Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Εὐσέβιος ἔζησε κατὰ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος τῶν Σαμοσάτων στὴν Κομμαγηνὴ τῆς Συρίας. Διακρίθηκε γιὰ τοὺς ἀγῶνές του κατὰ τῶν αἱρετικῶν Ἀρειανῶν καὶ ἐξορίσθηκε γιὰ τὰ ὀρθόδοξα φρονήματά του ἀπὸ τὸν ἀρειανίζοντα αὐτοκράτορα Οὐάλεντα στὶς παρὰ τὸ Δούναβη χῶρες. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Οὐάλεντος (378 μ.Χ.) ἐπανῆλθε στὴν Ἐπισκοπή του καὶ ἐξακολούθησε τὸν ἀγώνα του γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη. Ἀφοῦ ἐχειροτόνησε πολλοὺς Ἐπισκόπους πρὸς καταπολέμηση τῶν αἱρέσεων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Μάρη, Ἐπίσκοπο τῆς ἀρειανίζουσας πόλεως Δολιχῆς, ἐφονεύθηκε διὰ κεράμου ποὺ ἔρριψε ἐπὶ τῆς κεφαλῆς του αἱρετικὴ γυναίκα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σοφίας τοῦ Πνεύματος, καταυγασθεὶς τῷ φωτί, τὸν λόγον ἐτράνωσας, τῆς εὐσεβείας ἡμῖν, Εὐσέβιε ἔνδοξε· σὺ γὰρ ἱεραρχήσας, εὐσεβῶς τῇ Τριάδι, ἤθλησας θεοφρόνως, καὶ τὴν πλάνην καθεῖλες. Καὶ νῦν Πάτερ δυσώπησον, σώζεσθαι ἅπαντας.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῆς εὐσεβείας κατασπείρας τὰ διδάγματα,

Τὰ τοῦ Ἀρείου ἐναπέτεμες ζιζάνια

Καὶ Μαρτύρων τῷ στεφάνῳ κατεκοσμήθης·

Τὸν γὰρ Λόγον σὺν Πατρί τε καὶ τῷ Πνεύματι

Ὁμοούσιον καὶ σύνθρονον ἐκήρυξας·
Ὅθεν κράζομεν, χαίροις Πάτερ Εὐσέβιε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῆς Τριάδος μυσταγωγέ, καὶ τῶν Σαμοσάτων, ποιμενάρχα καὶ ὁδηγέ· χαίροις ὁ τοῦ Λόγου, πιὼν μετ’ εὐφροσύνης, ποτήριον τὸ θεῖον, μάκαρ Εὐσέβιε.

Οἱ Ἅγιοι Ζήνων καὶ Ζηνᾶς οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ζήνων καὶ Ζηνᾶς κατάγονταν ἀπὸ τὴ Φιλαδέλφεια τῆς Ἀραβίας καὶ ἄθλησαν ἐπὶ τῆς βασιλείας Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Ὁ μὲν Ζήνων ἦταν στρατιώτης, ὁ δὲ Ζηνᾶς δοῦλός του. Ἐπιθυμώντας νὰ ζήσει κατὰ Χριστὸν ζωή, διεμοίρασε στοὺς φτωχοὺς τὰ ὑπάρχοντά του, ἀπελευθέρωσε τοὺς δούλους του, καί, ἀφοῦ προσῆλθε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος Μαξίμου, τὸν ἔλεγξε γιὰ τὴν ἀπιστία αὐτοῦ. Ὀργισθεῖς ὁ ἡγεμόνας, τὸν συνέλαβε καὶ τὸν ἐνέκλεισε στὴ φυλακὴ μὲ τὸν οἰκέτη του Ζηνᾶ. Μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, ἔδωσε ἐντολὴ καὶ ἀπέκοψαν τὶς κεφαλὲς αὐτῶν.
Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τῷ ὄντι ἐν τῷ Κυπαρισσίῳ».

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι Γαλακτίων καὶ Πομπιανὸς οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων καὶ Πμπιανὸς ἐμαρτύρησαν σὲ ἄγνωστο χρόνο καὶ τόπο, ἀφοῦ ἐρρίφθησαν στὴ θάλασσα. Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῶν τῷ ὄντι πλησίον τῆς ἁγίας Μάρτυρος Εὐφημίας ἐν τῷ Πετρίῳ».

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανὴ καὶ Σατορνίνος οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἰουλιανὴ καὶ ὁ υἱὸς αὐτῆς Σατορνίνος ἐτελειώθησαν διὰ πυρὸς. Ἡ Σύναξις αὐτῶν ἐτελεῖτο «ἐν τῷ μαρτυρείῳ αὐτῶν τῷ ὄντι πλησίον τῆς ἁγίας Μάρτυρος Εὐφημίας ἐν τῷ Πετρίῳ».

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Οἱ Ἅγιοι ἐν Σεβαστείᾳ Μάρτυρες 

 Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν κατὰ τὸν 7^ο αἰώνα μ.Χ. 

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος Ἐπίσκοπος Πατελαρίας      

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, Ἐπισκόπου Πατελαρίας, εἶναι ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Ἀναφέρεται στὸ Μορσελλιανὸν Ἑορτολόγιον.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἡ Ἁγία Εὔα ἡ Ὁσιοπαρθενομάρτυρας ἡ Νέα καὶ οἱ σὺν αὐτῇ μαρτυρήσαντες

Ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Εὔας τῆς Νέας, τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν 2^α Ἀπριλίου ὅπου καὶ ὁ Βίος της.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διδάσκαλος Μητροπολίτης Οὐγγροβλαχίας 

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, ὁ ἐπονομαζόμενος Διδάσκαλος, ἐγεννήθηκε, τὸ 1765, στὸ Βουκουρέστι ἀπὸ εὐσεβὴ οἰκογένεια. Ὁ νεαρὸς Γεώργιος Μινσκουλέσκου ἐσπούδασε στὶς πλέον φημισμένες σχολὲς τῆς ἐποχῆς του, ὅπως τὴν Ἡγεμονικὴ Ἀκαδημία τοῦ Ἁγίου Σάββα, καὶ ἀπέκτησε ἐξαιρετικὴ μόρφωση καὶ θεολογικὴ παιδεία.

Στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ τὴ μονὴ τοῦ Νεὰμτς καὶ ἐκεῖ ἔθεσε τὸν ἑαυτό του ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ Ὁσίου Παϊσίου Βελιτσκόφσκυ. Τὸ 1790, ἐκάρη μοναχὸς ἀπὸ τὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Γρηγόριος καὶ ἄρχισε ἀμέσως τὴ μετάφραση τῶν ἁγιοπατερικῶν ἔργων. Μετὰἀπὸ λίγα χρόνια ἀπεστάλη μὲ τὸ μοναχὸ Γερόντιο στὸ Βουκουρέστι, ὅπου τοῦ ἀνατέθηκε ἡ φροντίδα τῆς βιβλιοθήκης τῆς Μητροπόλεως.

Ἀπὸ ἐδῶ ἀναχώρησε ἀργότερα μὲ τὸν Γερόντιο γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐμόνασε γιὰ πολὺ καιρὸ σὲ Κελὶ τῆς περιοχῆς Καλαμίτσι ποὺ ἀνήκει στὴν ἱερὰ μονὴ Βατοπαιδίου.

Τὸ 1812, ὁ Γρηγόριος ἐπέστρεψε στὴ μονὴ Νεάμτς, ὅπου συνέχισε τὴ μεταφραστική του ἐργασία καὶ ἄρχισε τὴν ἐκτύπωση τῶν ἱερῶν βιβλίων. Τὸ 1820, μετέβη καὶ πάλι στὸ Βουκουρέστι. Ἔμεινε ἀρκετὲς φορὲς στὴ μονὴ Ἀντὶμ καὶ κατόπιν στὴ μονὴ Καλνταρουσάνι, στὴν ὁποία ἐφαρμοζόταν ἁγιορείτικο τυπικό, καθιερωμένο ἀπὸ τὸν Ὅσιο Γεώργιο τῆς Τσερνίκα.

Τὸ 1823, ὁ ἡγεμόνας τῆς Ρουμανίας, πληροφορούμενος τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀρετὴ τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου, τὸν ἐκάλεσε καὶ τοῦ ἐπρότεινε τὴν ἀνάρρησή του στὸ μητροπολιτικὸ θρόνο τῆς Οὑγγροβλαχίας. Ὁ Ἅγιος ἐδέχθηκε μὲ ἀρκετὴ δυσκολία.

Μετὰ τὴν ἐκλογὴ καὶ χειροτονία του, ἀμέσως ἐγκατέστησε καλοὺς Ἐπισκόπους στὶς περιοχὲς Ἄρτζες, Ρίμνικ καὶ Μπουζάου, ἀνήγειρε πολλοὺς ναοὺς καὶ ἵδρυσε σχολεῖα στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά. Μὲ τὴ φροντίδα του ἱδρύθηκαν τὰ Σεμινάρια τοῦ Βουκουρεστίου, τοῦ Μπουζάου, τῆς Κούρτεα Ντε Ἄρτζες καὶ τοῦ Ρίμνικ. Διακρίθηκε γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ φιλανθρωπία του πρὸς τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. Καὶ τὸ συγγραφικό του ἔργο ἐπεκτάθηκε καὶ ἐκτύπωσε ἐπὶ πλέον τοὺς Βίους τῶν Ἁγίων σὲ 12 τόμους.

Ἐξορίσθηκε, τὸ 1829, στὴ Βεσσαραβία ἀπὸ τὴ Ρωσικὴ διαχείριση καὶ ἐπανῆλθε στὸ Βουκουρέστι, τὸ 1833.
Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὴν ὥρα τῆς ἀγρυπνίας, τὸ 1834, καὶ ἐνταφιάσθηκε κάτω ἀπὸ τὴ στέγη τοῦ καθεδρικοῦ ναοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος εἶχε ἐπιλέξει. Τὸ 1934, τὰ ἱερὰ λείψανά του ἐτοποθετήθηκαν σὲ ξύλινη λειψανοθήκη καὶ ἐτοποθετήθηκαν στὸ παρεκκλήσιο τοῦ κοιμητηρίου τῆς μονῆς, καὶ τὸ 1961, ἐπανενταφιάσθηκαν στὸ νάρθηκα τῆς μεγάλης ἐκκλησίας τῆς μονῆς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἰουλιανὸς ἔζησε κατὰ τὸν 3^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀνάζαρβα, τῆς δευτέρας ἐπαρχίας τῶν Κιλίκων. Ἦταν υἱὸς κάποιου Ἕλληνα βουλευτοῦ καὶ εἶχε μητέρα Χριστιανή, ἡ ὁποία καὶ τοῦ δίδαξε τὰ ἱερὰ γράμματα. Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔφθασε στὴν ἡλικία τῶν δεκαοκτὼ χρόνων, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος τῆς πόλεως Μαρκιανοῦ. Ἐπειδὴ ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνος ὁμολόγησε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία τὸν Χριστὸ καὶ ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, οἱ δήμιοι ἄνοιξαν μὲ βία τὸ στόμα του καὶ τοῦ ἔριξαν μέσα κρασὶ καὶ κρέας, ποὺ εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὶς θυσίες τῶν εἰδώλων. Στὴν συνέχεια τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακὴ καὶ ὁδήγησαν ἐκεῖ καὶ τὴν μητέρα του. Ἐκείνη παρακάλεσε νὰ μείνει μαζὶ μὲ τὸν υἱό της γιὰ τρεῖς ἡμέρες, γιὰ νὰ ἀποφασίσει μαζί του. Καὶ ἀφοῦ ἔγινε αὐτό, τοὺς ὁδήγησαν πάλι σὲ ἀνάκριση. Ἐκεῖνοι ὅμως ὁμολόγησαν ἐκ νέου τὴν πίστη τους στὴν πατρώα εὐσέβεια. Ὁ ἡγεμόνας τότε ἔδωσε ἐντολὴ νὰ κόψουν στὴ μέση τὶς φτέρνες τῆς μητέρας τοῦ Μάρτυρος καὶ νὰ τὴν ἀφήσουν. Τὸ δὲ Ἅγιο Ἰουλιανό, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν σὲ σάκο γεμάτο μὲ δηλητηριώδη ἑρπετὰ καὶ ἄμμο, τὸν πέταξαν στὴν θάλασσα. Τὸ ἱερὸ λείψανό του βρέθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ ἐνταφιάσθηκε ἀπὸ κάποια εὐλαβὴ χήρα γυναῖκα.
Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται στὶς 16 Μαρτίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Μητρικαῖς ὑποθήκαις μυσταγωγούμενος, πανευκλεὴς στρατιώτης ὤφθης Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, παντευχίαν μυστικὴν περιζωσάμενος· ὅθεν καθεῖλες τὸν ἐχθρόν, ὠς γενναῖος ἀριστεύς, καὶ ἤθλησας θεοφρόνως, Ἰουλιανὲ θεόφρον, ὑπὲρ ἡμῶν ἀεὶ πρεσβεύων Θεῷ.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Νεανίας ἔκλαμπρος, ὡς ἀληθῶς δεδειγμένος, Ἀθλοφόρος ἔνδοξος, τῆς εὐσεβείας ἐφάνης· πόνων γάρ, τῶν ἐν ἀθλήσει καταφρονήσας, ἔφερες, τὸν ἐν θαλάσσῃ πνιγμὸν ἀνδρείως, Ἰουλιανὲ παμμάκαρ· διὸ πρὸς ὕδωρ ζωῆς ἐσκήνωσας.

Μεγαλυνάριον.
Σώματι ἀκμάζοντι καὶ τερπνῷ, καὶ ψυχῇ ἀρίστῃ, ὑπεδέξω ὡς πίων γῆ, τῆς μητρὸς τοὺς λόγους, καὶ τούτους γεωργήσας, ἀθλητικοὺς προσάγεις, καρποὺς τῷ Κτίστῃ σου.

Ὁ Ἅγιος Τερέντιος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ἰκονίου 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Τερέντιος ἢ Τέρτιος ἦταν Ἐπίσκοπος Ἰκονίου καὶ ἔζησε τὸν 1^ο αἰώνα μ.Χ. Ἐτελειώθηκε, ἀφοῦ τὸν ἔριξαν μέσα σὲ ἀγκάθια. Ὁρισμένοι τὸν ταυτίζουν μὲ τὸν Ἅγιο Τέρτιο († 30 Ὀκτωβρίου), ὁ ὁποῖος διετέλεσε δεύτερος Ἐπίσκοπος Ἰκονίου, μετὰ τὸν Σωσίπατρο, καὶ ἀναφέρεται στὴν πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἰουλιανὸς ὁ Μάρτυρας ὁ Αἰγύπτιος 

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἰουλιανοῦ τιμᾶται τὴν 8^η Ἰανουαρίου, ὅπου καὶ ὁ Βίος του. 

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι Ἀντώνιος, Ἀναστάσιος, Κέλσιος, Βασίλισσα, εἴκοσι δεσμοφύλακες καὶ ἑπτὰ ἀδελφοί οἱ Μάρτυρες μετὰ τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ μαρτυρήσαντες 

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ποὺ ἄθλησαν μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰουλιανὸ, ἤτοι Ἀντωνίου πρεσβυτέρου, Ἀναστασίου τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, Κελσίου, Βασιλίσσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ, εἴκοσι δεσμοφυλάκων καὶ ἑπτὰ συγγόνων (αδελφῶν), τιμᾶται τὴν 8^η Ἰανουαρίου, μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰουλιανό, ὅπου καὶ ὁ Βίος τους.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἀφροδίσιος ὁ Μάρτυρας ἐκ Κιλικίας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀφροδίσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Κιλικίας καὶ προερχόταν ἀπὸ χριστιανικὴ οἰκογένεια. Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες ἐξ αἰτίας τῆς πίστεώς του στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἄρχοντος τῆς περιοχῆς Διονυσίου ὁμολογώντας τὴν πίστη του. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο ἐβασανίσθηκε ἀφοῦ τοῦ ἔκαψαν τὴν πλάτη μὲ πυρωμένα σίδερα, τὸν ἔβαλαν μέσα σὲ καζάνι μὲ βραστὸ μολύβι καὶ τὸν ἐκρέμασαν ἀνάποδα. Ὁ Ἅγιος ὅμως ἐκ θαύματος, δὲν ἔπαθε τίποτα. Τότε ἔριξαν μία λέαινα στὸ χῶρο βασανισμοῦ του, ἀλλὰ καὶ πάλι μεγάλο σημεῖο συνέβη, ἀφοῦ τὸ ζῶο ὁμίλησε μὲ ἀνθρώπινη φωνὴ ἐλέγχοντας τοὺς εἰδωλολάτρες γιὰ τὴ σκληρότητά τους. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς παρευρισκόμενους ἐπίστεψαν καὶ ὁμολόγησαν τὴν πίστη τους στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἀποκεφαλίσθηκαν.
Βλέποντας τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁ ἡγεμόνας, διέταξε τοὺς στρατιῶτές τουνὰ σχίσουν ἔνα βράχο στὴ μέση καὶ ἀφοῦ τοποθετήσουν ἐκεὶ τὸν Ἅγιο νὰ τὸν συνθλίψουν. Ὑπὸ τὸ βάρος τοῦ βράχου καὶ πενήντα πέντε στρατιωτῶν, ὁ Ἅγιος Ἀφροδίσιος παρέδωσε τὸ πνεῦμα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι Κυριακὸς καὶ Ἀπολλινάριος οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κυριακὸς καὶ Ἀπολλινάριος κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀφρική, ἀναφέρονται στὰ ἀρχαῖα Μαρτυρολόγια, ἀλλὰ πέραν τούτου δὲν ὑπάρχουν ἄλλα ἁγιολογικὰ στοιχεῖα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἁγίες Δημητρία καὶ Βιβιανὴ οἱ Παρθενομάρτυρες 

Οἱ Ἁγίες Δημητρία καὶ Βιβιανὴ ἐζοῦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοὺς αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου στὴ Ρώμη καὶ ἦταν θυγατέρες τῶν Ἁγίων Φλαβιανοῦ († 22 Δεκεμβρίου) καὶ Δαφροσίας († 4 Ἰανουαρίου). Ὁ διοικητὴς τῆς Ρώμης μετὰ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τῶν γονέων τους, ἀφοῦ συνέλαβε τὴν Δημητρία καὶ τὴν Βιβιανὴ καὶ τὶς ἐβασάνισε  ἀνηλεῶς, δὲν κατάφερε νὰ τὶς ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό. Ἔτσι, ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὶς ἀποκεφαλίσουν, τὸ 363 μ.Χ. Ὁ Ἐπίσκοπος Ρώμης Σιμπλίκιος (468 – 483 μ.Χ.) καθιέρωσε ναὸ πρὸς τιμὴν τῆς Ἁγίας Βιβιανῆς, ὁ δὲ Οὐρβανὸς ὁ Η’, τὸ 1628, ἀνακαίνισε αὐτὸν καὶ μετακόμισε ἐκεῖ τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Δημητρίας καὶ τῆς μητρὸς αὐτῆς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἀρχίλιος Β’ ὁ Μάρτυρας βασιλέας τῆς Γεωργίας 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀρχίλιος, βασιλεὺς τῆς Γεωργίας, ἦταν υἱὸς τοῦ βασιλέως Στεφάνου καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἐτελειώθηκε μαρτυρικὰ ἀπὸ τοὺς Μουσουλμάνους, τὸ 744 μ.Χ., σὲ ἡλικία 80 ἐτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Ὁ Ἅγιος Λουαρσάβος ὁ Μάρτυρας βασιλέας τῆς Γεωργίας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Λουασάρβος, βασιλέας τοῦ Κάρτχλι τῆς ἀνατολικῆς Γεωργίας, ἐγεννήθηκε τὸ 1587. Ἦταν υἱὸς τοῦ Γεωργίου (1600 – 1603), ὁ ὁποῖος δηλητηριάσθηκε ἀπὸ τὸν σάχη τῶν Περσῶν Ἀμπὰς (1584 – 1628), καὶ εἶχε δύο ἀδελφές, τὴν Χορεσάν καὶ τὴν Ἑλένη, μὲ τὶς ὁποῖες ἔμεινε μαζὶ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του. Παρὰ τὸ νεαρὸ τῆς ἡλικίας του διακρινόταν γιὰ τὴν εὐσέβεια καὶ τὴν ἀνδρεία του. Ἔτσι ἄξια ἐστέφθηκε βασιλέας τῆς Γεωργίας.

Τὸ 1609, ἡ Γεωργία ἐδέχθηκε ἐπίθεση τῶν Τούρκων ποὺ εἶχαν ἀρχηγὸ τὸν Ντελή-Μαμάντ-Χάν. Ὁ νεαρὸς βασιλέας ἀπεφάσισε νὰ δώσει τὴν ἀποφασιστικὴ μάχη κατὰ τῶν Τούρκων. Πρὶν τὴ μάχη, οἱ 14.000 Γεωργιανοὶ στρατιῶτες ἐπέρασαν ὅλη τὴ νύχτα μὲ προσευχὲς καὶ τὸ πρωΐ, μετὰ τὴ Θεία Λειτουργία, ἀφοῦ ἐκοινώνησαν, ἐνίκησαν καὶ ἀνάγκασαν σὲ φυγὴ τοὺς 60.000 Τούρκους στρατιῶτες.

Ὁ σάχης τῶν Περσῶν Ἀμπάς, θορυβημένος ἀπὸ τὴ νίκη τῶν Γεωργιανῶν, προσπαθοῦσε μὲ κάθε τρόπο νὰ κάνει κακὸ στὸ νεαρὸ Λουαρσάβο, ὁ ὁποῖος, στὴν  προσπάθειά του νὰ σώσει τὴν κεντρικὴ Γεωργία ἀπὸ τὴ λεηλασία καὶ ὑποταγμένος στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ σάχη, ἀναγκάσθηκε νὰ τοῦ δώσει γιὰ σύζυγό του τὴν ἀδελφή του Ἑλένη. Ὅμως ἀκόμα καὶ αὐτὸ δὲν ἐσταμάτησε τὸν σάχη. Εἰσέβαλε καὶ πάλι στὴ Γεωργία μὲ πολυάριθμο στρατὸ καὶ ὁ ἀγαθόπιστος Λουαρσάβος, μετὰ ἀπὸ προδοσία κάποιων ἡγεμόνων, ἀναγκάσθηκε, περὶ τὰ τέλη τοῦ 1615, νὰ καταφύγει στὴ δυτικὴ Γεωργία κοντὰ στὸν τσάρο Γεώργιο ΙΙΙ (1605 – 1639).

Ὁ σάχης λεηλάτησε τὴν περιοχὴ καὶ ἀπαίτησε τὴν παράδοση τοῦ Λουαρσάβου. Ὁ γενναῖος Λουαρσάβος, στὴν προσπάθειά του νὰ διασώσει τοὺς ναοὺς ἀπὸ τὴν τέλεια καταστροφή, παραδίδεται στὸ σάχη Ἀμπὰς λέγοντας: «Στηρίζω τὶς ἐλπίδες μου στὸν Χριστό, ὅποιο καὶ ἂν εἶναι τὸ τέλος: ζωὴ ἢ θάνατος. Εὐλογητὸς ὁ Θεός».
Τὸ τέλος ἦταν μαρτυρικό. Τὸν ἔδεσαν καὶ τὸν ἔκλεισαν στὸ φρούριο Γκουλάμπ – Καλὲ κοντὰ στὴν περιοχὴ Σιρὰζ ἐπὶ 7 χρόνια. Καθημερινὰ ὑφίστατο πιέσεις καὶ συνεχεῖς ξυλοδαρμούς, γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἐκεῖνος ὅμως μὲ πνευματικὴ γενναιότητα ὁμολογοῦσε τὴν πίστη του στὸν Κύριό μας, μέχρι τὴν ἡμέρα ποὺ καταδικάσθηκε σὲ μαρτυρικὸ θάνατο μαζὶ μὲ δύο πιστοὺς αὐλικούς του. Ἦταν τὸ 1622. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴ μνήμη του στὶς 20 Μαρτίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἀβράμιος ὁ Θαυματουργός

Ὁ Ὅσιος Ἀβράμιος τοῦ Πιζένσκϊυ ἐγεννήθηκε στὴ Ρωσία, πρὶν τὸ 17^ο αἰώνα μ.Χ., ὅπως ἀναφέρεται σὲ Συναξάρι Ρώσων Ἁγίων τῆς Λαύρας Ἁγίας Τριάδος τοῦ Ἁγίου Σεργίου τοῦ 1657, καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Νεομάρτυρας ἐκ Νισύρου

Ὁ Ἅγιος Νεομάρτυς Νικήτας ἐγεννήθηκε στὴ νῆσο Νίσυρο, τὸ 1716 ἢ 1717. Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἀπὸ τοὺς προύχοντες τῆς κωμοπόλεως Μανδράκι. Ὁ πατέρας του, δημογέροντας τοῦ νησιοῦ, ἀφοῦ περιέπεσε στὴ δυσμένεια τῶν Τούρκων καὶ προσάχθηκε σὲ δίκη στὴ Ρόδο, ἀλλαξοπίστησε καὶ ἀσπάσθηκε τὸ Κοράνι. Ἔτσι μετακόμισε μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴ Ρόδο. Ὁ μικρότερος ἀπὸ τοὺς υἱούς του ὀνομάσθηκε Μεχμὲτ καὶ ἀνατρεφόμενος μὲ τὰ τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας ἔδειχνε ζῆλο πρὸς τὴ θρησκεία αὐτή, χωρὶς νὰ γνωρίσει ποτὲ τὰ περὶ τῆς προγονικῆς πίστεώς του καὶ τῆς καταγωγῆς του.

Μία ἡμέρα ἐμάλωσε μὲ ἕνα Τουρκόπουλο καὶ ἡ μητέρα του ἔβρισε τὸν Νικήτα ὀνομάζοντάς τον γκιαούρη, δηλαδὴ ἄπιστο. Πικραμένος ὁ μικρὸς Νικήτας ἐζήτησε νὰ μάθει ἀπὸ τὴ μητέρα του, γιατὶ ἡ Τουρκάλα τὸν ἔβρισε ἔτσι. Τότε ἡ μητέρα του ἀναγκάσθηκε  νὰ τοῦ πεῖ ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὴ χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ καταγωγή τους καὶ ὅτι τὸ χριστιανικό του ὄνομα ἦταν Νικήτας.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ στὸν ἐσωτερικὸ κόσμο τοῦ Νικήτα ἄρχισε μία ἐπανάσταση. Αὐτὸ ποὺ τὸν ἀπασχολοῦσε συνέχεια ἦταν μὲ ποιὸ τρόπο θὰ ἐπέστρεφε στὴν πατρώα πίστη καὶ εὐσέβεια. Καὶ ὁ Θεὸς ἄρχισε νὰ οἰκονομεῖ τὰ πράγματα. Ὁ Νικήτας ἔλαβε τὶς ἀποφάσεις του. Μπῆκε σὲ ἕνα καΐκι καὶ ἔφθασε στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ κατ’ ἄλλους στὴ Χίο. Στὸ Ἅγιον Ὄρος ὁ δωδεκάχρονος νέος ἔμεινε ἐπὶ μία τετραετία καὶ ὠφελήθηκε πολὺ ἀπὸ τὴ συναναστροφή του μὲ μοναχούς.

Στὴ συνέχεια ἀναχώρησε γιὰ τὴ Χίο. Ὁδήγησε τὰ βήματά του στὴ Νέα Μονὴ τῆς Χίου καὶ ἐκεῖ ἀνέφερε στὸν ἡγούμενο τὶ ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ. Ὁ ἡγούμενος τὸν ἔστειλε τότε στὸν Ἅγιο Μακάριο τὸν Νοταρᾶ, ἀπὸ τὶς μεγάλες μορφὲς τῶν Κολλυβάδων, καὶ σ’ αὐτὸν ὁ Νικήτας ἐξομολογήθηκε καὶ καθημερινὰ ὡρίμαζε πνευματικὰ προετοιμάζοντας τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸ μαρτύριο.

Ἔτσι, κάποια στιγμή, ὅταν κατέβηκε στὴ Χώρα καὶ εὑρέθηκε ἐνώπιον τοῦ ἀγᾶ, ὁμολόγησε μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία καὶ γενναιότητα τὴν πίστη του στὸν Χριστό. Ἀμέσως ἀκολούθησε ἡ σύλληψή του, ὁ ἐγκλεισμὸς στὴ φυλακὴ καὶ τὰ φρικτὰ βασανιστήρια. Τελικά, τὸ μανιασμένο πλῆθος τὸν ὁδήγησε στὴ θέση Κάτω Αἰγιαλὸς τῆς Χίου, ὅπου ἦταν μετόχι τῆς μονῆς Ἰβήρων. Ἐκεῖ ἕνας Τοῦρκος ποὺ ὀνομαζόταν Κριμλῆς, ἀπέκοψε μὲ μανία τὴν τίμια κεφαλὴ τοῦ Νεομάρτυρος Νικήτα, τὸ 1792.
Οἱ Τοῦρκοι ἐπέταξαν τὸ ἱερὸ λείψανο σὲ ἀκάθαρτο τόπο, ἀλλὰ τὸ σκήνωμα τοῦ Νεομάρτυρος παρέμεινε καθαρὸ καὶ λευκό. Τέλος, τὸ ἔρριψαν στὴ θάλασσα καὶ διασώθηκαν, χάρη στὴν εὐλάβεια τῶν Χριστιανῶν, τεμάχια ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἡ τίμια κάρα τοῦ Νεομάρτυρος Νικήτα ποὺ φυλάσσεται μὲ εὐλάβεια στὴν ἱερὰ μονὴ Ἰβήρων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Εἶναι ἄγνωστο ἀπὸ ποῦ καταγόταν ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Μεθόδιος, ὁ ὁποῖος ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὑπῆρξε κατ’ ἀρχὰς μὲν Ἐπίσκοπος τοῦ ἐν Λυκίᾳ Ὀλύμπου, ἔπειτα δὲ Ἐπίσκοπος Τύρου (τῆς Φοινίκης), κατ’ ἄλους δὲ Ἐπίσκοπος Φιλίππων τῆς Μακεδονίας. Τὸ ἀναφερόμενο ὅτι διετέλεσε Ἐπίσκοπος Πατάρων εἶναι ἀναληθές, προελθὸν ἐκ τοῦ περὶ Ἀναστάσεως διαλόγου του, ὁ ὁποῖος ἔλαβε χώρα στὰ Πάταρα. Διαπρεπὴς ἀρχιερεὺς καὶ πλατωνικὸς φιλόσοφος, διακρινόταν γιὰ τὴν ἐμμονή του στὴν πίστη καὶ τὴν παράδοση καὶ κατατάσσεται στοὺς κορυφαίους θεολόγους τῆς ἐποχῆς του, ἀγωνισθεὶς σφοδρῶς κατὰ τοῦ Ὠριγένους καὶ τῶν ὀπαδῶν αὐτοῦ. Κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν κηρυχθέντα διωγμό, συνελήφθη καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο, τὸ 311 μ.Χ., στὴ «Χαλκίδα τῆς Ἑλλάδος καὶ οὐχὶ τῆς Συρίας», κατὰ νεώτερες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες. Κατ’ ἄλλους, ἀσθενῶν, ἐφονεύθη διὰ μαχαίρας ὑπὸ ὑπηρέτου, τὸν ὁποῖο οἱ Ὠριγενιστὲς εἶχαν δώσει σὲ αὐτόν. Ὁ ὑμνογράφος Θεοφάνης στὸν ἑορταστικὸ Κανόνα τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου (Ὠδὴ Γ’, τροπ. 1) ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς ἐπὶ τοῦ προκειμένου γιὰ τὸν Μεθόδιο: «Ἐπιπολάζουσαν ἰδών, τὴν Ὠριγένους ἀπάτην, ὡς ὑπάρχων ἄριστος ποιμήν,  τῷ θείῳ πυρὶ συντόμῳ ἔφλεξας, πᾶσαν ἐκείνου τὴν ἀχλύν, τὴν ἀπαστράπτουσαν αἴγλην, ἅψας τῆς σοφίας σου, θεόληπτε». Γιὰ τὸ μαρτυρικό του θάνατο ἐκφράζεται (Ὠδὴ Α’, τροπ. 3) κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο: «Στέφει τοῦ μαρτυρίου, ἱερωσύνης τε μύρῳ, παμμάκαρ κοσμούμενος, δι’ ἀμφοτέρων ἤστραψας, ὅθεν τῆς ἀληθεστάτης, καὶ θεοειδοῦς κληρουχίας τετύχηκας».

Ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Πατάρων ποὺ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἑορτάζεται τὴν 20^η Ἰουνίου, ὅταν τελεῖται «ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Μεθοδίου ἐπισκόπου Πατάρων», πρόκειται δὲ γιὰ τὸν Ἅγιο Μεθόδιο Ὀλύμπου.

Τὸ συγγραφικὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Μεθοδίου ὑπῆρξε πλουσιώτατο, τὸ σπουδαιότερο δὲ ἔργο του, τὸ ὁποῖο ἀναδεικνύει καὶ ἀξιόλογο ποιητή, εἶναι τὸ ἀσκητικοῦ καὶ ἠθικοῦ περιεχομένου «Συμπόσιον τῶν δέκα παρθένων ἢ περὶ ἁγνείας».
Ἄλλα ἔργα εἶναι «Περὶ τοῦ αὐτεξουσίου», «Περὶ ἀναστάσεως» ἢ «Ἀγλαοφῶν». Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ ἔργα του εἶναι: «Περὶ τῶν γενητῶν», «Ἑρμηνευτικαὶ πραγματεῖαι», «Περὶ βίου», «Ἐκ τῶν κατὰ Πορφυρίου» καὶ ἄλλα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείαν μέθοδον, τῆς εὐσεβείας, ἐθησαύρισας, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς Ἱεράρχης καὶ Μάρτυς Μεθόδιε· σὺ γὰρ σοφίας τὸν πλοῦτον δρεψάμενος, ἀθλητικῶς τὸ σὸν τάλαντον ηὔξησας· Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς πυρσὸν κτησάμενος τὴν θείαν γνῶσιν, ἐν ἀθλήσει ἔφανας, μυσταγωγὲ τῶν ὑπὲρ νοῦν, καταφαιδρύνων τοὺς ψάλλοντας· χαίροις ἐκφάντωρ τοῦ Λόγου Μεθόδιε.

Μεγαλυνάριον.
Εὔσημος κιθάρα καὶ μελουργός, θείων διδαγμάτων, ἀνεδείχθης Ἱερουργέ· ὅθεν καὶ τῷ ξίφει, τμηθείς σου τὸν αὐχένα, ἀπέτεμες τὴν πλάνην, Πάτερ Μεθόδιε.

Κατάθεσις ἱερῶν λειψάνων τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀνδρέου, Θωμᾶ καὶ Λουκᾶ, τοῦ Μάρτυρος Λαζάρου καὶ τοῦ Προφήτου Ἐλισαίου 

Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Πορφυρογέννητου (913 – 959 μ.Χ.) ἐδηλώθη σὲ αὐτὸν ὅτι σὲ κάποια σημεῖα τῆς Πόλεως κρύπτονται ἐσθῆτες τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἔτσι, ἀφοῦ τὶς ἀνέλαβε, τὶς ἀποθησαύρισε στὸ ναὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ὅσιοι δύο ἐρημίτες ἀσκητές 

Οἱ Ὅσιοι αὐτοὶ ἐκοιμήθησαν μὲ εἰρήνη στὴν ἔρημο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι Ἰννᾶς, Πιννᾶς καὶ Ριμμᾶς οἱ Μάρτυρες 

Ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰννᾶ, Πιννᾶ καὶ Ριμμᾶ τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν 20^η Ἰανουαρίου ὅπου καὶ ἡ μνήμη τους. Στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1567 ἡ μνήμη αὐτῶν τιμᾶται καὶ σήμερα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Σιλβέριος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Ρώμης 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Σιλβέριος εἶναι ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές. Διαδέχθηκε τὸ ἔτος 536 μ.Χ. τὸν Πάπα Ἀγαπητὸ ποὺ ἀπέθανε στὴν Κωνσταντινούπολη. Περιέπεσε στὴν ὀργὴ τῆς αὐτοκράτειρας Θεοδώρας, διότι ἀρνιόταν νὰ ἀκυρώσει τὴν ὑπὸ τοῦ Ἀγαπητοῦ γενόμενη καθαίρεση ὡς αἱρετικοῦ τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἀνθίμου, προστατευόμενου τῆς Θεοδώρας. Ἔτσι, ἀφοῦ ἐπείσθη ὁ Βελισσάριος, ποὺ τότε εὑρισκόταν στὴ Ρώμη, στὶς ραδιουργίες τῆς Θεοδώρας καὶ τὴ συκοφαντία τοῦ διακόνου Βιγιλίου ὅτι ὁ Ἅγιος Σιλβέριος ἦταν φίλος τῶν Γότθων, ἐξόρισε τὸν Ἅγιο στὰ Πάταρα τῆς Λυκίας καὶ ἀντ’ αὐτοῦ ἐγκατέστησε στὸ θρόνο τῆς Ρώμης τὸν Βιγίλιο. Ὁ Ἅγιος ἀνακλήθηκε τῆς ἐξορίας ἀπὸ τὸν Ἰουστινιανό, ὁ ὁποῖος ἐπληροφορήθηκε περὶ τῆς πλεκτάνης, ἀλλὰ ὁ Βιγίλιος κατόρθωσε νὰ ἐξορισθεῖ καὶ πάλι ὁ Ἅγιος στὸ νησὶ Παλμαρία ποὺ βρίσκεται ἀνατολικὰ τῆς Κορσικῆς. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος ἀπέθανε ἀπὸ τὴν πείνα,  τὸ 538 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ναούμ

Ὁ Ὅσιος Ναοὺμ ἦταν μαθητὴς τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κυρίλλου καὶ Μεθοδίου, ποὺ διέδωσαν κατὰ τὸ 886 μ.Χ. τὸ Χριστιανισμὸ στοὺς Σλάβους, συνήργησε δὲ καὶ αὐτὸς στὴ διάδοση τῆς πίστεως. Ἵδρυσε τὴ φερώνυμη μονὴ στὴ λίμνη τῆς Λυχνιδοῦ (Ἀχρίδος) καὶ ἐκοιμήθηκε ὁσιακὰ μετὰ ἀπὸ μύριες διώξεις καὶ κακουχίες τῶν Φράγκων κληρικῶν καὶ τῶν Γερμανῶν στρατιωτῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς Ἐπίσκοπος Πολὸκ τῆς Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Μηνᾶς ἔζησε στὴ Ρωσία καὶ ἐξελέγη, τὸ 1105, Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Πολὸκ τῆς Ρωσίας. Ἀσκήτεψε στὴ μονὴ τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 1116.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Γκλὲμπ πρίγκιπας τοῦ Βλαδιμήρ

Ὁ Ἅγιος Γκλέμπ, ποὺ ὀνομάσθηκε κατὰ τὴ βάπτισή του Γεώργιος, ἔζησε κατὰ τὸν 12^ο αἰώνα μ.Χ. Ἦταν ὁ νεώτερος υἱὸς τοῦ ἡγεμόνος Ἀνδρέου Μπογκολιούμπσκϊυ († 4 Ἰουλίου) καὶ ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἐπιδόθηκε στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου, τὴ φιλανθρωπία, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν προσευχή. Ἐκοιμήθηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία (19 ἐτῶν), τὸ 1174, καὶ ἐνταφιάσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Βλαδιμίρ. Θεωρεῖται θαυματουργὸς καὶ προστάτης τῆς πόλεως τοῦ Βλαδιμίρ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Κάλλιστος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως 

Ὁ Ἅγιος Κάλλιστος ἐγεννήθηκε περὶ τὰ τέλη τοῦ 13^ου αἰῶνος μ.Χ. καὶ προγυμνάσθηκε στὸ μοναχικὸ βίο καὶ τὴ θεωρία τοῦ ἡσυχασμοῦ στὴ Σκήτη τοῦ Μαγουλᾶ. Ἐδῶ συναντήθηκε μὲ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο τὸ Μετεωρίτη, τὸν ὁποῖο ἐβοήθησε νὰ κτίσει τὸ μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στὰ Μετέωρα. Ἐμφορούμενος ἀπὸ πνεῦμα συνέσεως, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης ὁ μοναχὸς Κάλλιστος, ἔγινε μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτου, τὸ βίο τοῦ ὁποίου καὶ συνέγραψε.

Ἡ ἐμφύλια διαμάχη ποὺ εἶχε ξεσπάσει στὸ Βυζάντιο μεταξὺ αὐτοκρατόρων προξένησε μεγάλες συμφορὲς σὲ ὅλη τὴν ἐπικράτεια τῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἐρήμωση τόσο τῶν νησιῶν ὅσο καὶ τῶν μικρῶν πόλεων ἐξαιτίας τῶν ληστρικῶν ἐπιδρομῶν καὶ τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων διόγκωσε τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωση.

Τὸ 1342, ἡ Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους συγκροτεῖ ἐπιτροπὴ εἰρηνεύσεως καὶ συνδιαλλαγῆς, τὴν ὁποία στέλνει στὴν Κωνσταντινούπολη, προκειμένου νὰ συμφιλιώσει τοῦ αὐτοκράτορες τοῦ Βυζαντίου Ἰωάννη Καντακουζηνὸ (1347 – 1354) καὶ Ἰωάννη Παλαιολόγο (1341 – 1391). Ἡγετικὴ φυσιογνωμία αὐτῆς τῆς ἐπιτροπῆς ἦταν ὁ ἐνάρετος ἱερομόναχος Κάλλιστος, ποὺ ἐντυπωσίασε, παρὰ τὸ ἀτελέσφορο τῆς εἰρηνευτικῆς προσπάθειας, τοὺς ἀντιμαχόμενους βασιλεῖς. Ἀργότερα ὁ ἱερομόναχος Κάλλιστος διόρίζεται ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα μέλος τῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἀντιαιρετικοῦ κατὰ τῶν Βογομίλων ἀγώνα, τὴν κακόδοξη διδασκαλία τῶν ὁποίων ἀνέκοψε στὰ πρῶτά της βήματα.

Μετὰ τὴν παραίτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰσιδώρου, τὸν οἰκουμενικὸ θρόνο κόσμησε ὁ ἁγιορείτης ἱερομόναχος Κάλλιστος, ὕστερα ἀπὸ πρόταση τοῦ αὐτοκράτορος Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ. Στὶς 10 Ἰουνίου τοῦ 1350 γίνεται ἡ ἐκλογὴ καὶ ἡ ἐνθρόνιση τοῦ Ἁγίου Καλλίστου Α’, ποὺ ἐπατριάρχευσε ὥς τὸ 1353, ὁπότε, ἀπεκδύθηκε ἑκουσίως τὸ πατριαρχικὸ ἀξίωμα καὶ ἔζησε ἀρχικὰ στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μάμαντος, στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Καντακουζηνὸς ἐζήτησε ἐπίσημα τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ἁγίου στὸν πατριαρχικὸ θρόνο. Ὁ Πατριάρχης Κάλλιστος ὅμως, θεματοφύλακας τῆς ὀρθῆς πίστεως καὶ νομιμότητος, ἀποποιήθηκε τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ μετέβη στὴν Τένεδο.

Ἀξιομνημόνευτη πατριαρχικὴ πράξη κατὰ τὸ διάστημα τῆς πρώτης πατριαρχείας τοῦ Ἁγίου Καλλίστου εἶναι ἡ ἔκδοση σιγιλίου, τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1350, κατὰ τῶν προστρεχόντων στοὺς μάγους, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν ἐκφυλιστικὴ πνευματικὴ κατάσταση τοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε τὴν ἀρχή της στὴν πνευματικὴ ἔνδεια τοῦ κλήρου.

Τὸ Δεκέμβριο τοῦ 1351 ὁ Ἅγιος, προκειμένου νὰ προστατέψει τὴν πνευματικὴ ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας, συγκάλεσε τοπικὴ Σύνοδο στὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ καταδίκασε τὶς κακοδοξίες τῶν ἀντιησυχαστῶν Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου καθὼς καὶ τοὺς πρεσβεύοντες τὶς ἴδιες δοξασίες μητροπολίτες Ἐφέσου καὶ Γάνου. Τὸ 1352 δὲν ἐδίστασε νὰ ἀφορίσει τὸ Σερβικὸ Πατριαρχεῖο, ποὺ εἶχε παράνομα συσταθεῖ ἀπὸ τὸ Σέρβο ἡγεμόνα Στέφανο Δουσάν, προκειμένου νὰ κρατήσει ἑνωμένη τὴν Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία.

Μετὰ τὴν ἑκούσια ἀπομάκρυνση τοῦ Ἁγίου Καλλίστου ἀπὸ τὸν οἰκουμενικὸ θρόνο, ὁ αὐτοκράτορας Ἰωάννης Καντακουζηνὸς συγκάλεσε Σύνοδο, ποὺ ἐκήρυξε ἔκπτωτο τὸν Κάλλιστο καὶ ἐξέλεξε στὸν οἰκουμενικὸ θρόνο τὸ Μητροπολίτη Ἡρακλείας Φιλόθεο Κόκκινο (1353 – 1354).

Ἡ εἴσοδος στὴν πρωτεύουσα, τὸ Νοέμβριο τοῦ 1354, δυνάμεων φιλικὰ προσκείμενων στὸν αὐτοκράτορα Ἰωάννη Ε’ Παλαιολόγο, ἐσήμανε οὐσιαστικὰ τὸ τέλος τοῦ ἐμφυλίου πολέμου καὶ τὴν ἄνοδο, τὸ χειμώνα τοῦ 1355, στὸν οἰκουμενικὸ θρόνο, γιὰ δεύτερη φορά, τοῦ Ἁγίου Καλλίστου. Κατὰ τὸ χρονικὸ διάστημα τῆς δεύτερης πατριαρχείας του ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦν: α) ἡ ἔκδοση συνοδικοῦ τόμου, ποὺ ἀπαγόρευε τὰ συνοικέσια ἀνάμεσα σὲ μικρὰ παιδιά, καὶ β) ἡ μείζονος σημασίας πατριαρχικὴ διδασκαλία πρὸς τοὺς Βουλγάρους ἱερεῖς καὶ μοναχούς, ποὺ ἐβάπτιζαν κακῶς, μὲ μία μόνο κατάδυση καὶ ραντισμό, ἐνῶ τὸ Ἅγιο Μύρο ἀντικαθιστοῦσαν μὲ Μύρο ἀπὸ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καὶ τοῦ Ἁγίου Βαρβάρου.

Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεύτερης πατριαρχείας τοῦ Ἁγίου, ἱδρύθηκαν τὰ μοναστήρια Παντοκράτορος καὶ Σίμωνος Πέτρας στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Τὸ τέλος τοῦ ἐμφύλιου σπαραγμοῦ στὴ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία δὲν ἔφερε καὶ τὴν εἰρήνη στὴν ἐπικράτειά της. Ἡ ἡμισέληνος ὡς δρέπανο θανάτου ἐθέριζε τὰ στάχυα τῆς Ὀρθοδοξίας στὰ καλλίκαρπα μέρη τοῦ Ἕβρου.Οἱ Τοῦρκοι, ποὺ ἦλθαν ὡς σύμμαχοι τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ στὰ Βαλκάνια, ἔφτιαξαν ἰσχυρὰ προγεφυρώματα στὴ Θράκη καὶ μὲ ἕδρα τὸ Διδυμότειχο, τὴν Ἀδριανούπολη καὶ τὴ Φιλιππούπολη κατέστρεφαν τὴν ὕπαιθρο χώρα, ἐφαρμόζοντας συστηματικὰ μέτρα ἐποικισμοῦ. Ἡ ἀντιμετώπιση αὐτῆς τῆς καταστάσεως ἀπαιτοῦσε τὴ συνένωση τῶν χριστιανικῶν δυνάμεων τῆς Βαλκανικῆς. Ὁ Ἅγιος Κάλλιστος ἡγήθηκε μιᾶς αὐτοκρατορικῆς πρεσβείας πρὸς τὴν ἡγεμόνα τῶν Σέρβων Ἐλισάβετ, μὲ ἀντικειμενικὸ σκοπὸ τὴ συμμαχία τῶν Σερβικῶν καὶ τῶν Βυζαντινῶν δυνάμεων, γιὰ νὰ ἀναχαιτισθεῖ ὁ τουρκικὸς ἐπεκτατισμὸς στὴ Θράκη.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ἡ συνοδεία του, ἀφοῦ προσκύνησαν στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔφτασαν στὴν πόλη τῶν Σερρῶν στὶς ἀρχὲς Ἰουνίου τοῦ 1364, ὅπου τοὺς ὑποδέχθηκε φιλόφρονα ἡ ἡγεμονίδα τῶν Σέρβων Ἐλισάβετ. Ὅμως, ὁ Πατριάρχης Κάλλιστος Α’ ἀσθένησε ἀπὸ λοιμώδη νόσο καὶ ἐτελείωσε τὸ βίο του ἀπρόοπτα στὴν πόλη τῶν Σερρῶν.

Ἡ θλιβερὴ εἴδηση τοῦ ἀπρόοπτου τέλους τῆς ζωῆς τοῦ Πατριάρχου διέτρεξε τὰ ὅρια τῆς αὐτοκρατορίας. Ἐπιτροπὲς ἀπὸ τὰ σπουδαιότερα μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μάλιστα τῆς Λαύρας, ἦρθαν στὶς Σέρρες καὶ ἐζήτησαν ἀπὸ τὴν Ἐλισάβετ τὸ σκήνωμα τοῦ Ἁγίου προκειμένου νὰ τὸ μεταφέρουν στὴ μητρόπολη τοῦ Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ, τὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἡ ἡγεμονίδα τῶν Σέρβων δὲν ἐκάμφθηκε ἀπὸ τὶς παρακλήσεις τῶν μοναχῶν, λέγοντάς τους πὼς θὰ κρατήσει τὸ ἅγιο λείψανό του, γιὰ νὰ ἔχει ἡ ἴδια καὶ ἡ πόλη τῶν Σερρῶν τὴν ἁγία του προστασία.
Ἡ ἡγεμόνας Ἐλισάβετ ἐνταφίασε μὲ μεγαλοπρέπεια τὸν Πατριάρχη στὴ Μητρόπολη τῶν Σερρῶν.
Ἀσφαλεῖς ἐνδείξεις βεβαιώνουν πὼς τὸ μεγαλοπρεπὲς παρεκκλήσι, ἀριστερὰ τῆς εἰσόδου τοῦ Ἱεροῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Θεοδώρων, στεγάζει τὸν τάφο τοῦ Ἁγίου Καλλίστου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας

Ὁ Ὅσιος Νικόλαος Καβάσιλας ἐγεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη κατὰ τὸ 1322 ἢ 1323 καὶ τὸ πατρικὸ ἐπώνυμό του ἦταν Χαμαετός. Ἡ ἐπιφανὴς οἰκογένειά του, προερχόμενη πιθανῶς ἀπὸ τὴν Ἤπειρο, ἀνέδειξε πολλὲς ἀξιόλογες προσωπικότητες ἀπὸ τὸν 14^ο αἰώνα καὶ ἔπειτα.

Ἡ Θεσσαλονίκη ἦταν αὐτὴ τὴν ἐποχὴ «μητρόπολις τῆς φιλοσοφίας», ὅπως παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Νικόλαος στὸ Ἐγκώμιό του στὸν Ἅγιο Δημήτριο, καὶ διακρινόταν γιὰ τὶς ἀξιόλογες σχολές της. Τοῦτο ὅμως δὲν ἀπέτρεψε τὸν Νικόλαο ἀπὸ τὸ ν’ ἀναχωρήσει, ἔφηβος ἀκόμη, στὴν Κωνσταντινούπολη γιὰ συνέχιση τῶν σπουδῶν του. Στὶς σπουδές του συμπεριέλαβε τὴ ρητορική, τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ τὴ θεολογία.

Κατὰ τὴν ἔναρξη τοῦ ἐμφυλίου πολέμου φαίνεται ὅτι ὁ Ὅσιος, λόγῳ νεαρῆς ἡλικίας, δὲν ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος. Τὸ ἑπόμενο ὅμως ἔτος (1342) ἀπεφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ γενέτειρά του, ὅπου εὑρέθηκε σὲ μία διάσπαση χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τῆς πρωτεύουσας. Οἱ ταραχὲς τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶχαν δώσει τὴν ἀφορμὴ τῆς κινητοποιήσεως τῶν δυνάμεων στὰ μεγάλα ἀστικὰ κέντρα. Στὴ Θεσσαλονίκη οἱ εὐγενεῖς ἐτάχθηκαν στὸ πλευρὸ τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ, ἐνῶ ὁ λαός, συγκινούμενος πάντοτε ἀπὸ τὸ δράμα μιᾶς χήρας βασίλισσας καὶ ἑνὸς ἀνήλικου διαδόχου, τῶν ὁποίων κινδυνεύουν τὰ δίκαια, ἐτάχθηκε μὲ τὸ μέρος τοῦ Ἰωάννου Παλαιολόγου. Τὰ αἰσθήματα αὐτὰ τοῦ λαοῦ ὑπὲρ τοῦ νομίμου βασιλέως ἐκμεταλεύθηκαν μερικοὶ φιλόδοξοι δημοκόποι, οἱ ὁποῖοι ἐχρησιμοποίησαν τοὺς Ζηλωτές, γιὰ νὰ τὸν ξεσηκώσουν σὲ ἐπανάσταση.

Ἔτσι, ὅταν ὁ Καντακουζηνὸς ἐζήτησε τὴ βοήθεια τοῦ ἀναποφάσιστου διοικητοῦ τῆς πόλεως Θεοδώρου Συναδηνοῦ, οἱ Ζηλωτές, μὲ ὑψωμένο τὸ σύμβολο τοῦ σταυροῦ, ἐπαναστάτησαν καὶ μετὰ τρεῖς ἡμέρες σφαγῶν καὶ λεηλασιῶν κατέλαβαν τὴν ἐξουσία τὸν Ἰούλιο τοῦ 1342, ἐνῶ ὁ Συναδηνὸς μὲ 1.000 εὐγενεῖς κατέφυγε στὸ Γυναικόκαστρο.

Ἡ ἀπομόνωση τῆς πόλεως ὁδήγησε τὴ μεγάλη πλειονότητα τῶν κατοίκων της νὰ ζητήσει συμβιβασμὸ μὲ τὸν Καντακουζηνὸ καὶ τὸ 1345 στάλθηκε στὸν ἀντιπρόσωπό του στὴ Βέροια ἐπιτροπὴ ἀποτελούμενη ἀπὸ τὸν Νικόλαο Καβάσιλα καὶ τὸν Γεώργιο Φαρμάκη.

Μετὰ τὴν ἐπικράτηση τοῦ Καντακουζηνοῦ, τὸ 1347, ὁ Νικόλαος προσκλήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ τὸν Δημήτριο Κυδώνη, προφανῶς κατ’ ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορος, καὶ ἔκτοτε ἀρχίζει τὸ πολιτικό του στάδιο ποὺ δὲν φαίνεται νὰ κράτησε περισσότερο ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια. Ὁ αὐτοκράτορας ἐξετίμησε τόσο πολὺ τὶς ἰκανότητες τοῦ νέου, ὥστε τὸν κατέστησε μαζὶ μὲ τὸν Κυδώνη κύριο σύμβουλό του.

Ἐξ ἄλλου, ὑπῆρχε ἡ ἀγαθὴ συγκυρία ὅτι ὁ νέος Πατριάρχης Ἰσίδωρος (1347 – 1349) ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους διδασκάλους του στὴ Θεσσαλονίκη. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1347, μαζὶ μὲ ἄλλους συνόδευσε τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ στὸ ταξίδι του πρὸς τὴ Θεσσαλονίκη γιὰ τὴν ἐνθρόνιση, ἀλλὰ δὲν ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς Ζηλωτές. Ἔτσι ἀπεχώρησαν μαζὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Καβάσιλας ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη. Εἶναι πιθανὸν ὅτι ἀργότερα συνόδευσε τὸν Καντακουζηνὸ κατὰ τὴν ἐκστρατεία του ποὺ ἔθεσε τέρμα στὴν ἀνταρσία τῶν Ζηλωτῶν (1350).

Μετὰ τὸ 1354, ὁ Καβάσιλας ἀσχολήθηκε μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ θέματα στὸ πλευρὸ τοῦ Πατριάρχου Φιλοθέου (1353 – 1355, 1364 – 1376). Τὸ 1362, ἐπέστρεψε στὴ Θεσσαλονίκη, ὅπου προσπάθησε νὰ θέσει ὑπὸ ἔλεγχο μέρος τῆς περιουσίας του, ποὺ εἶχε ἀπομείνει μετὰ τὶς ἁρπαγὲς τῶν Ζηλωτῶν καὶ τῶν Σέρβων. Μόλις ἔφθασε ἐκεῖ, ἐπληροφορήθηκε τὸν πρόσφατο θάνατο τοῦ πατέρα του, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ἔζησε τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου τοῦ πατέρα του, καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ἔζησε τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου τοῦ θείου του Νείλου, Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης. Ἡ μητέρα του ἔπειτα εἰσῆλθε ως μοναχή στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Θεοδώρας.

Δὲν εἶναι γνωστὸ ἂν ὁ Ὅσιος Νικόλαος εἶχε λάβει ἱερατικὴ χειροτονία, ἂν καὶ οἱ γνώσεις του καὶ ὁ τρόπος ἐκφράσεως στὰ δύο κύρια συγγράμματά του προϋποθέτουν κληρικὴ ἰδιότητα. Φυσικὰ στηρίζεται σὲ σύγχυση ἡ παλαιὰ καὶ νέα ἄποψη ὅτι διετέλεσε Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ὀφειλόμενη κυρίως στὸ γεγονὸς ὅτι καὶ ὁ θεῖος του Νεῖλος ἔφερε ὡς κοσμικὸς τὸ ὄνομα Νικόλαος. Ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ θεωρηθεῖ βέβαιο εἶναι ὅτι ἦταν μοναχός, πιθανῶς ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς εἰσόδου τῆς μητέρας του στὸ μοναχικὸ βίο, ποὺ συμπίπτει μὲ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ δεύτερη ἄνοδο τοῦ Φιλοθέου στὸν Πατριαρχικὸ θρόνο. Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη τοῦ βίου του ἐζοῦσε στὴ μονὴ τῶν Μαγγάνων καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, περὶ τὸ 1392.

Ὁ Γεώργιος Σχολάριος παρατήρησε ὅτι τὰ ἔργα τοῦ Ὁσίου Νικολάου Καβάσιλα εἶναι ἕνα στολίδι: «κόσμος εἰσὶ τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ». Διακρινόταν δὲ γιὰ τὴ γνησιότητα τοῦ θρησκευτικοῦ φρονήματος τὸ ὁποῖο προβάλλουν, τὴ θέρμη καὶ τὸ βάθος τῆς πίστεως.

Τὸ πρῶτο ἀπὸ αὐτὰ φέρει τὸν τίτλο Ἑρμηνεία τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἡ Θεία Λειτουργία γιὰ τὸν Ὅσιο, ὅπως γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἡ θυσία τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὁ δὲ Χριστὸς εἶναι συγχρόνως θύτης, θύμα, προσδεχόμενος. Ἀπὸ αὐτὸ ξεκινᾶ γιὰ νὰ τονίσει ὄτι ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ βασικὴ ὁδὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ μεταποίηση τοῦ κόσμου.

Στὸ ἔργο Περὶ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς προσφέρει μία ἀνατομία τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τὴν ὁποία τοποθετεῖ στὰ πλαίσια τῆς Ἐνανθρωπήσεως, συνεχιζόμενης καὶ ἐπαναλαμβανόμενης στὰ τρία βασικὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Στὸ πρῶτο βιβλίο, ἡ πνευματικὴ ζωὴ ὁρίζεται ὡς ζωὴ ἐν Χριστῷ καὶ δηλώνεται ὅτι ἐξαρτᾶται ἀπὸ δύο παράγοντες, τὸν θεῖο καὶ τὸν ἀνθρώπινο. Ἡ προσφορὰ τοῦ θείου παράγοντος, πραγματοποιούμενη διὰ τῶν τριῶν μυστηρίων ποὺ ἀποτελοῦν ἐπέκταση καὶ πολλαπλασιασμὸ τοῦ ἑνιαίου μυστηρίου τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἐξετάζεται στὰ τρία ἑπόμενα βιβλία, δεύτερο (βάπτισις, λουτρό), τρίτο (χρίσμα, μύρο) καὶ τέταρτο (θεία εὐχαριστία, τράπεζα). Στὸ πέμπτο βιβλίο, ως παράρτημα, ἀναπτύσσεται ὁ συμβολισμὸς τῶν ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ καὶ στὸ πρόσθετο τμῆμα του ἐξηγεῖται ἡ ἀρχὴ τῆς συνεργίας τῶν δύο παραγόντων. Ἡ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τῆς νοήσεως καὶ τῆς βουλήσεως ἐξετάζεται στὰ δύο τελευταῖα βιβλία,  ἕκτο καὶ ἕβδομο.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας συνέγραψε καὶ ἄλλα φιλοσοφικά, ἑρμηνευτικὰ καὶ κοινωνικὰ κείμενα, πανηγυρικοὺς λόγους, ἐπιστολὲς καὶ ἐπιγράμματα.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀνακομιδὴ Τιμίων Λειψάνων Ἁγίου Γουρία Ἀρχιεπισκόπου Καζάν

Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Γουρία, Ἀρχιεπισκόπου Καζάν, τιμᾶται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὴν 5^η Δεκεμβρίου. Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακομιδῆς τῶν τιμίων λειψάνων του.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Μοντένᾳ» ἐν Ρωσία 

Ἡ ἱερὴ εἰκόνα τῆς Θεομήτορος, στὴν ὁποία ἡ Παναγία διακρίνεται ὁλόσωμη, ἔχει δύο προσωνύμια: πρῶτον, τῆς Μοντένα, τῆς Ἰταλικῆς πόλεως ἀπὸ τὴν ὁποία τὸ 1717 ὁ Ρῶσος στρατηγὸς Βόρις Πέτροβιτς Σερεμέτιεφ τὴν πῆρε γιὰ νὰ τὴ μεταφέρει στὴν πατρίδα του, καὶ δεύτερον, τοῦ Κοζίνο, δηλαδὴ τῆς ὁμωνύμου κωμοπόλεως στὰ περίχωρα τῆς Μόσχας, ὅπου φυλάσσεται.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Λεόντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Βεσπασιανοῦ (69 – 79 π.Χ.). Καταταγεὶς στὸ στράτευμα, διακρινόταν γιὰ τὸρ ρωμαλέο καὶ μεγαλοπρεπὲς παράστημα, τὴ γεναιότητα καὶ ἀνδρεία του. Ἕνεκα τῶν ἀρετῶν του ἀνῆλθε ταχέως τὶς στρατιωτικὲς βαθμίδες, γενόμενος στρατηγός. Διορισθεὶς στὴν Ἀφρική, διένεμε ἄφθονα ἀπὸ τὰ στρατιωτικὰ σιτηρέσια στοὺς φτωχοὺς Χριστιανούς, μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγετο καὶ ὁ ἴδιος, λατρεύων τὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό. Τὸ γεγονὸς τοῦτο πληροφορηθεὶς ὁ ἡγεμόνας τῆς Φοινίκης Ἀδριανός, ἀπέστειλε τὸν τριβοῦνο Ὕπατο μὲ δύο στρατιῶτες γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν Λεόντιο καὶ τὸν ὁδηγήσουν ἐνώπιόν του. Αὐτοί, ἀφοῦ ἦλθαν καὶ συναναστράφησαν μετὰ τοῦ Λεοντίου, ἐπείσθησαν ἀπὸ τοὺς λόγους του καὶ ἀσπάσθησαν τὸ Χριστιανισμό, καὶ ὁ Ὕπατος καὶ ὁ ἕνας ἐκ τῶν στρατιωτῶν, ὁ Θεόδουλος. Μαθόντες τὰ γενόμενα οἱ εἰδωλολάτρες, εἰδοποίησαν τὸν Ἀδριανό, ὁ ὁποῖος, ἀφιχθεὶς ἐκ Φοινίκης στὴν Τρίπολη, διέταξε τὴν σύλληψη αὐτῶν καὶ τὴν ἐνώπιόν του προσαγωγή τους. Καὶ τοὺς μὲν Ὕπατο καὶ Θεόδουλο, ἀφοῦ ἤλεγξε  γιὰ τὴν ἀνυπακοή τους, ἀποκεφάλισε, τὸν δὲ Λεόντιο, ἀφοῦ μάταια προσπάθησε νὰ ἐπαναφέρει στὴν εἰδωλολατρία, διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀνηλεῶς, νὰ τὸν κρεμάσουν καὶ νὰ καταξεσχίσουν τὶς σάρκες διὰ σιδηρῶν ὀνύχων καὶ νὰ τὸν ἐγκλείσουν στὴ φυλακή. Τὴν ἑπόμενη, καλέσας ἐκ νέου τὸν Λεόντιο καὶ μὴ δυνηθεὶς πάλι νὰ μεταπείσει αὐτόν, διέταξε τὴν κατόπιν σκληρῶν βασανιστηρίων θανάτωσή του. Ἔτσι, ἀφοῦ τὸν ἐξάπλωσαν στὴ γῆ καὶ τοῦ ἔδεσαν τεντωμένα τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια σὲ τέσσερις πασσάλους, τὸν ἐχτύπησαν μέχρι ποὺ παρέδωσε τὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Κύριο, περιβληθεὶς τὸν ἀμάραντο τοῦ μαρτυρίου στέφανο.
Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο «πέραν ἐν τῷ Μαρωδίῳ» καὶ στὸν εὐκτήριο οἶκο αὐτοῦ κοντὰ στὴν «Πόρτα τῆς Πηγῆς».

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας Πίστεως.
Ρώμην ἔνθεον, διεζωσμένος, ἐθριάμβευσας, ἐν τοῖς ἀγῶσιν, Ἀθλοφόρε τοῦ Σωτῆρος Λεόντιε· σὺ γὰρ ὡς λέων πρὸς ἄθλησιν ὥρμησας, καὶ πολεμίων τὸ κράτος κατέβαλες. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Τῶν τυράννων ᾔσχυνας, τὰς πονηρὰς ἐπινοίας, καὶ Ἑλλήνων ἤλεγξας, τὸ ἀθεώτατον σέβας· ἔλαμψας, θεογνωσίαν πᾶσιν ἀνθρώποις, δόγμασι, τῆς εὐσεβείας θεόφρον Μάρτυς. Διὰ τοῦτό σου τὴν μνήμην, τιμῶμεν πόθῳ, σοφὲ Λεόντιε.

Μεγαλυνάριον.
Δόξῃ διαπρέπων στρατηγικῇ, αἴγλῃ ἐλαμπρύνθης, ἐν Κυρίῳ ἀθλητικῇ· σὺ γὰρ τοῦ Σωτῆρος, τὸ ὄνομα δοξάσας, μεγαλομάρτυς ὤφθης, αὐτοῦ Λεόντιε.

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ Ποιμένας ὁ πέραν τοῦ ἄστεως

Ὁ Ὅσιος Πατέρας μας Λεόντιος ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά. Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Αἰθέριος ὁ Μάρτυρας ὁ ἐν Νικομηδείᾳ

Εἶναι ἄγνωστος ὁ τόπος καταγωγῆς τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Αἰθερίου. Ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Μαξιμιανοῦ (286 – 305 μ.Χ.). Συλληφθεὶς ὑπὸ τοῦ ἄρχοντος Ἐλευσίου γιὰ τὴν πρὸς τὸν Χριστὸ πίστη του καὶ ἀρνηθεὶς νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, ἐκάηκε μὲ πυρακτωμένα σίδερα στὰ ὦτα, ὥστε οἱ κόρες τῶν ὀφθαλμῶν του κατέπεσαν. Ἐδέθηκε στὴ συνέχεια ἐπὶ τροχοῦ, ἐκρεμάσθηκε διὰ χαλινοῦ ἀπὸ τὸ στόμα, κατακάηκε στὶς σάρκες μὲ ἀναμμένες λαμπάδες, καὶ ἀφοῦ τὸν ἐξάπλωσαν ἐπὶ πυρακτωμένης σχάρας, τὸν ἀποκεφάλισαν, τὸ 303 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἐλπίδιος ὁ Μάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἐλπίδιος ἐτελειώθηκε μαρτυρικὰ στὴ Γαλλία κατὰ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι δύο Μάρτυρες οἱ ἐν Κύπρῳ 

Οἱ δύο αὐτοὶ Μάρτυρες ἐμαρτύρησαν, ἀφοῦ τοὺς ἔκαψαν τοὺς πόδες. 

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἔρασμος 

Ὁ Ὅσιος Πατέρας Ἔρασμος ἐκοιμήθηκε εἰρηνικά. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ὁσίου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ἅγιοι Κυριακὸς καὶ Παύλα οἱ Μάρτυρες 

 Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κυριακὸς καὶ Παύλα ἐμαρτύρησαν, τὸ 305 μ.Χ., λιθοβολούμενοι στὴ Μάλαγα τῆς Ἰσπανίας ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.).

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Σύναξις Ἀρχιστρατήγου Μιχαὴλ ἐν τῷ Φόρῳ 

Ὁ ναὸς ἔκειτο πλησίον τοῦ Ἁγίου Ἰουλιανοῦ, κοντὰ στὸ Υσεμπερλῆ – Τὰς καὶ ἀνηγέρθηκε ὑπὸ τοῦ Ἀναστασίου τοῦ Θρακός.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ὅσιοι Γρηγόριος, Δημήτριος καὶ Καλόγηρος οἱ Ἀναχωρητές

Ὁ Ἐπίσκοπος Γρηγόριος, ὁ Διάκονος Δημήτριος καὶ ὁ Ἐρημίτης Καλόγηρος ἔζησαν περὶ τὰ τέλη τοῦ 5^ου αἰῶνος μ.Χ. Ἐξεδιώχθησαν ἀπὸ τὴ Βόρειο Ἀφρικὴ ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἀρειανοὺς καὶ κατέφυγαν στὴ Μεσίνα τῆς Ἰταλίας, κοντὰ στὴν περιοχὴ Φραγκάλατα, ὅπου ἐκήρυσσαν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐστερέωναν τοὺς Χριστιανοὺς στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκοιμήθησαν μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἀμάνδος Ἐπίσκοπος Μπορντὼ Γαλλίας

Ὁ Ἅγιος Ἀμάνδος, προικισμένος ἀπὸ τὸν Κύριο μὲ πνευματικὰ χαρίσματα, διετέλεσε διδάσκαλος τοῦ Ἁγίου Παυλίνου τῆς Νόλα († 22 Ἰουνίου), τὸν ὁποῖο καὶ ἐβάπτισε. Ἐξελέγη μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Δελφίνου († 24 Δεκεμβρίου), Ἐπισκόπου τῆς πόλεως Μπορντὼ τῆς Γαλλίας, ὡς Ἐπίσκοπος αὐτῆς, γιὰ νὰ παραιτηθεῖ, προκειμένου νὰ ἀσκητέψει, χάριν τοῦ Ἁγίου Σεβερίνου († 23 Ὀκτωβρίου). Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Σεβερίνου, ὁ Ἅγιος Ἀμάνδος ἐπανῆλθε καὶ πάλι στὸ θρόνο του καὶ ἐποίμανε μέχρι τῆς κοιμήσεώς του τὸ ποίμνιό του θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 431 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Φορτουνάτος ὁ Φιλόσοφος

Ὁ Ἅγιος Φορτουνάτος καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Βερσέϊλ τοῦ Πεδεμοντίου καὶ γιὰ τὴν ἁδρότατη παιδεία του ἐπονομάσθηκε Φιλόσοφος. Ἐξελέγη γιὰ τὴ φιλομάθεια καὶ εὐσέβειά του Ἐπίσκοπος στὴ Λομβαρδία, ἔπειτα δὲ ἀποσυρθεὶς στὴν πόλη Σὲλλ τῆς Γαλλίας, συνδέθηκε διὰ φιλίας μὲ τὸν Ἐπίσκοπο τῶν Παρισίων Ἅγιο Γερμανὸ († 1 Νοεμβρίου), καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 569 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ ἐν τοῖς Σπηλαίοις τοῦ Κιέβου 

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ἔζησε στὴ Ρωσία κατὰ τὸ 14^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Στὴ μονὴ τοῦ εἶχε ἀνατεθεῖ τὸ διακόνημα τοῦ Κανονάρχη. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. 
Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τὴ μνήμη του καὶ στὶς 28 Αὐγούστου, ἑορτὴ τῆς Συνάξεως τῶν Πατέρων τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ὁ Μυροβλήτης

Ὁ Ὅσιος Λεόντιος καταγόταν ἀπὸ τὸ Ἄργος τῆς Πελοποννήσου καὶ ἔζησε κατὰ τὸ β’ ἥμισυ τοῦ 16^ου αἰῶνος. Ἐγκαταλείψας τὸν κόσμο, ἀποσύρθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου παρέμεινε ἀσκούμενος μὲ αὐστηρότητα ἐπὶ ἑξήντα ὀκτὼ ἔτη, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων δὲν ἐξῆλθε οὔτε μία στιγμὴ ἀπὸ τὴ μονή. Ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ τοῦ προφητικοῦ χαρίσματος, μετὰ δὲ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του μύρο ἀνέβλυσε ἐκ τῶν ἱερῶν αὐτοῦ λειψάνων.
Ὁ Ὅσιος Λεόντιος ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μετὰ μικρὴ ἀσθένεια, τὸ 1605.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Πέτρος ἐκ Σερβίας 

Ὁ Ὅσιος Πέτρος (Κόρις) ἐγεννήθηκε στὶς 18 Ἰουνίου 1215 στὸ Κόσοβο κοντὰ στὸ Πέκ, ἀπὸ οἰκογένεια ἀρχοντικὴ καὶ πλούσια. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του ἀκολούθησε μαζὶ μὲ τὴν ἀδελφή του τὴν ὁδὸ τοῦ μοναχικοῦ βίου. Ἀρχικὰ ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, ἀλλὰ ἀργότερα ἀποσύρθηκε ὡς ἐρημίτης σὲ ἕνα σπήλαιο τοῦ ὄρους Σάρα. Ἐκεῖ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς καὶ ὁ Ἅγιος Θεὸς τὸν ἐπροίκισε μὲ πολλὰ πνευματικὰ χαρίσματα. Πλῆθος κόσμου συνέρεε κοντά του, γιὰ νὰ τὸν συμβουλευθεῖ καὶ νὰ ταχθεῖ ὑπὸ τὴν πνευματική του καθοδήγηση.
Ἀφοῦ ἔφθασε σὲ βαθὺ γήρας, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἰωαννίκιος ὁ Ἱερομάρτυρας Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καὶ Παραθαλασσίας

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἰωαννίκιος (Λίποβατς) ἐγεννήθηκε στὶς 16 Φεβρουαρίου 1890 στὴ κωμόπολη Στολὶβ τῆς περιοχῆς τῆς Μπόκα Κοτόρσκα ποὺ τότε ἀνῆκε στὸ βασίλειο τῆς Δαλματίας. Μετὰ τὶς ἄριστες θεολογικὲς σπουδές του, ἐνυμφεύθηκε, ἀλλὰ γρήγορα ἔχασε τὴν πρεσβυτέρα του, ἐχειροτονήθηκε διάκονος καὶ πρεσβύτερος καὶ ἐδίδαξε θεολογία στὸ Βουκουρέστι ἀπὸ τὸ 1925 μέχρι τὸ 1940. Τὸ 1939, ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας Βουντὶμ καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος ὀνομάσθηκε Μητροπολίτης Μαυροβουνίου καὶ Παραθαλασσίας.

Ἡ ἀρχιερατεία του ἦταν δύσκολη. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου τὸ Μαυροβούνιο καταλήφθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς. Πολλοὶ ἐφυλακίσθηκαν καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωαννίκιος ἐφρόντισε νὰ ἐπισκέπτεται τοὺς φυλακισμένους συμπατριῶτές του καὶ νὰ τοὺς μοιράζει τρόφιμα, ἐνῶ τοὺς ἐνίσχυε πνευματικά.
Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1945 συνελήφθη ἀπὸ τὶς κομμουνιστικὲς ἀρχὲς μαζὶ μὲ 70 ἱερεῖς τῆς Μητροπόλεώς του καὶ ὁδηγήθηκε στὸ Ζάγκρεμπ. Κατηγορήθηκε γιὰ συνεργασία μὲ τοὺς Ἰταλοὺς μετὰ ἀπὸ ψευδομαρτυρία. Μὲ ἐντολὴ τοῦ Milovan Dilas, τὸν μετακίνησαν στὸ Βελιγράδι, ὅπου καὶ τὸν ἐδολοφόνησαν πλησίον τῆς περιοχῆς Ἀραντέλοβατς, στὶς 18 Ἰουνίου 1945.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr  

Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Μπογκολιούμπσκϊυ Ρωσίας

Τὸ προσωνύμιο τῆς ἱερῆς εἰκόνος τῆς Θεοτόκου, Παναγία τοῦ Μπογκολιούμπσκϊυ, ὀφείλεται στὸ ὄνομα τοῦ πρίγκιπος Ἀνδρέου Μπογκολιούμπσκϊυ († 4 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος ἐξέφρασε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἁγιογραφηθεῖ ἡ Θεοτόκος, σὲ ἀνάμνηση τῆς παρουσίας τῆς Θεομήτορος σ’ αὐτὸν κατὰ τὸ 12^ο αἰώνα μ.Χ.

Ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ἀνήγειρε πρὸς τιμὴν τῆς Θεοτόκου ναὸ καὶ τὴ μονὴ τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου. Κοντὰ στὸ μοναστήρι ἐδημιουργήθηκε ἕνα χωριό, τὸ ὁποῖο ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ πρίγκιψ ὀνόμασε Μπογκολιούμπσκϊυ (= ἀγαπημένο ἀπὸ τὸν Θεό).
Ἡ εἰκόνα παριστᾶ τὴ Θεομήτορα ὁλόσωμη, μὲ εἰλητάριο στὸ χέρι, νὰ ἀπευθύνεται, σὲ στάση μεσιτείας πρὸς τὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος εὐλογεῖ διὰ τῆς δεξιᾶς χειρός.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπὸ τοὺς Μάρτυρες αὐτοὺς οἱ τρεῖς πρῶτοι κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, οἱ δὲ λοιποὶ ἀπὸ τὴν Ἀπολλωνιάδα τῆς Ἰλλυρίας καὶ ἄθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Νουμεριανοῦ (283 – 284 μ.Χ.). Ὁ Ἴσαυρος ὑπῆρξε διάκονος στὴν Ἀθήνα, ἀφοῦ δὲ παρέλαβε καὶ τοὺς ἀσπασθέντας τὸ Χριστιανισμὸ συμπολίτες του Βασίλειο καὶ Ἰννοκέντιο, εὑρῆκαν ἐντὸς σπηλαίου κρυπτόμενους τοὺς ἐπίσης Χριστιανοὺς Φήλικα, Ἑρμεία καὶ Περεγρίνο, μὲ τοὺς ὁποίους, ἀδελφωθέντες, ἐζοῦσαν φυλάττοντες τὶς θεῖες ἐντολὲς καὶ μοχθοῦντες πρὸς ἐξάπλωση τῆς Χριστιανικῆς ἀλήθειας. Καταγγελθέντες στὸν ἔπαρχο Τριπόντιο, συνελήφθησαν, ἀρνηθέντες δὲ νὰ ἀποκηρύξουν τὴ Χριστιανικὴ πίστη τους, οἱ μὲν Φῆλιξ, Ἑρμείας καὶ Περεγρίνος ἀποκεφαλίσθηκαν ὑπ’ αὐτοῦ, ὁ δὲ Ἴσαυρος καὶ οἱ λοιποὶ ἀπεστάλησαν πρὸς τὸν υἱὸ τοῦ Τριποντίου Ἀπολλώνιο, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ τοὺς ἐβασάνισε ἀνηλεῶς, τοὺς ἀπέκοψε, τὸ 284 μ.Χ., τὶς κεφαλές.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς ἐννεάριθμον, τοῦ Λόγου σύνταγμα, ἐχθρῶν τὰς φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ἴσαυρος Φῆλιξ σὺν αὐτοῖς, Ἑρμείας καὶ Περεγρῖνος, ἅμα Ἰννοκέντιος, Μανουὴλ καὶ Βασίλειος, Ἰσμαὴλ ὁ ἔνδοξος, καὶ Σαβὲλ ὁ μακάριος· διὸ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης, εὗρον ὡς Μάρτυρες Κυρίου.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς χορὸς θεόπλοκος κατηρτισμένοι, Ἀθληταὶ ἐννάριθμοι, ἀνδραγαθεῖτε εὐκλεῶς, ἐν ὁμονοίᾳ κραυγάζοντες· Σὺ τῶν Μαρτύρων Χριστὲ τὸ κραταίωμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἀθλοφόρων παρεμβολή, Ἴσαυρε παμμάκαρ, καὶ οἱ σύναθλοι οἱ κλεινοί· Χαίρετε γενναῖοι, ὁπλῖται τοῦ Κυρίου, Ἀγγέλων συμπολῖται, καὶ ἰσοστάσιοι.

Οἱ Ἅγιοι Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσμαὴλ οἱ Μάρτυρες 

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Μανουήλ, Σαβὲλ καὶ Ἰσμαὴλ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Περσία, ἦσαν ἀδελφοὶ καὶ ἄθλησαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.). Ὁ πατέρας τους ἦταν πυρολάτρης, ὅπως ὅλοι οἱ Πέρσες. Ἡ μητέρα του ὅμως, εὐσεβέστατη Χριστιανή, ἐμπιστεύθηκε αὐτοὺς στὸν εὐλαβὴ πρεσβύτερο Εὔνικο, γιὰ τὴ χριστιανικὴ αὐτῶν ἀγωγὴ καὶ μόρφωση. Στρατιωτικοὶ τὸ ἐπάγγελμα, ἀπεστάλησαν ὑπὸ τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Βαλτάνου στὴν Κωνσταντινούπολη ὡς πρεσβευτὲς εἰρήνης. Ἀφιχθέντες στὴ Χαλκηδόνα εἶδαν τὸν αὐτοκράτορα Ἰουλιανὸ νὰ προσφέρει θυσία στὰ εἴδωλα, μὲ τὴν  παρουσία πλήθους κόσμου, κατοίκων τῆς πόλεως, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦσαν τὴν εἰδωλολατρικὴ πλάνη.  Τοῦτο τοὺς ἐλύπησε  πολὺ καὶ οἰκτείρησαν τὸ κράτος, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ὁποίου ἔγινε ἔνοχος τέτοιας ἀσέβειας. Ἕνεκα τούτου καταγγέλθηκαν ὑπὸ τοῦ κουβικουλάριου Ἰνδικοῦ πρὸς τὸν Ἰουλιανό, προσαχθέντες δὲ ἀνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος καὶ μὴ πεισθέντες νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, ἀφοῦ τοὺς ἐχτύπησαν σκληρά, διεπέρασαν τοὺς ἀστραγάλους μὲ περόνες, ἔκαψαν τὶς μασχάλες μὲ ἀναμμένες λαμπάδες καὶ τοὺς ἐβασάνισαν ποικιλότροπα, τοὺς μετέφεραν, τὸ 363 μ.Χ., στὸ τεῖχος τοῦ Κωνσταντίνου κοντὰ στὴ Θράκη, σὲ γκρεμῶδες μέρος καὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν. Τὰ τίμια λείψανά τους, περισυλλεγέντα ὑπὸ πιστῶν Χριστιανῶν, ἐνταφιάσθηκαν μὲ τιμὴ καὶ εὐλάβεια.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ὡς ἐννεάριθμον, τοῦ Λόγου σύνταγμα, ἐχθρῶν τὰς φάλαγγας, κατετροπώσαντο, Ἴσαυρος Φῆλιξ σὺν αὐτοῖς, Ἑρμείας καὶ Περεγρῖνος, ἅμα Ἰννοκέντιος, Μανουὴλ καὶ Βασίλειος, Ἰσμαὴλ ὁ ἔνδοξος, καὶ Σαβὲλ ὁ μακάριος· διὸ καὶ τὰ βραβεῖα τῆς νίκης, εὗρον ὡς Μάρτυρες Κυρίου.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς χορὸς θεόπλοκος κατηρτισμένοι, Ἀθληταὶ ἐννάριθμοι, ἀνδραγαθεῖτε εὐκλεῶς, ἐν ὁμονοίᾳ κραυγάζοντες· Σὺ τῶν Μαρτύρων Χριστὲ τὸ κραταίωμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις Ἀθλοφόρων παρεμβολή, Ἴσαυρε παμμάκαρ, καὶ οἱ σύναθλοι οἱ κλεινοί· Χαίρετε γενναῖοι, ὁπλῖται τοῦ Κυρίου, Ἀγγέλων συμπολῖται, καὶ ἰσοστάσιοι.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίδιος ὁ Ἱερομάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Ἀντίδιος, Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Μπαιζανσὸν τῆς Γαλλίας, ἐμαρτύρησε ἀπὸ τοὺς Βανδάλους, τὸ 265 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Μοντανὸς ὁ Μάρτυρας ἐξ Ἰταλίας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Μοντανὸς ἦταν Ρωμαῖος στρατιώτης καὶ ἐμαρτύρησε περὶ τὸ 300 μ.Χ., στὴν περιοχὴ τῆς Καμπανίας (Ταρρακίνα), ἀφοῦ τοῦ ἔδεσαν στὸ λαιμὸ βαριὰ πέτρα καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Τὸ ἱερὸ λείψανο περισυνελέγη ἀπὸ εὐλαβεῖς Χριστιανοὺς τῆς νήσου Πόνζα καὶ φυλάχθηκε σὲ ἱερὸ χῶρο στὴν πόλη Γκαέτα τῆς κεντρικῆς Ἰταλίας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἀλβανὸς ὁ Πρωτομάρτυρας ἐκ Βρετανίας 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀλβανὸς ἔζησε στὴν πόλη Βερουλὰμ καὶ ἦταν εἰδωλολάτρης στρατιώτης τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ τῆς Βρετανίας. Ὁ Ἅγιος Βεδέας γράφει ὅτι ὁ Ἅγιος Ἀλβανὸς ἔζησε καὶ ἄθλησε ἐπὶ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.), ἂν καὶ οἱ σύγχρονοι ἱστορικοὶ ἔχουν ἐκφράσει διαφωνίες γιὰ τὴ θέση αὐτὴ καὶ ὑποστηρίζουν ὅτι πρέπει νὰ ἔζησε κατὰ τὴ διάρκεια τῶν διωγμῶν τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (254 μ.Χ.) ἢ τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου (209 μ.Χ.). Κατ’ αὐτὴ τὴ μαρτυρικὴ περίοδο ὁ Ἅγιος Ἀλβανὸς προσέφερε φιλοξενία καὶ καταφύγιο στὸ διωκόμενο Χριστιανὸ ἱερέα Ἀμφίπαλο, τοῦ ὁποίου ἡ ἁγιότητα τόση ἐντύπωση τοῦ ἔκανε, ὥστε τὸν παρεκάλεσε νὰ τὸν κατηχήσει καὶ νὰ τὸν βαπτίσει. Καὶ ἔτσι ἔγινε. Λίγο ἀργότερα διέρρευσε ἡ πληροφορία ὅτι ὁ ἱερέας ἐκρυβόταν στὴν οἰκία τοῦ Ἁγίου. Ὁ κυβερνήτης ἔστειλε ἀμέσως ἀπόσπασμα γιὰ νὰ τὸν συλλάβει. Ὁ Ἅγιος ἐφυγάδευσε τὸν ἱερέα, γιὰ νὰ κηρύξει ἀλλοῦ τὸ σωτηριῶδες μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, καί, ἀφοῦ ἐφόρεσε ὁ ἴδιος τὰ ἱερατικὰ ἐνδύματα, παραδόθηκε στοὺς στρατιῶτες οἱ ὁποῖοι τὸν ἀποκεφάλισαν. Στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του ἀνοικοδομήθηκε μεγάλη μονή.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Φιλονίδης ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Κουρίου

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Φιλονίδης καταγόταν ἀπὸ τὴν Κύπρο καὶ ἄθλησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.). Ὑπηρετῶν ὡς Ἐπίσκοπος Κουρίου τῆς Κύπρου συνελήφθη ἕνεκα τοῦ ἀποστολικοῦ ἔργου του ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος Μαξίμου καὶ μὲ ἄλλους τρεῖς Χριστιανούς, τὸν Ἀριστοκλῆ, τὸν Δημητριανὸ καὶ τὸν Ἀθανάσιο († 23 Ἰουνίου), ἐρρίφθηκε στὴ φυλακή. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖ, παρὰ τὶς κακοποιήσεις καὶ τὶς ἀπειλές, ὁ Ἐπίσκοπος Φιλονίδης δὲν ἔπαψε νὰ διδάσκει τὸν Χριστό, ἐπιτυχῶν μάλιστα νὰ ἑλκύσει πρὸς Αὐτὸν εἰδωλολάτρες ἐγκληματίες συγκρετούμενούς του. Ὁ Μάξιμος, ὀργισμένος γιὰ τὴ δράση αὐτὴ τοῦ Ἱεράρχου, ἀφοῦ μὲ σκληρὰ βασανιστήρια ἐτελείωσε τοὺς τρεῖς συγκρατουμένους του Χριστιανούς, διέταξε νὰ εἰσβάλουν στὴ φυλακὴ μεθυσμένοι στρατιῶτες καί, ἀφοῦ ἀπομονώσουν τὸν Ἅγιο Φιλονίδη σὲ σκοτεινὸ κελί, νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ τοῦ σώματος αὐτοῦ. Πληροφορηθεὶς τοῦτο ὁ Ἅγιος ἀπὸ κάποιον κρυπτοχριστιανὸ στρατιώτη, ἐκάλεσε κοντά του μερικοὺς ἀπὸ τοὺς κρατούμενους ἀδελφούς του καὶ τοὺς ἐφανέρωσε τὶς διαθέσεις τοῦ ἄρχοντος καὶ τὴν ἀπόφασή του γιὰ αὐτοθυσία. Ἤθελε νὰ μὴ σκανδαλισθεῖ κανένας ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ θὰ πέθαινε. Ἀφοῦ ἔδεσε τὴν κεφαλὴ αὐτοῦ, γιὰ νὰ μὴ φαίνεται ἡ μακρὰ κόμη του καὶ ἐκάλυψε τὸ πρόσωπό του μὲ τὸν ἐπενδυτὴ του, ξεφεύγοντας ἀπὸ τὴν προσοχὴ τῶν φρουρῶν, ἀνῆλθε σὲ ὑψηλὸ μέρος, ἔκανε τὸν σταυρό του καὶ ἐγκρεμίσθηκε, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸ μολυσμὸ τοῦ σώματος. Προτοῦ τὸ μαρτυρικὸ σῶμα ἀγγίξει τὴ γῆ, ἡ ἁγία ψυχὴ τοῦ Ἱερομάρτυρος ἐλεύθερη ἐπέταξε στὸν οὐρανό. Οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν τὸ τίμιο λείψανό του σὲ ἕνα σάκο καὶ τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα. Μὰ αὐτὴ δὲν τὸ ἐκράτησε. Τὸ ἀπέθεσε στὴν ἀμμουδιά, ὅπου ἀνευρέθηκε ἀπὸ πιστοὺς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι τὸ παρέλαβαν καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ τιμὴ καὶ εὐλάβεια.
Ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Φιλονίδου ἑορτάζεται, ἐπίσης, στὶς 30 Αὐγούστου, ὡς ἀναφέρεται στὸ Σιναϊτικὸ Κώδικα 631.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἀναχωρητής 

Ἀπὸ τὸν Εὐεργετινὸ φαίνεται ὅτι ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ἔζησε κατὰ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν μαθητὴς τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου. Διακρίθηκε γιὰ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη του καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Πιώρ 

Ὁ Ὅσιος Πιὼρ καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ ἔζησε κατὰ τὸ β’ ἥμισυ τοῦ 4^ου αἰῶνος μ.Χ. Εἰκοσαετής, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ κατέφυγε στὴν ἔρημο, ὅπου συνάντησε τὸν Ἅγιο Ἀντώνιο καὶ ἔγινε ὑποτακτικός του. Ἀργότερα, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ διδασκάλου του, ἀποσύρθηκε στὰ ἐνδότερα τῆς ἐρήμου καὶ ἐκεῖ πλέον ἔζησε μὲ σκληρὴ ἄσκηση. Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, σὲ ἡλικία ἑκατὸ περίπου ἐτῶν, πρὶν τὸ 395 μ.Χ.
Περὶ αὐτοῦ λέγεται, ὅτι, ἀφοῦ ὁρκίσθηκε νὰ μὴ ξαναδεῖ τοὺς συγγενεῖς του, μετὰ πενήντα χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ἐγκατέλειψε τὴν πατρικὴ οἰκία, μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Ἐπισκόπου, ἐδέχθηκε τὴν ἀδελφή του, ἡ ὁποία ἐζήτησε νὰ τὸν δεῖ, πρὶν πεθάνει, μὲ κλειστοὺς τοὺς ὀφθαλμούς.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ὑπάτιος ὁ ἐν Ρουφιαναῖς 

Ὁ Ὅσιος Ὑπάτιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Φρυγία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τῶν αὐτοκρατόρων Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου (395 – 423 μ.Χ.). Ἀπὸ παιδικὴ ἡλικία κατείχετο ὑπὸ ἰσχυρῆς κλίσεως πρὸς τὰ θεῖα, πλὴν ὅμως ὁ εἰδωλολάτρης πατέρας του τὸν ἐπέπληττε γι’ αὐτό, πολλὲς φορὲς δὲ τὸν ἐνέπαιζε. Ἡ στάση αὐτὴ τοῦ πατέρα του ἀνάγκασε τὸν Ὑπάτιο, σὲ ἡλικία δώδεκα ἐτῶν, νὰ ἐγκαταλείψει τὸν πατρικὸ οἶκο καὶ νὰ καταφύγει σὲ κοινόβιο τῆς Ἁλμυρισσοῦ τῆς Θράκης, ὅπου ἀσπάσθηκε τὸ μοναχικὸ βίο. Ἀργότερα, τὸ 400 μ.Χ., ἐπιθυμῶν ἀκόμη περισσότερο ἀσκητικὸ βίο, συνοδευόμενος καὶ ἀπὸ δύο ἄλλους συμμοναστές, τοὺς Τιμόθεο καὶ Μοσχίωνα, μετέβη στὴν ἀκατοίκητη καὶ ἔρημη μονὴ τοῦ Ρουφίνου ἢ Ρουφινιανῶν, κοντὰ στὴ Χαλκηδόνα, τὴν ὁποία κατέστησαν κατοικήσιμη καὶ ἐχρησιμοποίησαν ὡς ἀσκητήριο. Στὴ μονὴ αὐτὴ παρέμεινε ὁ Ὅσιος Ὑπάτιος ἀρκετὸ καιρό, ἀκολούθως δὲ ἐπέστρεψε στὸ κοινόβιο τῆς Ἁλμυρισοῦ. Οἱ μοναχοὶ ὅμως τῆς μονῆς Ρουφίνου ἔσπευσαν πρὸς αὐτὸν καὶ ἐπέτυχαν ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τοῦ κοινοβίου τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Ὑπατίου στὴ μονή τους ὡς ἡγήτορος αὐτῆς. Ἡ φήμη καὶ ἡ θαυματουργικὴ χάρη, διὰ τῆς ὁποίας ὁ Θεὸς εἶχε προικίσει τὸν Ὅσιο, εἵλκυσε πρὸς τὴ μονὴ καὶ ἄλλους ζηλωτὲς τῆς μοναχικῆς πολιτείας, οἱ ὁποῖοι, τεθέντες ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγησή του, ἐζοῦσαν μὲ εὐαγγελικὴ ἀκρίβεια, φροντίζοντες γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καὶ τῶν πλησίον τους. Μὲ τὰ προϊόντα τῶν κόπων τους ἐβοηθοῦσαν τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀσθενεῖς καὶ μὲ τοὺς λόγους, συμβουλὲς καὶ ἀρετές τους ἐστήριζαν τοὺς πιστοὺς καὶ προσείλκυαν τοὺς εἰδωλολάτρες.
Σὲ ἡλικία ὀγδόντα ἐτῶν ὁ Ὅσιος, ἀσθένησε βαριὰ καὶ ἀφοῦ, κατόπιν παρακλήσεώς του, μεταφέρθηκε στὸ παρεκκλήσι τῆς μονῆς καὶ ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, τὸ 446 μ.Χ., παρέδωσε τὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Κύριο.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ὁ Ἀναχωρητής 

Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Βησσαρίωνος τιμᾶται τὴν 20^η Φεβρουαρίου, ὅπου καὶ ὁ βίος του.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἄβιτος

Ὁ Ὅσιος Ἄβιτος ἐγεννήθηκε στὴν πόλη Ὀρλὰν τῆς Γαλλίας καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 530 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Ἰμέριος Ἐπίσκοπος Ἀμελίας 

Ὁ Ἅγιος Ἰμέριος ἐγεννήθηκε στὴν Καλαβρία κατὰ τὸν 5^ο αἰώνα μ.Χ. Ἀναχωρητὴς καὶ μοναχὸς ἀρχικά, καὶ κατόπιν Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Ἀμέλια τῆς Ὀμβρικῆς τῆς Ἰταλίας. Ἦταν αὐστηρὰ προσηλωμένος στὴν ἀσκητικὴ ζωὴ καὶ τὴν προσευχὴ καὶ ἐποίμανε θεοφιλῶς τὸ ποίμνιό του.
Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, περὶ τὸ 560 μ.Χ. Περὶ τὸ 965 μ.Χ. τὰ ἱερὰ λείψανά του μετακομίσθηκαν ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Λιουτπρανδο (962 – 972 μ.Χ.) στὴν πόλη τῆς Κρεμόνας.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Νέκταν ὁ Ὁσιομάρτυρας 

Ὁ Ἅγιος Ὁσιομάρυρας Νέκταν ἐγεννήθηκε στὴν Οὐαλία κατὰ τὸν 6^ο αἰώνα μ.Χ. ὡς πρωτότοκος υἱὸς τοῦ βασιλέως Ἁγίου Βρυχανοῦ τοῦ Μπρένκοκ, καὶ εἶχε 24 ἀδέλφια, τὰ ὁποῖα ἐτάχθησαν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ: ὁρισμένα ἔζησαν ὡς ἐρημίτες, ἄλλα ἵδρυσαν μονὲς καὶ ναούς.

Ὁ Ἅγιος Νέκταν, ὅταν ἀκόμη ἦταν στὴν Οὐαλία, ἀκούσας περὶ τοῦ σπουδαίου ἐρημίτου τῆς αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, Ἁγίου Ἀντωνίου, ἐμπνεύσθηκε καὶ ἀπεφάσισε νὰ μιμηθεῖ τὸν τρόπο ζωῆς ἐκείνου. Μετέβη στὴ βόρειο ἀκτὴ τοῦ Ντεβονσάϊρ στὸ Χάρτλαντ, ὅπου καὶ ἐμόνασε ἐπὶ πολλὰ ἔτη. Ἔπεσε ὅμως θύμα ἀπαγωγῆς ὑπὸ δύο ληστῶν, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ὁ Ἅγιος προσπάθησε νὰ τοὺς κηρύξει τὸ θεῖο λόγο τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλή. Τότε, θαυματουργικά, ἐθεάθηκε τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου νὰ συλλέγει τὴν κεφαλή του ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ νὰ τὴν φέρει ἐπὶ μεγάλη ἀπόσταση μέχρι μιὰ πηγὴ παρακείμενη στὸ κελί του, ὅπου καὶ τὴν ἀπέθεσε. Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς ληστές, ἐκεῖνος ποὺ ἀπέκοψε τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἁγίου, ἰδὼν τὸ θέαμα τοῦτο, παρεφρόνησε καὶ ὁ ἄλλος, μεταστραφεῖς στὴ χριστιανικὴ πίστη, περισυνέλεξε μὲ σεβασμὸ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου καὶ τὰ ἐνταφίασε στὸ κελί του.

Ἔκτοτε πολλὰ θαύματα ἔλαβαν χώρα γύρω ἀπὸ τὸ χῶρο, ὅπου ἀναπαύονταν τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου.
Ὁ σωζόμενος Βίος του εἶναι τοῦ 12^ου αἰῶνος μ.Χ., ἐνῶ ὑπάρχει στὴ Ρωσία, στὴν Ἐπισκοπὴ τοῦ Σουρώζ, παρεκκλήσι ἀφιερωμένο στοὺς Ἁγίους Συμεὼν καὶ Ἄννα, ὅπου ἑορτάζεται, ἐπίσης, ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Νέκταν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ὅσιοι Ἀδούλφιος καὶ Βοτούλφιος ὁ Ὁμολογητής , οἱ αὐτάδελφοι 

Οἱ Ὅσιοι Πατέρες μας Ἀδούλφιος καὶ Βοτούλφιος ἐγεννήθηκαν, ἔζησαν κατὰ Χριστὸν καὶ ἀσκήτεψαν στὴν Ἀγγλία. Ἐκοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη περὶ τὸ 680 μ.Χ., καὶ τὰ ἱερὰ λείψανά τους μετακομίσθηκαν στὸ Ἀββαεῖο τοῦ Θόρνεϋ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἐθελβόλδιο, Ἐπίσκοπο Οὐΐντσεστερ, τὸ 972 μ.Χ.
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Βοτουλφίου τιμᾶται σήμερα στὴν Ἀγγλία, στὶς 25 Ἰουνίου στὴ Σκωτία καὶ τὴν 1^η Δεκεμβρίου (ἑορτὴ τῆς μετακομιδῆς τῶν λειψάνων αὐτοῦ).

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Γουνδούλφιος Ἐπίσκοπος Γαλλίας 

Ὁ Ἅγιος Γουνδούλφιος ἐγεννήθηκε τὸ 530 μ.Χ. στὴν πόλη Ἀκουϊτέν, κοντὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Μπορντὼ τῆς Γαλλίας. Ἐξελέγη Ἐπίσκοπος τῆς πόλεως Τονγκρὲ καὶ ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὴν πόλη Μπουργκέζ, τὸ 559 μ.Χ.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἐρβέος ὁ ἐν Γαλλία 

Ὁ Ὅσιος Ἐρβέος ἔζησε καὶ ἀσκήτεψε κατὰ τὸν 6^ο αἰώνα μ.Χ. στὴ Βρετάνη τῆς Γαλλίας. Περὶ τοῦ Βίου του διασώζονται ἐλάχιστες ἀξιόπιστες πληροφορίες. Ἐγεννήθηκε τυφλὸς καὶ ὅταν ὁ πατέρας του ἀπέθανε, ἡ μητέρα του ἀκολούθησε τὸ μοναχικὸ βίο. Ἔτσι, ὁ Ὅσιος ἀκολούθησε τὸν ἐρημικὸ βίο κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ Ἁγίου Καδοκίου († 24 Ἰανουαρίου), καὶ ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη, τὸ 575 μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ μὲ τὸ χάρισμα τῆς θεραπείας τῶν ἀσθενειῶν τῶν ὀφθαλμῶν.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ἅγιος Σάλβα ὁ Μάρτυρας ἐκ Γεωργίας 

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Σάλβα καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἀχαλτσίχε τῆς Γεωργίας καὶ ἐμαρτύρησε τὸ 1227. Καταγόταν ἀπὸ πριγκιπικὴ οἰκογένεια καὶ ἦταν στολισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ πολλὲς ἀρετές. Ἐπὶ βασιλίσσης Θάμαρ τῆς Μεγάλης (1184 – 1212) διορίσθηκε στρατηγὸς καὶ κυβερνήτης τῆς ἐπαρχίας Ἀχαλτσίχε. Ἡ μεγάλη του ἀνδρεία τὸν ὁδήγησε, σὲ νίκη κατὰ τοῦ Σελτζούκου σουλτάνου Ρουκναλντίν, τὸ 1203, στὴν περιοχὴ τοῦ Μπασιάνι, καὶ ἔτσι ἡ Γεωργία ἔζησε μὲ ἀδιατάρακτη εἰρήνη ποὺ διήρκησε  πολλὰ χρόνια.

Ὅταν ἡ βασίλισσα Θάμαρ ἀπέθανε, στὸ θρόνο ἀνέβηκε ὁ υἱός της Γεώργιος, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴ ζωὴ πολὺ νέος, μόλις 29 ἐτῶν, τὸ 1223. Ἐπειδὴ τὰ παιδιά του ἦταν ἀνήλικα, τὴ διακυβέρνηση τοῦ βασιλείου ἀνέλαβε ἡ ἀδελφή του Ρουσουντὰν († 1247), ποὺ ἐστερεῖτο διοικητικῶν χαρισμάτων, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παρακμὴ τοῦ κράτους.
Οἱ Πέρσες ἄρχισαν νὰ λεηλατοῦν καὶ νὰ ἐρημώνουν τὶς νοτιοανατολικὲς περιοχὲς τῆς Ἀρμενίας καὶ ὅταν τὸ κράτος ἄρχισε νὰ ἀπειλεῖται σοβαρά, τότε ἡ βασίλισσα Ρουσουντὰν ἀπεφάσισε νὰ ἀποστείλει ἐναντίον τῶν εἰσβολέων στρατό. Ἡ μάχη ἔγινε στὴν περιοχὴ Γάρνισι. Οἱ Γεωργιανοὶ ἔχασαν καὶ οἱ Πέρσες κατευθύνονταν πρὸς τὴ Γεωργία. Ὁ Μάρτυς Σάλβα αἰχμαλωτίσθηκε. Οἱ Πέρσες τὸν ἐπῆραν μαζί τους καὶ τιμώντας τον γιὰ τὴν ἀνδρεία καὶ τὴν καταγωγή του, τοῦ παρεχώρησαν καὶ μία ἔπαυλη σὲ ἕνα μικρὸ νησί, στὴν πόλη Ἀρνταμπάνι, γιὰ νὰ ζήσει μὲ ὅλες τὶς ἀνέσεις. Μετὰ λίγο καιρό, ὁ σάχης Τζαλὰλ ἀλ Ντὶν Μπινγκμπούρνου ἐκάλεσε τὸν Σάλβα καὶ τοῦ ἐζήτησε νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἐκεῖνος ἔδωσε μὲ πνευματικὴ γενναιότητα μαρτυρία ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ. Τὸν ἐβασάνισαν σκληρὰ καὶ τὸν ἔκλεισαν ἡμιθανὴ σὲ ἕνα κελί, ὅπου παρέδωσε τὴν ἁγιασμένη του ψυχὴ στὸν Θεό, τὸ 1227.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Οἱ Ὅσιοι Ἰσαάκ, Κλήμης, Κύριλλος, Νικήτας καὶ Νικηφόρος ἐκ Ρωσίας 

Ἡ μνήμη τῶν Ὁσίων Ἰσαάκ, Κλήμεντος, Κυρίλλου, Νικήτα καὶ Νικηφόρου τῶν ἐκ Ρωσίας, τιμᾶται τὴν 4^η Μαΐου ὅπου καὶ ὁ βίος τους.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr 

Ὁ Ὅσιος Ἀνανίας ὁ εἰκονογράφος 

Ὁ Ὅσιος Ἀνανίας ἐγεννήθηκε στὴ Ρωσία καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Ρωμαίου († 17 Ἰανουαρίου) τοῦ Νόβγκοροντ. Ὁ Θεὸς τὸν ἐπροίκισε μὲ τὸ χάρισμα τῆς εἰκονογραφίας, ἐργόχειρο ποὺ ἔκανε γιὰ τὴ δόξα τοῦ Κυρίου. Ὅσον ἀφορᾶ στὴ χρονολογία τῆς κοιμήσεώς του οἱ ἱστορικὲς πηγὲς δὲν συμφωνοῦν μεταξύ τους. Ἔτσι θεωρεῖται ὡς ἔτος τῆς κοιμήσεώς του τὸ 1521 ἢ τὸ 1561 ἢ  τὸ 1581.

Πηγή: http://www.synaxarion.gr