυχή του νὰ ἐξέλθει ἀπὸ τὸ σῶμα του, τὸν καιρό κατὰ τὸν ὁποῖο ἔμελλε νὰ φανεῖ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν στιγμή κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἐξερχόταν ἡ περὶ αὐτοῦ ἀπόφαση τοῦ Δικαιοκρίτου καὶ Φιλανθρώπου Θεοῦ.
Ὁ Ὅσιος Ἠλιοὺ ὁ Θαυματουργὸς κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἡ Ὁσία Εὐπραξία 

Ἡ Ὁσία Εὐπραξία ἀσκήτεψε στὴν Ταβέννησο τῆς ἄνω Αἰγύπτου καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Μνήμη Ναοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου πλησίον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων 

Δὲν γνωρίζουμε σὲ ποιὸν ἀπὸ τοὺς ὁμώνυμους Ἁγίους ἦταν ἀφιερωμένος αὐτὸς ὁ ναός, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἴσως σήμερα νὰ ἑόρταζε τὴν μνήμη τῶν κτητόρων αὐτοῦ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος

Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος καταγόταν ἀπὸ ἀγγλοσαξονικὴ εὐγενὴ οἰκογένεια καὶ ὑπηρετοῦσε στὴν αὐλὴ τοῦ βασιλέως Ὄσγουϊ τῆς Νορθαμπρίας.

Σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἔγινε μοναχός. Μετέβη στὴν Ρώμη, ὅπου διδάχθηκε τὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ μονάζοντες Πατέρες. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Πάπα Βιταλιανοῦ (657 – 672 μ.Χ.) συνόδευσε τὸν Θεόδωρο, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας († 19 Σεπτεμβρίου), στὴ Βρετανία καὶ διορίσθηκε Ἡγούμενος στὴ Μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Καντουαρίας. Παρέμεινε ἐκεῖ γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα καὶ στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ τὴν περιοχὴ τοῦ Γουεαρμάουθ, ὅπου ἵδρυσε μονές, οἱ ὁποῖες ἦσαν ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του. Κάλεσε ἀπὸ τὸ ἐξωτερικὸ τεχνίτες, γιὰ νὰ διδάξουν στοὺς Ἄγγλους τὴν τέχνη τῆς ἀνοικοδομήσεως ναῶν καὶ ἔκτισε τοὺς πρώτους λίθινους ναούς.

Σπουδαιότερος ἀπὸ τοὺς μαθητές του εἶναι ὁ Ἅγιος Βέδα (673 – 735 μ.Χ., † 27 Μαΐου), ὁ περίφημος συγγραφέας τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας τῆς Ἀγγλίας.
Ὁ Ἅγιος Βενέδικτος κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 690 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανός 

Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανὸς γεννήθηκε τὸ ἔτος 1397 στὸ χωριὸ Μπερεζνίκι τῆς ἐπαρχίας Βολογντὰ τῆς Ρωσίας καὶ ὀνομαζόταν Μιχαήλ. Ἀπὸ 13 ἐτῶν μόνασε στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, ποὺ βρισκόταν στὴν Λευκὴ Λίμνη τῆς Ρωσίας, στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Θεράποντος καὶ στὴ Μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου, ὅπου ἔγινε Ἡγούμενος.
Ὁ Ὅσιος Μαρτινιανὸς κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1483 σὲ ἡλικία 86 ἐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Γαλακτίων ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός

Ὁ Ὅσιος Γαλακτίων ἦταν μαθητὴς καὶ ὑποτακτικός του Ὁσίου Μαρτινιανοῦ (1483).
Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1506 στὴ Ρωσία.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἐκ Ρωσίας 

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος γεννήθηκε στὴν Ρωσία καὶ ἦταν συνασκητὴς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου Βελιτσκόβσκυ, τοῦ ὁποίου τὴ μνήμη τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στὶς 15 Νοεμβρίου. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1802.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Μεσοπαντητίσσης ἐν Κρήτῃ

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Μεσοπαντητίσσης μετακομίσθηκε στὴν Κρήτη ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη κατὰ τοὺς χρόνους τῆς εἰκονομαχίας, γιὰ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀσεβὴ μανία τῶν εἰκονομάχων. Κατὰ τὴν παράδοση ἔχει ἁγιογραφηθεῖ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ.

Κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ἑνετικῆς κυριαρχίας στὴν Κρήτη, φυλασσόταν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου στὸν Χάνδακα (Ἡράκλειο). Κάθε Τρίτη ἔκαναν λιτανεία στὴν εἰκόνα οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοί. Ὅταν ὁ Χάνδακας κυριεύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀγαρηνούς, οἱ Ἐνετοὶ παρέλαβαν τὴ σεβάσμια εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τὴ μετέφεραν στὴν Βενετία, ὅπου τὴν ἐναπέθεσαν στὸ ναὸ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Χαιρετισμῶν. Ἐκεῖ φυλάσσεται μέχρι σήμερα.
Ἀντίτυπο τῆς ἱερᾶς εἰκόνος βρίσκεται στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἀποστόλου Τίτου, στὸ Ἡράκλειο, ὅπου τελεῖται καὶ ἡ ἑορτὴ τῆς Συνάξεως.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης 

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Γαλακτοτροφούσης βρισκόταν ἀρχικὰ στὴ Λαύρα τοῦ Ὁσίου Σάββα στὰ Ἱεροσόλυμα. Κατὰ τὸν 13^ο αἰώνα μ.Χ. ἐπισκέφθηκε τὴ Λαύρα ὁ Ἅγιος Σάββας, Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Σερβίας († 14 Ἰανουαρίου), στὸν ὁποῖο ἀναφέρθηκε παράδοση σωσμένη στὸ μοναστήρι, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Ὅσιος Σάββας εἶχε πεῖ ὅτι ἡ εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γαλακτοτροφούσης θὰ δωριζόταν στὸν Ἀρχιεπίσκοπο τῆς Σερβίας. Ἔτσι τοῦ χάρισαν τὴν ἁγία εἰκόνα. Ὁ Ἅγιος Σάββας τὴν πρόσφερε στὴ Μονὴ Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὴν θείαν σου Εἰκόνα ὡς τῆς δόξης σου σκήνωμα, Γαλακτοτροφοῦσα Παρθένε, προσκυνοῦντες δοξάζομεν· ἐκ ταύτης γὰρ πηγάζεις μυστικῶς, τὸ γάλα τῶν ἀΰλων δωρεῶν, καὶ ἐκτρέφεις τὰς καρδίας καὶ τὰς ψυχάς, τῶν πίστει ἐκβοώντων σοι· δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τοῖς θαυμασίοις σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου ἀφάτῳ χρηστότητι.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Τὴν μητρικῶς θηλάζουσαν ὥσπερ βρέφος, τὸν ἐξ αὐτῆς ἀνερμηνεύτως γεννηθέντα, τὴν μόνην Θεοτόκον ὑμνήσωμεν, τὴν γαλακτοτροφοῦσαν Χριστὸν τὸν Θεὸν ἡμῶν· πολλῶν γὰρ κινδύνων ἡμᾶς ῥύεται.

Μεγαλυνάριον.
Γαλακτοτροφούσης τὴν ἱεράν, καὶ σεπτὴν Εἰκόνα, προσκυνήσωμεν ἀδελφοί· χάριν γὰρ βλυσταίνει, ἀρρήτου συμπαθείας, καὶ θάλπει τὰς καρδίας, καὶ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Ἀκαθίστου 

Ἡ ἱερὰ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου φυλάσσεται στὸ Καθολικό της ἱερᾶς μονῆς Χιλανδαρίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τὸ ἔτος 1837, κατὰ τὴν διάρκεια πυρκαγιάς, οἱ μοναχοὶ ἔψαλλαν τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο καὶ ἡ εἰκόνα παρέμεινε ἄθικτη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος ὁ Ἱερομάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Βασίλειος Σολόβσκι, τιμᾶται ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ταλλίνης καὶ Ἐσθονίας. Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ  Ἁγίου Ἱερομάρτυρα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη τῆς Μωγαρισσοῦ, ἡ ὁποία ἀνῆκε στὴν ἐπαρχία τῆς Καππαδοκίας. Ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ Θρακὸς καὶ ἔφτασε ἕως καὶ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου (491 – 518 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Προαιρέσιος καὶ ἡ μητέρα του Εὐλογία. Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι. Ὁ Θεοδόσιος ὅμως, ἀπὸ θεῖο ζῆλο, δὲν ἀκολούθησε τὴν ἔγγαμο ζωή, ἀλλὰ τὸ μοναχικὸ βίο. Γι’ αὐτὸ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. Στὴ συνέχεια μετέβη στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη, ὁ ὁποῖος τὸν ἐμύησε στὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ προεῖπε ὅτι θὰ γίνει ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἀσκήτεψε κοντὰ στὸ θαυμαστὸ καὶ ἐνάρετο ἀσκητή, ποὺ ὀνομαζόταν Λογγίνος, μὲ τὸν ὁποῖο μαζὶ μελετοῦσε, συζητοῦσε καὶ προσευχόταν καὶ τοῦ ὁποίου σπούδαζε τὴν πνευματικὴ διαύγεια καὶ τὴ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴν ἄσκηση, ἔφθασε σὲ τόσο ὕψος ἠθικῆς τελειότητας, ὥστε νὰ ἐπιτελεῖ, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, θαύματα. Ὁ Ἅγιος εἶχε κατασκευάσει ἕναν τάφο γιὰ τὸν ἑαυτό του, ὥστε βλέποντάς τον νὰ ἐνθυμεῖται τὸ θάνατο. Τὸν τάφο αὐτὸν ἐγκαινίασε μὲ τὸν θάνατό του ἕνας Ἅγιος ἀσκητής, ὀνόματι Βασίλειος. Τὸν ἀσκητὴ λοιπὸν αὐτόν, ἐνῶ εἶχε πεθάνει, μόνο ὁ Θεοδόσιος καὶ ἕνας ἄλλος μοναχὸς τὸν ἔβλεπαν νὰ στέκεται ἀνάμεσα στοὺς ἄλλους μοναχοὺς καὶ νὰ συμψάλλει. Στοὺς ὑπόλοιπους μοναχοὺς ὁ Βασίλειος ἦταν ἀθέατος. Ἕνα ἄλλο θαῦμα τοῦ Ἁγίου, εἶναι τὸ ὅτι σὲ ἕναν τόπο στὸν ὁποῖο πρόκειται νὰ ἱδρύσει μοναστήρι, ἄναψε σβησμένα κάρβουνα, χωρὶς νὰ ἔχει φωτιά.

Ἀλλὰ καὶ τὸ προορατικὸ χάρισμα εἶχε λάβει ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ἅγιος. Ἔτσι προεῖπε τὴν καταστροφὴ ποὺ θὰ γινόταν στὴν Ἀντιόχεια ἀπὸ μεγάλο σεισμό.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὑπῆρξε καὶ καθηγητὴς πολλῶν μοναχῶν στὴν ἀσκητικὴ ζωή. Δὲν ἄργησε ἔτσι πλησίον του νὰ σχηματισθεῖ κοινοβιακὴ ζωὴ ποὺ τὸν εἶχε ὡς κέντρο καὶ ὁδηγό. Ὁ ὑπερβολικὸς ἀριθμὸς τῶν μοναχῶν ποὺ συγκεντρώθηκαν κοντά του, τὸν ἔκανε νὰ σκεφθεῖ ποὺ θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ ἱδρύσουν κοινοβιακὸ μοναστήρι. Μετὰ ἀπὸ προσευχὴ καὶ σκέψη ἐξέλεξαν ἐρημικὸ τόπο, πέραν τῆς Νεκρᾶς Θάλασσας, ἡ ὁποία ἀπέχει ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα ἀρκετὲς ὧρες. Ἐκεῖ τὸ μέγα πλῆθος τῆς ἀδελφότητας, ἔκτισε σὲ λίγο χρόνο μονὴ μὲ ἐκκλησία καὶ νοσοκομεῖα, καθόσον ἡ φήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδοσίου τοῦ Κοινοβιάρχου ἔφερε ἐκεῖ πλήθη ποὺ ζητοῦσαν τὴν συμβουλή του, τὴν εὐλογία του ἣ τὴν ὑλική του βοήθεια. Ἐκεῖνος τοὺς δεχόταν πατρικὰ πάντοτε, τοὺς καθοδηγοῦσε, τοὺς ἐνθάρρυνε ἢ τοὺς παρακαλοῦσε, σὰν νὰ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔπασχε καὶ εἶχε ἀνάγκη τῆς ἰατρείας. Στὶς ὧρες τοῦ μεσονυκτίου ἀνέτεινε τὰ χέρια του στὸν οὐρανὸ καὶ ζητοῦσε ἐνίσχυση καὶ χάρη καὶ ἄφεση γιὰ ἀνθρώπους, πρὸς τοὺς ὁποίους πρὸ ὀλίγων ὡρῶν ἦταν ἐντελῶς ἄγνωστος.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος, ἀφοῦ ἔφθασε σὲ βαθύτατο γῆρας, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε σὰν ἀστραπή. Καὶ ἔτρεξαν πολλοί, λαϊκοί, κληρικοὶ καὶ μοναχοί, ἀκόμη καὶ Ἐπίσκοποι, γιὰ νὰ ἀσπαστοῦν τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἀνδρός, ποὺ στάθηκε γιὰ ὅλους φιλόστοργος πατέρας καὶ προστατευτικὸς ἀδελφός. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων προσῆλθε νὰ ἀσπασθεῖ καὶ νὰ παραστεῖ στὴν ἐξόδιο Ἀκολουθία. Μεγάλη δὲ ὑπῆρξε ἡ συγκίνησή του, ὅταν βρέθηκε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος τοῦ Ὁσίου. Ἡ σύναξή του ἐτελεῖτο στὸ σεπτὸ Ἀποστολεῖο τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἁγία Σοφία.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Ἀρεταῖς θεοσδότοις ἐκλάμψας Ὅσιε, Μοναστικῆς πολιτείας ὤφθης λαμπρὸς χαρακτήρ, καὶ φωστὴρ θεοειδὴς Πάτερ καὶ ἔξαρχος, Θεοδόσιε σοφέ, τῶν Ἀγγέλων μιμητά, θεράπων ὁ τῆς Τριάδος· ἣν ἐκδυσώπει ἀπαύστως,ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τὴ ὑπερμάχω.

Πεφυτευμένος ἐν αὐλαῖς ταῖς τοῦ Κυρίου σου

Τὰς σὰς ὁσίας ἀρετὰς τερπνῶς ἐξήνθησας

Καὶ ἐπλήθυνας τὰ τέκνα σου ἐν ἐρήμῳ,

Τῶν δακρύων σου τοῖς ὄμβροις ἀρδευόμενα,

Ἀγελάρχα τῶν Θεοῦ θείων ἐπαύλεων·

Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Θεοδόσιε. 

Μεγαλυνάριον.

Δόσιν θεοδώρητον εἰληφώς, δόσεσιν ὁσίαις, τὰς χορείας τῶν Μοναστῶν, ἱερῶς ῥυθμίσας, δοτοὺς Θεῷ προσῆξας, τοὺς σοὶ ἐφαπομένους, ὦ Θεοδόσιε. 

Οἱ Ὅσιοι Θεόδωρος καὶ Ἀγάπιος ὁ Ἀρχιμανδρίτης 

Ἡ μόνη πληροφορία ποὺ ἔχουμε εἶναι ὅτι ὁ Ὅσιος Ἀγάπιος ἀσκήτεψε στὴν Ἀπαμεία τῆς Συρίας.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ὁσίων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Μάϊρος 

Εἶναι ἄγνωστο ποὺ καὶ πότε μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ ὁ Ἅγιος Μάϊρος. Σὲ ἁγιολόγιο ἀναφέρεται ὅτι μᾶλλον πρόκειται περὶ τοῦ Ἁγίου Μαΐωρος ἢ Μαΐωνος ποὺ ἑορτάζεται στὶς 15 Φεβρουαρίου καὶ ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Διοκλητιανοῦ (284 – 304 μ.Χ.) καὶ Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Σύμφωνα μὲ αὐτὸ τὸ Συναξάρι ὁ Μάρτυς ἦταν στρατιώτης στὸ τάγμα τῶν Μαύρων. Συνελήφθη στὴν πόλη τῆς Γάζας ὡς Χριστιανὸς καὶ βασανιζόταν ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες ἀπὸ τριάντα ἕξι στρατιῶτες διαδοχικά.
Ἀφοῦ ὑπέμεινε γενναία καὶ μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία τὸ μαρτύριο, πέθανε ἀπὸ τὰ βασανιστήρια.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Βιτάλιος 

Ὁ Ὅσιος Βιτάλιος ἔζησε κατὰ Θεόν, ὡς μοναχός, στὶς ἀρχὲς τοῦ 7^ου αἰώνα μ.Χ. καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Στὸν βίο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος γίνεται λόγος γιὰ κάποιον ἀσκητὴ Βιτάλιο, ποὺ ἦταν μοναχὸς στὴ Μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Σερίδου καὶ ὅταν μετέβαινε στὴν Ἀλεξάνδρεια, γιὰ νὰ πουλήσει τὰ ἐργόχειρά του, πρόσφερε τὰ χρήματα σὲ μία πόρνη, παρακαλώντας την νὰ μὴν ἁμαρτήσει.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Ὑγίνος Ἐπίσκοπος Ρώμης 

Ὁ Ἅγιος Ὑγίνος ἢ Ὑγίεινος γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα, ἦταν φιλόσοφος καὶ στὴ συνέχεια χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ρώμης (136 – 140 μ.Χ.). Μαρτύρησε τὸ ἔτος 140 μ.Χ. ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἀντωνίνου Πίου (138 – 161 μ.Χ.).

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Σεβέριος καὶ Λεύκιος οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Πέτρος, Σεβέριος καὶ Λεύκιος, μαρτύρησαν στὴν Ἀλεξάνδρεια.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τῶν Ἁγίων Μαρτύρων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Σύναξις τῶν Μυρίων Ἁγίων Ἀγγέλων 

Ἡ ἑορτὴ αὐτὴ τῆς Συνάξεως τῶν Μυρίων Ἁγίων Ἀγγέλων, ἐτελεῖτο στὸ Μαρτύριο τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας «ἐν τοῖς Δομνίνου ἐμβόλοις». Ὁ ναὸς τῶν Μυριαγγέλων ἦταν, ἰδιαίτερα κατὰ τὸν 6^ο αἰώνα μ.Χ., ὀνομαστὸς γιὰ τὰ τελούμενα σὲ αὐτὸν θαύματα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἐγκαίνια Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ ἐν Πλακιδιαναῖς 

Ὁ ναὸς ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανο καὶ πιθανότατα τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ ἐτελεῖτο ἡ ἑορτὴ τῶν κτητόρων αὐτοῦ. Ἡ περιοχὴ τῶν Πλακιδιανῶν στὴν Κωνσταντινούπολη ὀνομαζόταν ἔτσι ἀπὸ τὴν θυγατέρα τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, Πλακιδία.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἐγκαίνια Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Στεφάνου τοῦ ἐν Πλακιδιαναῖς 

Ὁ ναὸς ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανο καὶ πιθανότατα τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ ἐτελεῖτο ἡ ἑορτὴ τῶν κτητόρων αὐτοῦ. Ἡ περιοχὴ τῶν Πλακιδιανῶν στὴν Κωνσταντινούπολη ὀνομαζόταν ἔτσι ἀπὸ τὴν θυγατέρα τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου, Πλακιδία.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἐγκαίνια Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Μάρκου πλησίον τοῦ Ταύρου

Ἡ μνήμη τῶν ἐγκαινίων ἀναφέρεται καὶ στὸν κώδικα 68 τῆς Μονῆς Παντοκράτορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἑορτάζεται στὶς 24 Ἰανουαρίου. Πρόκειται γιὰ τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος Ἐπίσκοπος Τραπεζοῦντος 

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Κορησσὸς Καστορίας καὶ γεννήθηκε ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Ὁσίου Διονυσίου († 25 Ἰουνίου), ἱδρυτοῦ τῆς Σκήτης τοῦ Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους.

Ὁ Ὅσιος ἔγινε μοναχὸς στὴν Μονὴ Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἡγουμένου διετέλεσε Ἡγούμενος αὐτῆς. Κάποια μέρα ἐπέδραμαν κατὰ τοῦ αἰγιαλοῦ τῆς Μονῆς Τοῦρκοι πειρατές, οἱ ὁποῖοι ἀπήγαγαν τὸν Ὅσιο ὡς αἰχμάλωτο στὴν Βιθυνία. Κατάφερε νὰ ἐλευθερωθεῖ καὶ ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη. Μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Πατριάρχη Καλλίστου, μὲ τὸν ὁποῖον συνδεόταν Πνευματικά, γίνεται Ἡγούμενος τῆς περίφημης Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῶν Μαγγάνων. Γιὰ τὴν ἀρετή του καὶ τὴν ὁσιότητα τοῦ βίου του ἐξελέγη, τὸ 1370, Ἐπίσκοπος Τραπεζοῦντος.
Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη περὶ τὸ ἔτος 1392.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Μιχαὴλ ὁ διὰ Χριστὸν Σαλός καὶ Θαυματουργὸς 

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ἔζησε στὴν Ρωσία καὶ καταγόταν ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια. Ἦταν διὰ Χριστὸν σαλός, γιὰ νὰ ἀποκρύψει τὶς ἀρετές του ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ ἀποφεύγει τὸν ἔπαινο τῶν ἀνθρώπων.
Μόνασε στὴ Μονὴ Κλὸπς τοῦ Νόβγκοροντ τῆς Ρωσίας καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1456. Τὸ σκήνωμά του ἐνταφιάσθηκε στὴ Μονὴ Κλόπς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Νικηφόρος ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Κρήτης 

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νικηφόρος καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη Κριτσὰ Μεραμβέλλου Κρήτης καὶ ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Τζανῆς.

Νυμφεύθηκε μὲ μία Μωαμεθανή, ποὺ τὴν ἔλεγαν Φετμὰ καὶ ἀπέκτησε δυὸ υἱούς. Ὅμως ὁ Νικηφόρος ἀλλαξοπίστησε καὶ ἔγινε Μουσουλμάνος λαβῶν τὸ ὄνομα Ἰμπραχίμ. Ἀλλὰ μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἦλθε στὸν ἑαυτό του καὶ μετανόησε γιὰ τὸ ὀλίσθημά του. Ἀπὸ τότε ζοῦσε τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ ζωή.

Ἡ γυναίκα του, βλέποντας αὐτὴ τὴν μεταστροφή του, τὸν κατήγγειλε στὶς ἀρχές. Τότε ὁ Νικηφόρος συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ βαλῆ τῆς Κρήτης, στὸ Χάνδακα (Ἡράκλειο), τοῦ Μουσταφᾶ Πασᾶ. Ἡ ὑπόθεση παραπέμφθηκε στὸ Ἱεροδικεῖο, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ Μάρτυρας ὁμολόγησε μὲ γενναιότητα τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ἡ ἀπόφαση ἦταν καταδικαστική.
Ὁ Νεομάρτυς Νικηφόρος ἀπαγχονίστηκε τὸ ἔτος 1832, σὲ ἡλικία 30 ἐτῶν καὶ ἔλαβε τὸν ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἡ Ὁσία Εὐπραξία ἐκ Ρωσίας 

Ἡ Ὁσία Εὐπραξία καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ μόνασε κοντὰ στὸ χωριὸ Τελιάκωφ τῆς περιοχῆς τῆς Κοστρόμα. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1823.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἦταν ἀδελφὸς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Γεννήθηκε περὶ τὸ 329 ἢ 330 μ.Χ. Ἦταν υἱὸς τοῦ Βασιλείου καὶ τῆς Ἐμμελείας. Ὁ πατέρας του καταγόταν ἀπὸ τὸν Πόντο καὶ ἡ μητέρα του ἀπὸ τὴν Καππαδοκία.

Ὁ Γρηγόριος, μολονότι εἶχε χειροτονηθεῖ ἀναγνώστης, δὲν σκεπτόταν νὰ γίνει κληρικός, οὔτε θεολόγος. Ὁ ἀδελφός του Βασίλειος, τὸν ὁποῖο θεωροῦσε πνευματικὸ πατέρα καὶ δάσκαλό του, τὸν εἵλκυσε στὴν ἱεροσύνη. Μετὰ τὴν ἐκπαίδευσή του στὴ Νεοκαισάρεια φοίτησε στὴν Καισάρεια μὲ σκοπὸ νὰ γίνει συνήγορος καὶ διδάσκαλος τῆς ρητορικῆς, ὅπως ὁ πατέρας του καὶ οἱ πρόγονοί του.

Σὲ ἡλικία 40 ἐτῶν, τὸ 371 ἢ 372 μ.Χ., παρακαλεῖται ἀπὸ τὸν ἀδελφό του Μέγα Βασίλειο, Ἀρχιεπίσκοπο τότε Καισαρείας,νὰ δεχθεῖ τὴν Ἐπισκοπὴ Νύσσης. Ἡ Νύσσα (σήμερα Νεμσεχίρ) ἦταν ἀσήμαντη πόλη τῆς Καππαδοκίας, ἐπὶ τῆς ὁδοῦ ποὺ ὁδηγοῦσε ἀπὸ τὴν Καισάρεια στὴν Ἄγκυρα. Ὁ Γρηγόριος δέχθηκε, ἀπὸ μεγάλο σεβασμὸ στὸν Ἅγιο Βασίλειο.

Οἱ Ἀρειανοί, ὅμως, τοῦ ἔφεραν μεγάλες ἐνοχλήσεις. Ἀντιλαμβανόμενοι, ὅτι στὸ πρόσωπό του ἡ αἵρεσή τους θὰ εἶχε σπουδαιότατο πολέμιο, σχεδίασαν νὰ τὸν ἐξοντώσουν. Τὸν κατηγόρησαν λοιπόν, ὅτι ἐξελέγη Ἐπίσκοπος ἀντικανονικὰ καὶ σφετερίσθηκε χρήματα τῆς Ἐκκλησίας. Τὶς κατηγορίες ὑπέβαλε κάποιος μὲ τὸ ὄνομα Φιλόχαρης, ὄργανο τῶν Ἀρειανῶν, πρὸς τὸν διοικητὴ τοῦ Πόντου Δημοσθένη, πρὸς τὸν ὁποῖο ὁ Μέγας Βασίλειος ἔγραψε καὶ ἐπιστολή. Γιὰ τὴν κατηγορία τῆς καταχρήσεως παρακάλεσε νὰ γίνει ὁ ἔλεγχος γιὰ νὰ δειχθεῖ ἡ συκοφαντία, γιὰ τὴν ἀντικανονικὴ χειροτονία λέγει ὅτι ἡ εὐθύνη εἶναι δική του, διότι αὐτὸς χειροτόνησε καὶ ὅτι, σὲ κάθε περίπτωση, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ δικάσει ἐπὶ τῆς ὑποθέσεως αὐτῆς σύνοδος Ἐπισκόπων, τῶν ὁποίων ἡ ἐκκλησιαστικὴ θέση δὲν ἦταν σὲ κανονικὴ τάξη.

Ἡ ἐπίκληση τοῦ Βασιλείου ἀπέβη ἄκαρπη. Ὁ αὐτοκράτορας Οὐάλης ἤθελε νὰ ἀποφευχθεῖ τὸ θέμα. Τὸ 376 μ.Χ. ὁ Γρηγόριος καθαιρεῖται ἐρήμην ἀπὸ σύνοδο Ἀρειανῶν Ἐπισκόπων τοῦ Πόντου καὶ τῆς Γαλατίας. Καὶ ὁ Γρηγόριος, καταδιωκόμενος, ἀναγκαζόταν νὰ πλανᾶται καὶ νὰ κρύβεται.

Ἡ περιπέτεια ἔληξε τὸν Αὔγουστο τοῦ ἔτους 378 μ.Χ., ὅταν ἀπέθανε ὁ Οὐάλης. Ὁ Γρηγόριος ἐπανῆλθε στὴ Νύσσα, ὅπου τοῦ ἐπιφυλάχθηκε θριαμβευτικὴ ὑποδοχή.

Κατὰ τὸ φθινόπωρο τοῦ 379 μ.Χ. ἔλαβε μέρος στὴ Σύνοδο τῆς Ἀντιόχειας, ἡ ὁποία συνῆλθε ἰδίως γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Ἀπολλιναρίου. Ὁ Ἀπολλινάριος, ἐρμηνεύοντας κατὰ γράμμα χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς (κατὰ Ἰωάννη α’ 14), ὑποστήριζε ὅτι ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε σάρκα, ὄχι σάρκα καὶ ψυχή. Ἀρνήθηκε τὸν ἀνθρώπινο νοῦ, τὴν ἀνθρώπινη ψυχὴ καὶ θέληση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς στοιχεῖα διασπαστικὰ τῆς ἑνότητός Του καὶ ἀντίθετα πρὸς τὴν τελειότητά Του καὶ ἀντικατέστησε τὰ στοιχεῖα αὐτὰ μὲ τὴ θεία ἐπενέργεια. Δίδασκε, δηλαδή, στὴν οὐσία, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς δὲν εἶναι τέλειος Θεὸς οὔτε τέλειος ἄνθρωπος. Πολλοὶ νόμιζαν ὅτι ὁ Ἀπολλινάριος δέχθηκε τὴν ἐπίδραση τῆς πλατωνικῆς καὶ νεοπλατωνικῆς φιλοσοφίας, ἀλλὰ τὸ πιθανότερο εἶναι, καθὼς πιστεύει ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὅτι ἀφετηρία στὴ χριστολογική του διδασκαλία εἶναι χωρίο ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (πρὸς Θεσσαλονικεῖς Α’, ε’ 23). Στὴ Σύνοδο ὁ Ἅγιος ἀνασκεύασε τὶς κακόδοξες θεωρίες τοῦ Ἀπολλιναρίου. Ἐπίσης, ἡ Σύνοδος τοῦ ἀνέθεσε ἀποστολὴ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῆς Βαβυλωνίας καὶ μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ ἐπισκέφθηκε καὶ τοὺς Ἁγίους Τόπους.

Τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεως ἀποτελεῖ τὴν παράδοση, ἡ ὁποία μεταβιβάζεται «πατρόθεν» ὡς κλῆρος κατὰ διαδοχὴ στοὺς Ἀποστόλους διὰ τῶν Πατέρων στὶς ἑκάστοτε νεότερες γενιές. Ἔτσι, ὁ Ἅγιος συμμετεῖχε, ἐπίσης, στὴ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἡ ὁποία συνῆλθε τὸ ἔτος 381 μ.Χ., στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου (379 – 395 μ.Χ.), γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία κατὰ τοῦ Ἀρειανισμοῦ καὶ νὰ ἀποφανθεῖ κατὰ τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν, τὶς ὁποῖες δίδασκε ὁ Μακεδόνιος περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὴ Σύνοδο αὐτὴ ὁ Γρηγόριος ἀναδείχθηκε ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀφοῦ κατατρόπωσε τοὺς δυσσεβεῖς αἱρετικοὺς μὲ τὴν δύναμη τῶν λόγων του καὶ μὲ ἁγιογραφικὲς ἀποδείξεις. Στὶς συζητήσεις ἐκεῖνες ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης διακρίθηκε τόσο, ὥστε ἂν ὀνομασθεῖ Πατὴρ πατέρων καὶ Νυσσαέων φωστήρ. Καὶ ὁ Θεοδόσιος τὸν προσονόμασε στύλο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος τονίζει ἰδιαίτερα τὴν συνεργασία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν προσωπικὴ Πνευματικὴ ζωὴ κάθε μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Πνευματικὴ ζωὴ παρουσιάζεται στὴ διδασκαλία του ὡς συνεχὴ ἀνοδικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν τελείωση καὶ αὐτὴ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴ συνεργία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Ὁ προσωπικὸς ἀγώνας τοῦ κάθε πιστοῦ μαζὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Παρακλήτου ἀποτελοῦν τὶς δυὸ προϋποθέσεις γιὰ τὴν πνευματικὴ τελειότητα.

Ὁ αὐτοκράτορας, ἀνταποκρινόμενος σὲ ὑπόδειξη τῆς Συνόδου, ὅρισε διὰ νόμου, ὅτι ἔπρεπε νὰ θεωροῦνται αἱρετικοὶ ὅσοι δὲν ἤσαν σὲ ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο. Περιελήφθησαν δὲ μαζὶ μὲ τὸν Γρηγόριο ὡς κανονικοὶ καὶ νόμιμοι Ἐπίσκοποι καὶ δυὸ ἄλλοι, ὁ Καισαρείας Ἑλλάδιος καὶ ὁ Μελιτηνῆς Ὀτρήϊος.

Τὸ ἔτος 385 μ.Χ. ἔρχεται καὶ πάλι στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ νὰ ἐκφωνήσει τοὺς ἐπικήδειους λόγους του στὴ βασιλόπαιδα Πουλχερία καὶ στὴ βασίλισσα Πλακίλλα, σύζυγο τοῦ αὐτοκράτορα. Καὶ πάλι ἀναγκάζεται νὰ ἔλθει στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 394 μ.Χ., προκειμένου νὰ συμμετάσχει σὲ Σύνοδο ποὺ συγκροτήθηκε μὲ ἀφορμὴ τὴ διαμάχη τῶν Ἐπισκόπων Βαγαδίου καὶ Ἀγαπίου, οἱ ὁποῖοι διεκδικοῦσαν καὶ οἱ δυὸ τὴν Ἐπισκοπὴ Βόστρων τῆς Ἀραβίας.

Ὑπῆρξε ἔξοχος ρήτορας, σοφὸς συγγραφέας ἱερῶν συγγραφῶν καὶ ζηλωτὴς τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὁ Θεόδωρος Πρόδρομος δίδει σὲ ποίημά του μία ἔνδειξη περὶ τῶν προσώπων τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν τὸν κορμὸ τῆς κατηγορίας τῶν Πατέρων, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναφέρει καὶ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης :

«Τὸν Γρήγορον νοῦν, τὴν Βασίλειον χάριν,

Τὸ χρύσιον μέλημα τοῦ Χρυσοστόμου,

Τὸ Γρηγορίου φθέγμα τοῦ Νυσσαέως,
Τὸν Μάξιμον, τὸ θαῦμα τῆς ἡσυχίας».

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως. 
Θείαν γρήγορσιν, ἐνδεδειγμένος, στόμα σύντονον, τῆς εὐσέβειας, ἀνεδείχθης Ἱεράρχα Γρηγόριε· τῇ γὰρ σοφίᾳ τῶν θείων δογμάτων σου, τῆς Ἐκκλησίας εὐφραίνεις τὸ πλήρωμα. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.

Τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἔνθεος Ἱεράρχης, καὶ τῆς σοφίας σεβάσμιος μυστολέκτης, Νύσσης ὁ γρήγορος νοῦς Γρηγόριος, ὁ σὺν Ἀγγέλοις χορεύων, καὶ ἐντρυφῶν τῷ θείῳ φωτί, πρεσβεύει ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.
Τὸ ὄμμα τῆς ψυχῆς, γρηγορῶν Ἱεράρχα, ὡς γρήγορος Ποιμήν, ἀνεδείχθης τῷ κόσμῳ, καὶ ράβδῳ τῆς σοφίας σου, παμμακάριστε Ὅσιε, πάντας ἤλασας, τοὺς κακοδόξους ὡς λύκους, ἀδιάφθορον, διατηρήσας τὴν ποίμνην, Γρηγόριε πάνσοφε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς σοφίας ὁ θησαυρός, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, θεορρήμων ὑφηγητής· χαίροις θεοφθόγγων, δογμάτων ἡ κιθάρα, Γρηγόριε παμμάκαρ, Νύσσης ὁ πρόεδρος.

Ἡ Ἁγία Θεοσεβία ἡ Διακόνισσα

Ἡ Ἁγία Θεοσεβία ἦταν Διακόνισσα καὶ ἀδελφή, ὄχι σύζυγος ὅπως θεωρεῖται ἀπὸ πολλούς, τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου, Ἐπισκόπου Νύσσης. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὴν ἀποκαλεῖ «ὄντως ἱερά, τὸ τῆς Ἐκκλησίας καύχημα, τὸ τοῦ Χριστοῦ καλλώπισμα, τὸ τῆς καθ’ ἡμᾶς γενεᾶς ὄφελος, τὴν γυναικῶν παρησσίαν καὶ τῶν μεγάλων μυστηρίων ἀξίαν».
Ἡ Ἁγία Θεοσεβία κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 385 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Δομετιανὸς Ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς 

Ὁ Ὅσιος Δομετιανὸς ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.). Οἱ γονεῖς του, Θεόδωρος καὶ Εὐδοκία, διακρίνονταν γιὰ τὴν ἀρετὴ καὶ τὸν πλοῦτο τους. Ὁ Δομετιανὸς ἔλαβε ἐκπαίδευση ποὺ στηριζόταν στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ σοφία καὶ στὴν Ἁγία Γραφή. Ἦταν ἔγγαμος, ὅμως γιὰ λίγο χρονικὸ διάστημα, ἐπειδὴ ἀπεβίωσε ἡ σύζυγός του. Ὕστερα ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔστρεψε ὅλα τὰ ἐνδιαφέροντά του πρὸς τὴν κατὰ Θεὸν φιλοσοφία. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Μελιτηνῆς σὲ ἡλικία τριάντα ἐτῶν.

Ὁ Ὅσιος Δομετιανός, ἀφοῦ συνδύασε τὴν πολιτικὴ σύνεση μὲ τὴν ἀσκητικὴ ἀγωγή, δὲν ἔγινε πρόξενος σωτηρίας μόνο στοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐπαρχίας του, ἀλλὰ καὶ γενικὰ σὲ ὅλο τὸ Γένος τῶν Ἑλλήνων. Πολλὲς φορὲς ὁ βασιλεὺς Μαυρίκιος τὸν εἶχε στείλει στὴν Περσία γιὰ τὴν διευθέτηση διαφόρων ὑποθέσεων. Ἐκεῖ πέτυχε νὰ ἐπαναφέρει στὸν θρόνο του τὸν βασιλέα Χοσρόη, τὸν ὁποῖον εἶχε ἐκθρονίσει, μὲ ἐπανάσταση, κάποιος ὀνόματι Βαράμ. Ὕστερα ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία αὐτὴ τοῦ Δομετιανοῦ, ὁ Χοσρόης ἔγινε ὑποτελὴς στοὺς Βυζαντινοὺς καὶ πλήρωνε χρήματα στὸ Βυζάντιο.

Μετὰ τὰ γεγονότα αὐτὰ οἱ βασιλεῖς τὸν βοήθησαν στὴν ἀνοικοδόμηση Ἐκκλησιῶν καὶ φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων.
Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας. Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 602 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐνταφιάσθηκε μὲ τιμὲς ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κυριακὸ στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Λέγεται, ὅτι λίγο καιρὸ μετά, τὸ ἱερὸ λείψανο αὐτοῦ ἀνεκομίσθη στὴ Μελιτηνὴ καὶ ἔκανε πολλὰ θαύματα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ. 
Ὡς καθαρὸς καὶ φωτισμοῦ θείου πλήρης, τὴν τοῦ ποιμαίνειν ἐπιστεύθης φροντίδα, τοὺς ἄρνας Πάτερ Ὅσιε Χρίστου τοῦ Θεοῦ· ὅθεν δι’ ἀσκήσεως, καὶ ποικίλων θαυμάτων, τῆς ἱεραρχίας σου, τὴν χλαμύδα κοσμήσας, τῆς Ἐκκλησίας Δομετιανέ, ὤφθης κοσμήτωρ, αὐτῆς προϊστάμενος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γεγενημένος δοχεῖον, ἐν τῷ ὕψει ἔλαμψας, τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας· χάριτι, ἱερωσύνης γὰρ διαπρέπων, ἅπασι, δι’ ἀρετὴν αἰδέσιμος ὤφθης, Δομετιανὲ τρισμάκαρ, Ἀρχιερέων τὸ ἐγκαλλώπισμα.

Μεγαλυνάριον.
Ἔλαμψας ὡς ἄστρον περιφανές, ταῖς τῶν πανολβίων, ἀρετῶν σου μαρμαρυγαῖς, καὶ τὴν Ἐκκλησίαν, ἀειφανῶς πυρσεύεις, ὦ Δομετιανέ σε, ἀεὶ γεραίρουσαν.

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανὸς Πρεσβύτερος καὶ Οἰκονόμος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας

Ὁ Ἅγιος Μαρκιανὸς ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς βασιλείας τοῦ Μαρκιανοῦ καὶ τῆς Πουλχαρίας, δηλαδὴ περὶ τὸ 450 – 474 μ.Χ. Οἱ πρόγονοί του κατάγονταν ἀπὸ τὴ Ρώμη καὶ εἶχαν μετοικήσει στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Ἅγιος εἶχε ἀρχικὰ προσχωρήσει στὴν αἵρεση τῶν Ναυατιανῶν καὶ ἀφοῦ μετανόησε ἐπέστρεψε στὴν πατρώα εὐσέβεια καὶ δαπάνησε τὴν περιουσία του στὴν ἀνοικοδόμηση καὶ ἐπισκευὴ ναῶν.

Ὁ Ἅγιος ἔχτισε τὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, πρὸς τὸ μέρος τῆς θάλασσας καὶ ἕνα μικρὸ παρεκκλήσιο τοῦ ναοῦ αὐτοῦ ἀφιέρωσε στὸν Ἅγιο Ἰσίδωρο. Ἐπίσης ἀνέγειρε καὶ τὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀναστασίας, στὶς στοὲς τοῦ Δομνίνου ποὺ ἐγκαινίασε ὁ Πατριάρχης Γεννάδιος, τὸν ὁποῖο καὶ διέσωσε ἀπὸ τὴ φωτιά. Πραγματικά, ἐνῶ ἡ φωτιὰ εἶχε καταφάει ὅλα τὰ γύρω κτίσματα, ὁ Ἅγιος ἀνέβηκε στὴν ὀροφὴ τοῦ ναοῦ, στάθηκε ὄρθιος, ὕψωσε τὰ χέρια του πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ παρακάλεσε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ναοῦ. Ἡ προσευχή του εἰσακούσθηκε καὶ ἡ φωτιὰ ἔσβησε. Μὲ πρωτοβουλία του κτίσθηκε καὶ ὁ ναὸς τοῦ Ἁγίου Στρατονίκου.

Ὁ Ἅγιος διακρίθηκε ὡς πρεσβύτερος καὶ οἰκονόμος τῆς Ἁγίας Σοφίας. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τοὺς πάσχοντες καὶ τοὺς πτωχοὺς ἦταν μεγάλη.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μαρκιανοῦ ἐτελεῖτο στὸ Προφητεῖο τοῦ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου, κοντὰ στὴν Κινστέρνα, δηλαδὴ δεξαμενή, τῆς Μωκησίας «ἐν τοῖς Δανιήλ», ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Μωκίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Ἀμμώνιος 

Ἀμμώνιοι Ὅσιοι ποὺ διέπρεψαν σὲ ἁγιότητα βίου ἀναφέρονται τρεῖς :
Ὁ ἕνας ἦταν μαθητὴς τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Ὁ ἄλλος ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἀββᾶ Παμβώ, ὁ ὁποῖος ἀπέκοψε τὸ αὐτί του μόνος γιὰ νὰ μὴν γίνει Ἐπίσκοπος. Καὶ ὁ τρίτος κατασκεύαζε κελιὰ γιὰ νὰ μείνουν οἱ νέοι μοναχοὶ ποὺ προσέρχονταν στὴ Σκήτη. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς εἶναι ὁ ἀναφερόμενος εἶναι ἄγνωστο. Γνωρίζουμε μόνο ὅτι ὅλοι ἔζησαν στὴν ἔρημο καὶ πέρασαν τὴν ζωή τους ὁσιακά.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Παῦλος τῆς Ὀμπνόρα γεννήθηκε στὴ Μόσχα περὶ τὸ ἔτος 1317. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸ μοναχικὸ βίο ὁδήγησε τὰ βήματά του σὲ μονὴ τῆς περιοχῆς Πριλούκι  τῆς Ρωσίας. Στοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες μιμήθηκε τὸν Ἅγιο Σέργιο τοῦ Ραντονὲζ καὶ ἔγινε ἀπὸ τοὺς πιὸ ὀνομαστοὺς καὶ ἀγαπημένους στάρετς (Γέροντες) τῆς Ρωσίας.
Ὁ Ὅσιος Παῦλος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1429 σὲ ἡλικία 112 ἐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Μακάριος ὁ ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Μακάριος της Πίσμα ἔζησε κατὰ τὸν 14^ο καὶ 15^ο αἰώνα μ.Χ. Τὰ πρότυπά του ἦταν ὁ Ἅγιος Σέργιος τοῦ Ραντονὲζ καὶ ὁ Ὅσιος Παῦλος τῆς Ὀμπνόρα. Ἔτσι ἀκολούθησε τὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ αὐστηρότητα τοῦ βίου του. Ὁ Ὅσιος Μακάριος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Ἀντίπας ὁ Ἀθωνίτης

Ὁ Ὅσιος Ἀντίπας γεννήθηκε τὸ 1816 στὸ Καλαποδέστι Ρουμανίας, στὴν περιοχὴ τοῦ Μπουζάου ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν διάκονο Κονσταντὶν Λουτσιὰν καὶ τὴν Αἰκατερίνη Μανάσε, ποὺ ἀργότερα ἔγινε μοναχὴ μὲ τὸ ὄνομα Ἐλισάβετ. Τὸ κοσμικὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου ἦταν Ἀλέξανδρος.
Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγαποῦσε τὸ μοναχικὸ βίο, γι’ αὐτὸ ἔγινε μοναχός. Ἀσκήτεψε γιὰ πολλὰ χρόνια στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μολδαβίας τῆς Ρουμανίας καὶ κατέληξε στὸ νησὶ Λάντογκα, κοντὰ στὴ Φιλανδία, ὅπου μόνασε στὴ Μονὴ Βάλαμο. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἀντίπας μετέφερε τὸ ἡσυχαστικὸ πνεῦμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ ἀφοῦ ἔζησε θεοφιλῶς, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1882.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἐρημίτης 

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης, κατὰ κόσμο Γεώργιος Γκοβόροβ, γεννήθηκε στὶς 10 Ἰανουαρίου 1815 στὸ χωριὸ Ὄρελ τῆς Ρωσίας. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Βασίλειος καὶ Τατιάνα. Σπούδασε στὸ ἐκκλησιαστικὸ σεμινάριο τοῦ Λιβὲνκ καὶ στὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Στὶς 11 Φεβρουαρίου 1841 κείρεται μοναχὸς καὶ λαμβάνει τὸ ὄνομα Θεοφάνης. Ἐργάσθηκε Ἱεραποστολικὰ καὶ τὸ 1855 ἀνέλαβε τὴ διεύθυνση τῆς ἐκκλησιαστικῆς σχολῆς Ὅλονετς. Τὸ ἔτος 1856 ταξίδεψε γιὰ ἐκκλησιαστικὲς ὑποθέσεις στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὶς 29 Μαΐου 1859 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Ταμπὼφ καὶ Βλαντιμίρ.

Λίγο ἀργότερα ἀφιερώνεται στὴν ἄσκηση καὶ ζεῖ ἔγκλειστος ἀκολουθώντας τὸν βίο τῶν Ἁγίων Ἀσκητῶν τῆς Ρωσίας.
Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ ἔτος 1894.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr